ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 92

ตอนที่ 92 ผมชื่อชนุดม

เขาเคลื่อนไหวได้เร็วมากแต่รอบคอบเป็นอย่างมาก ไม่มีแม้กระทั่งเสียงดังของน้ำที่กระเพื่อม

ไม่นานนักน้ำในทะเลสาบอันหนาวเย็นยะเยือกถึงกระดูกได้ทะลุผ่านเสื้อ นัชชาว่ายน้ำไม่เป็น และยังกลัวปืนที่อยู่ระหว่างเอวเลยไม่กล้าขยับมั่วๆถูกขยับ ถูกเขากอดในอกร่างกายเธอแข็งเหมือนเหล็ก

“ดูสิ ตรงนั้นมีคนหรือเปล่า!” เสียงอันดุร้ายน่ากลัวดังขึ้นข้างหู ผู้ชายยืนอยู่ด้านข้างพวกเขาทั้งคู่ ซึ่งระยะไม่ได้ห่างกันนัก

นัชชาพอจะเดาได้ว่าเขาอาจจะหลบหนีคนพวกนี้อยู่ แล้วพวกผู้ชายที่ตามมาติดๆก็คิดว่าไม่ใช่คนดีอะไร เพราะงั้นเธอเลยไม่มี ข้อเลือกหรือการขอร้องความช่วยเหลือจากพวกเขา

เสียงดังกร๊อบแกลบทะลุบรรยากาศอันสงบในคืนเดือนมืดสนิท หลังจากนั้นครึ่งนาที ก็มีผู้ชายคนหนึ่งพูดออกมาว่า “พี่ตะวัน ไม่มีคนอยู่ที่นี่!”

“แม่งเอ้ย! มันหนีไปได้ พวกแกแยกกันไปตามหา ข้าจะไปหาดูข้างหน้าต่อ จับมาแบบยังมีชีวิตอยู่นะได้ยินไหม!?”

“ครับ”

“ครับ”

เสียงเท้าของคนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านตัวเขาไป ยิ่งนานยิ่งห่างไปเรื่อยๆ นัชชาถอนหายใจและเริ่มขยับทีละน้อยๆ ยิ่งขยับยิ่งสู้จากการถูกจับมากขึ้น “อย่าขยับ ไม่งั้นเธอโดนฆ่าตาย”

นัชชาอ้าปากและงับเขาที่กลางอุ้งมืออย่างบ้าระห่ำ เห็นได้ชัดเลยว่าตัวเขาแข็งไปครู่หนึ่ง แต่ว่าเขาก็ยังไม่ปล่อยมือ แต่ว่าเขาเอาปลายกระบอกปืนจ่อเข้าใกล้เธออีก

ไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปเร็วเท่าไหร่แล้ว ทั้งตัวของนัชชาถูกแช่ในน้ำทะเลสาบจนหนาวสั่นสะท้าน ตอนที่เธอคิดว่าจะทิ้งชีวิตไว้นอกป่านั้น ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเขาก็ดันเธอให้ขึ้นไปบนฝั่ง

ปากเป็นอิสระอีกครั้งแล้ว นัชชารีบสูดหายใจเข้าหลายรอบขยับมือขยับเท้า เตรียมพร้อมที่จะยืนขึ้นเพื่อวิ่งหนี

“ปุ๊ ปุ๊” เสียงเบาๆดังขึ้น ข้างเท้าของนัชชามีพลุเล็กๆปะทุขึ้น

“อ่ะ!” นัชชารีบหยุดเท้าทันที มือสองข้ามกุมหัวไว้พร้อมกับนั่งคุกเข่าลง “อย่า อย่า อย่ายิง ฉันไม่ได้จะทำร้ายคุณเลยนะ !”

