ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 642

ตอนที่642เธอสะอาดบริสุทธิ์

ชนัยพอใจกับผลที่ออกมาพยักหน้าแล้วพูดว่า“OK”

“ส่วนทางคุณดราณีผมจะไปปลอบใจให้ครับท่านประธานชนัยมีอะไรที่จะสั่งอีกไหมครับ”ผู้จัดการรายงานและถามเขาอย่างละเอียด

แต่พอชนัยได้ยินคำว่าปลอบใจมือของเขาก็หยุดนิ่งไปเขานิ่งไปสักแป๊บเอาขวดเบียร์วางแล้วหยิบโทรศัพท์มาไว้ข้างหู“ใครให้นายปลอบใจให้เธอกลัวแบบนี้แหละถ้าไม่ใช่เพราะความกล้าเกินไปของเธอวันนี้เธอจะกล้าไปที่ห้องนั้นหรือไง?”

ผู้จัดการคิดว่าเขาเป็นห่วงเกินไปก็เลยเป็นแบบนี้“ที่จริงก็โทษคุณดราณีหมดเลยก็ไม่ได้นะครับหลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมจะคุยกับเธอเองแล้วเธอจะเข้าใจครับ”

“เหอะ”ชนัยไม่รู้จะพูดยังไงต่อบางทีเขาก็รังเกียจความคิดที่ซื่อๆของลูกน้องเหลือเกิน“บอกว่าไม่ต้องพูดก็ไม่ต้องพูดจะถามเยอะทำไม!”

ผู้จัดการไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดแต่ก็ไหวพริบทัน“ขอโทษครับผมคิดมากเกินไปเองครับ”

“ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ!”ชนัยกัดฟันแล้วพูด“ถ้านายปลอบใจเธอได้แล้วฉันจะให้เธอฟังฉันได้ยังไง?”

กว่าจะมีโอกาสแบบนี้ทั้งทีเขาไม่อยากเสียโอกาสที่ดีแบบนี้ไปหรอก

ผู้จัดการถึงจะเข้าใจว่าเจ้านายตอนนั้นคิดอะไรอยู่รู้สึกสงสารดราณีขึ้นมาเล็กน้อย

น่าสงสารจริงๆที่ตกอยู่ในกำมือของเจ้านายแบบนี้

หลังจากที่วางสายชนัยเอาเบียร์ขึ้นมาจากนั้นเปิดฝาและเทเข้าไปในแก้วของตัวเอง

สมัยวัยรุ่นชอบดื่มเบียร์ในขวดแก้วพออายุเพิ่มขึ้นหน่อยก็เริ่มสนใจทางแก้วที่จะใส่แล้ว

เวลาค่อยๆผ่านไปชนัยนั่งอยู่ที่โต๊ะเหล้าในบ้านตัวเองเขาใช้ชีวิตคนเดียวจนชินช่วงกลางคืนที่ไม่มีโอทีก็จะดื่มคนเดียวเป็นประจำเพราะว่าอยู่ที่บ้านยังไงก็สบายกว่าอยู่ที่อื่น

ดราณีอาบน้ำไปแค่ครึ่งชั่วโมงแต่หลังจากที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วกำลังจะออกจากประตูระหว่างนี้เธอใช้เวลาลังเลไปเกือบ20นาที

ออกไปหรือไม่ออกไปกลายเป็นเรื่องที่เธอต้องคิดมากที่สุดในตอนนี้ถ้าไม่ออกไปเขาจะพังประตูเข้ามาไหมถ้าออกไปแล้วตัวเองจะมีอันตรายไหม

เธอลังเลแบบนี้ไป15นาทีกว่าๆแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจออกไป

ถ้าโชคดีก็โชคดีไปแต่ถ้าซวยก็หลบไม่ทันหรอกยังไงก็อยู่ใต้หลังคาเดียวกันถ้าคิดที่จะหลบจะให้เธอไปหลบที่ไหนเล่า

เวลาผ่านไปเกือบ1ชั่วโมงดราณีเปิดประตูแล้วออกจากห้องสักที

เดินเสียงเบาๆลงบันไดพอก้มหัวก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเขาเปลี่ยนเป็นเสื้อธรรมดาอยู่บ้านเสื้อเชิ้ตสีเขียวเข้มกับกางเกงขายาวสีดำ

จากเดิมผมที่จัดไว้เป็นทรงตอนนี้ก็อยู่ที่หน้าผากของเขาความยาวของผมไปปิดที่คิ้วพอดีแสงสีที่อบอุ่นส่องไปยังตัวเขาท่านั่งของเขาดูสบายเหลือเกินมือข้างหนึ่งจับแก้วไว้อีกข้างหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะทั้งตัวเขานั้นถอดความหรูหราในตัวออกดราณีไม่เคยเห็นเขาที่เป็นแบบนี้เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วก้าวเท้าเดินลงไปพอได้ยินเสียงชนัยก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางผู้หญิงที่กำลังเดินลงมาจากบันได

ปกติราณีไม่ชอบแต่งหน้าอยู่แล้ว1คือเพราะว่าขี้เกียจ2คือเธอคิดว่าของพวกนั้นทำร้ายผิวหนังหลายปีมานี้มีเรื่องสำคัญเธอถึงจะแต่งหน้า

เพราะสาเหตุนี้ทำให้ผิวพรรณของเธอดีมากไม่มีรูขุมขนที่กว้างไม่มีแม้กระทั่งสิวหรือรอยต่างๆโดยเฉพาะหลังจากอาบน้ำเสร็จหน้าของเธอขาวใสสะอาดและหน้าของเธอก็ดูเด็กมากยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็ก

ระยะห่างจากเขา3เมตรดราณีหยุดเดินแล้วมองไปทางเขาเหมือนกำลังหาอะไรมาพูดคุยกัน“บ้านนายสวยจริงๆไม่เหมือนกับที่ฉันคิดไว้เลย”

“เธอเคยคิดภาพบ้านฉันด้วยหรอ?”ชนัยหัวเราะตั้งใจจะแกล้งเธอ

ดราณีรีบอธิบาย“ฉันแค่คิดว่าจะเหมือนสไตล์แนวซีไมเนอร์”

“ฉันบ้าไปแล้วหรอ?ปกติดูที่นั่นไม่พอถึงกับต้องขนกลับมาที่บ้านอีกหรอ?”

ดราณีพูดพล่ำๆคนเดียว“ฉันคิดว่านายจะชอบสไตล์ที่เว่อร์ๆแบบนั้น”