ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 651

ตอนที่651ท่าทีที่จะฟื้น

เขากลัวว่าคุณท่านจะไม่ได้ยินก็เลยเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น

คุณท่านฟังจบก็ทำเพียงส่ายหัวเพราะมีหลอดอาหารก็เลยไม่สะดวกที่จะพูดแต่เขาก็ยังพยายามที่จะส่งเสียงออกมา“ฉันฉันรู้หมดแล้วนายนายไม่ต้องปิดบังฉันหรอก........”

ปรัณรู้ดีว่าในใจของคุณท่านนั้นเองก็รู้แต่พอเห็นเขาพูดคำพวกนี้อย่างนิ่งๆในใจของเขาก็รู้สึกสงสารเหมือนกันและไม่อยากพูดความจริงที่โหดร้ายพวกนั้นกับเขาก็เลยต้องปลอบใจเขาอย่างเดียว“คุณปู่ครับไม่ต้องเป็นห่วงนะครับทุกอย่างต้องมีวิธีถ้าตอนนี้ร่างกายรู้สึกทรมานก็บอกผมอย่าคิดมากอย่าทำให้ตัวเองมีความกดดันนะครับ”

“ฉันไม่มีความกดดัน”คุณท่าน่ายหัวเบาๆถ้าไม่ดูดีๆก็คงไม่รู้แต่การขยับนิดนึงนี้ก็ยากลำบากสำหรับเขาแล้ว“ในใจรู้สึกพอใจมากแล้ว.........”

พอได้ยินเขาพูดแบบนี้น้ำตาของปรัณก็เกือบจะไหลออกมาสุดท้ายก็กลั้นไว้จนได้“คุณปู่อย่าพูดแบบนี้สิครับทำใจให้สงบนะครับตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความรู้สึกในใจครับ”

คุณท่านพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรเมื่อใส่หลอดอาหารแล้วการพูดเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากแค่เปล่งเสียงออกมานิดเดียวก็รู้สึกทรมานแล้ว

ปรัณอยู่ในห้องผู้ป่วยจนกระทั่งจริยามาถึงจะออกมาจากห้อง

ในห้องก็เหลือแต่คุณท่านและนางพยาบาลที่ดูแลจิรยาไม่กล้าเดินไกลดึงมือของเขาไว้ที่หน้าประตูตาทั้งสองของเธอก็แดงไปหมด“หมอปรัณลูกว่าการรักษาคุณท่านไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆหรอ.........”

ทุกคนในตอนนี้มีอาการเคร่งเครียดและกดดันเพราะอาการของคุณท่านและจริยาก็คือคนที่ทรมานที่สุดคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นคือพ่อของเธอคนที่ใกล้ชิดเธอมากที่สุด

ปรัณไม่กล้าไปสบตาของผู้หญิง“ผม........ผมจะพยายามครับคุณน้า”

พอกำลังจะพูดคำปลอบใจออกมาเขาก็ไปนึกถึงคำพูดที่คุยกับหมอเมื่อกี้เขานั้นไม่สามารถให้ความหวังกับคนอื่นแบบนี้ต่อไปได้ผู้ป่วยและครอบครัวของผู้ป่วยมีสิทธิ์ที่จะได้รับรู้ความจริง

การปกปิดของเขาจะทำให้พวกเขายิ่งรับไม่ได้กับความจริง

พอคิดได้แบบนี้เขาก็เลยเปลี่ยนคำพูดเป็นแบบอื่นแทน“คนที่รับผิดชอบเรื่องนี้พยายามอยู่ครับแต่ว่าผลสรุปจะเป็นยังไงตอนนี้บอกได้เพียงว่าให้ทุกคนในบ้านทำใจไว้ก่อนครับ”

น้ำตาของจริยาไหลออกมาเป็นสายเธอปล่อยมือที่จับมือของเขาอยู่แล้วไปเช็ดหน้า“คุณท่านของพวกเรามีร่างกายที่แข็งแรงมาโดยตลอดลูกว่าทำไมคนดีๆแบบนี้ทำไมถึง......มาเป็นแบบนี้ได้?”

“อายุเยอะแล้วแค่มีปัญหาด้านสุขภาพนิดนึงก็เป็นอาการสาหัสแล้วครับอีกอย่างก่อนหน้านี้เรื่องที่ตรวจสุขภาพท่านเองก็ไม่ได้สนใจตอนนี้ระบาดมากเกินไปแล้วครับ”

“โถ่......”นอกจากถอนหายใจจริยาไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรได้อีกเธอก้มหัวลงดูเหมือนนักรบที่เพิ่งพ่ายแพ้จากสนามรบ“น้ารู้แล้วรบกวนลูกด้วยนะต้องคิดหาวิธีให้ได้นะ......”

“คุณน้าวางใจได้ครับพวกเราจะพยายามแน่นอนครับ”

“งั้นน้ากลับก่อนนะลูกไปทำธุระของลูกเถอะ”

“ครับ”

ปรัณมองดูจริยาเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยอีกครั้งความรู้สึกที่เคร่งเครียดของเธอนั้นขนาดมีประตูกั้นอยู่ก็ยังรับรู้ได้

เขาต้องอยู่ในสถานการณ์ระหว่างความเป็นความตายเกือบทุกวันถึงแม้เป็นคนที่ช่วยเหลือผู้อื่นแต่ก็ต่อต้านความเศร้าที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้

ไม่มีใครที่จะเมินเฉยเวลาที่เผชิญกับความเป็นความตายมีแต่พยายามไม่ไปคิดมากบอกตัวเองว่าคนเราเกิดมาก็ต้องตายมันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

ปรัณที่ยืนอยู่หน้าห้องนานก็หันหลังกลับไปเขากลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองในโรงพยาบาลที่กว้างใหญ่มีแต่พื้นที่เล็กๆนี้ที่เป็นของเขาโดยเฉพาะ