เสียงของผู้หญิงที่กำลังตัวสั่นดังออกมา แค่ฟังเสียงก็รับรู้ว่าเธอไม่มีทางรอด

ชนุดม หยุดนิ้วไว้ที่ไกปืน มีรอยเขม่าปืนสีดำร่วงหล่นบนหลังของเธอ ในเวลานั้น เขาเปิดปากพูดว่า “มานี่”

หัวใจของนัชชาเต้นเร็วมาก ช่วงเวลาที่ร่างกายไม่ค่อยดี จะมีอาการมึนหัว ขาไม่มีแรง และยังมีอาการอยากจะอาเจียน หลังจากการปีนขึ้นมาจากน้ำในทะเลสาบมาอยู่บนฝั่งเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอกลับมีเหงื่อเย็นๆแตกโชก ไปทั้งตัว

สถานการณ์ความน่ากลัวแบบนี้ กลัวขนาดที่เส้นผมตั้งขึ้น ขนาดความหวาดกลัวยังไม่มีเวลาที่จะคิดเลย

เวลาที่สภาพอารมณ์กลัวสุดขีดแบบนี้ เธอถึงกลับสงบนิ่งลงมา

มือสองข้างที่กุมหัวของนัชชา ค่อยๆยอมเอามือลงทำเหมือนยอมแพ้แล้วค่อยๆหันหลังกลับมา เธอพบกลับผู้ชายที่หน้าตาซีดยิ่งกว่าซีดได้อีกแต่หน้าตาหล่อ ลักษณะหน้าตาดีครบตามรูปลักษณ์ที่ว่าหล่อ เขาไว้ผมสั้นแต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความโหด โดยเฉพาะปืนพกอันเล็ก แต่มันทรงพลังมากที่อยู่ในมือเขา

ปากกระบอกปืนสีดำขลับกำลังเล็งมาที่กะโหลกของเธอ นัชชาไม่ต้องคิดเลยว่า หากเธอวิ่งหนีไป เขาต้องยิงปืนทันทีแน่

ไม่มีทางเลือกแล้ว เธอทำได้แค่เดินกลับไป

ยิ่งห่างใกล้เขาเท่าไหร่ ยิ่งได้กลิ่นคาวเลือดอันคละคลุ้งบนตัวเขา

“รีบมาพยุงฉันไปบ้านไม้ที่อยู่ด้านหลัง” `ผู้ชายผายมือบอกทางเธอ และเปลี่ยนมืออีกข้างถือปืนคอยบังคับเธอไว้

นัชชาไม่กล้าเอ่ยปากพูด ทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย ใช้แรงหามเขาขึ้นมา ผู้ชายน่าจะสูง เกือบหนึ่งเมตรเก้าสิบเซนติเมตร ดูแล้วไม่ได้ตัวใหญ่แต่ยากที่ต้องใช้แรงมากที่จะหามขึ้นมา

กว่าจะถึงหน้าบ้านไม้ก็ไม่ง่ายเลย นัชชาคิดว่าจะทำยังไงถึงจะเปิดกลอนประตูได้ แต่เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงยิงปืนไปที่กลอนประตูเฉยเลย

ปืนเก็บเสียงเสียงไม่ค่อยดังมาก แต่นัชชาก็ยังตกใจกลัวอยู่ดี

ณ ตอนนี้ บ้านหลังเก่าห้องมาตรฐานที่อยู่ริมทะเลสาบมีไว้เพื่อพักรับรองนักท่องเที่ยวในห้อง มีเพียงเก้าอี้พนักพิงเท่านั้น

นัชชาพยุงเขาเข้าไปเอนหลังไว้ ดูสีหน้าที่เจ็บปวดของเขา แล้วถามเขาด้วยเสียงเบาๆ “ฉันจะไปจากที่นี่ได้แล้วใช่ไหม”

ชนุดมจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าแบบไม่ละสายตา หน้าเล็กๆที่เท่าฝ่ามือนั้นแทบไม่มีสีเลือดเลย ทั้งหน้าแสดงออกถึงความตกใจกลัว ผมยาวสีดำขลับทั้งหัวที่เปียกโชกไปทั้งหน้าและลำคอ ร่างกายที่บอบบาง ตัวแค่คางของเขาเอง ผิวก็บอบบางมาก ในตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาไม่มีเลยที่อาการที่จะต่อสู้กลับมา