ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 640

ตอนที่ 640 เห็นเธอร้องไห้แล้วหงุดหงิด

ดวงหน้าเล็กของดราณีส่ายหน้า เอ่ยเสียงแผ่วเบาเหมือนยุงบิน “ไม่มีค่ะ”

เห็นว่าเป็นเช่นนั้น ชนัยก็ขมวดคิ้ว “ไม่มีจริงๆนะ?”

“อืม......”

บทสนทนาเพียงสั้นๆ ระหว่างทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ เป็นเพราะตัวเองถึงกลายเป็นแบบนี้ ดราณีเหลือบมองไปที่ประตูทางเข้ามูตี้คลับเฮาส์ แล้วเอ่ยเสียงเล็ก “คุณจะทำอะไรกับคนพวกนั้นคะ?”

ชนัยไม่คิดว่าเธอจะถามแบบนี้ นิ่งไปสักพักก่อนค่อยๆพูดออกมา “ก็ไม่ยังไง”

ไม่เหมือนกับตอนเข้ามาช่วยเธอในห้อง ชนัยในตอนนั้นอึมครึมอย่างเห็นได้ชัด เป็นความขุ่นมัวที่ทะลุออกมาจากในกระดูก

ได้เจอชนัยที่เงียบขรึมแบบนี้ ดราณีก็ค่อนข้างหวาดกลัว แต่เธอต้องบังคับตัวเองให้พูดออกไป “อย่าทำอะไรพวกเขาเลยนะคะ.....”

ความโกรธของชนัยที่อดกลั้นอยู่ถูกคำพูดของเธอสะกิดขึ้นมาอีกครั้ง “เธอยังมีหน้าเป็นห่วงคนอื่นอีกหรอ? ดูสภาพเธอตอนนี้สิ เอาเวลามาห่วงตัวเองก่อนไหม?”

“ฉันกลัวทำให้เรื่องมันบานปลาย”

“เรื่องอะไร?” ชนัยเอียงตัวไปจ้องเธออย่างอารมณ์เสีย “บอกฉันทีว่าเรื่องอะไร?”

“……” ดราณีไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงได้โกรธ เธอมองเขาอย่างอธิบายไม่ได้ “ทำไมคุณโกรธอีกแล้ว”

ชนัยกลั้นไว้ในอก แบกความรู้สึกแย่ในสถานการณ์ที่ลำบากอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยเสียงทุ้ม “ดราณี ในสมองเธอมีแต่ขี้เลื่อยหรอ? ไม่ใช่ห้องที่เธอรับผิดชอบเธอไปทำบ้าอะไร? มีคุณธรรมช่วยคนอื่น ทำงานที่นี่มาหนึ่งเดือนไม่รู้เลยหรอ? หรือว่าปากบอกปฏิเสธ แต่จริงๆในใจก็อยากเกาะแกะกับคนพวกนั้นด้วย?”

คำพูดเป็นพรืดก็เหมือนถูกระเบิดใส่ในใจของดราณี ในแววตา สั่นไหวรุนแรงเหมือนกับแผ่นดินไหว เธอมองชนัยอย่างยากที่จะเชื่อ คิดไม่ถึงเลย เขาช่วยตนไว้แต่กลับสงสัยตน

เธอรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้ามาก ถูกดูถูก

เกาะแกะ?

เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้ญิงเหมือนปานตาใช่ไหม?

ใบหน้าดราณีเห่อร้อน จ้องมองเขาเขม็ง “คุณเห็นฉันเป็นอะไร?”

“ตกดึงวิ่งไปหาคนอื่นในห้อง เขาให้เธอทำอะไรเธอก็ทำ เธอคิดว่าเธอเป็นคนยังไงล่ะ? เธอ......” ชนัยพูดถึงครึ่งหนึ่ง กำลังจะพูดต่อจู่ๆก็หยุดลง

ใบหน้าที่เดิมทีขาวซีดจู่ๆหยาดน้ำตาใสก็ไหลลงมาเป็นทางยาว และมีแนวโน้มว่าจะมากขึ้นเรื่อยๆ

หยดน้ำตาที่เหมือนเพชรไหลลงมาไม่ขาดสาย ไหลลงมาตามใบหน้าเล็กลงไปถึงลำคอ

เธอร้องไห้เป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกก็คือตอนที่อยู่บนรถ

คิดเรื่องพวกนี้แล้ว ชนัยก็ยิ่งหงุดหงิด

เขาเอ่ยปากถามอย่างอารมณ์เสีย “เธอร้องไห้อีกแล้วหรอ?”

ดราณีหดตัวร้องไห้เงียบๆ แม้แต่เสียงก็ไม่มี เธอกลัวชนัยอยู่หน่อยๆ เมื่อครู่ที่มองเขาเปลี่ยนไปนิดหน่อย พอเขาพูดใส่แบบนี้ ก็กลับไปรู้สึกเหมือนเดิม