ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1004

วาริชที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำมัน หลังจากเห็นสีท้องฟ้ามืดลงแล้ว เขาก็เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ลุกขึ้นยืนจากกองชิ้นส่วนแล้วพูดแนะนำ

แสงดาวก็เริ่มเหนื่อยแล้ว

ตอนนี้ เธอพยักหน้า：“โอเค คุณเลิกงานก่อนดีกว่า”

จากนั้นเธอก็ถอดถุงมือก่อน แล้วเดินไปที่ทางเข้าโรงจอดรถเพื่อเปลี่ยนรองเท้า

ถือว่าวันนี้เธอมีความสำรวม ไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงทำงาน ถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอมักจะเหมือนนางฟ้าที่ไม่เข้ากับโลกนี้

วาริชแอบมอง

ช่างเป็นอีกภาพที่น่ายินดี รองเท้าส้นสูงที่ถูกเตะไปตามใจชอบ หญิงสาวโชว์ข้อเท้าเรียวยาวสีขาวราวกับหิมะของเธอ นิ้วเท้าที่มีเล็บสีดำใส่ไปในรองเท้าส้นสูงสีดำเช่นกัน

มีเสน่ห์ น่าหลงใหล……แต่ว่า นิ้วเท้าที่กลมนั้น มีแต่ความน่ารัก

วาริชละสายตาออกไปไม่ได้……

“เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ งั้นคืนนี้นายพักที่นี่ละกัน”

แสงดาวไม่ได้สังเกตถั่วงอกนี้เลย หลังจากเธอเปลี่ยนรองเท้าแล้ว ก็รีบหยิบกุญแจรถ เตรียมกลับไปยังคฤหาสน์หลังเก่า

คฤหาสน์หลังเล็กนี้ แม้จะบอกว่าเป็นของเธอส่วนตัว แต่หลายปีมานี้ เธอจะอาศัยในตอนที่เธอขัดแย้งกับพ่อ และแสนรัก

ในตอนอื่นๆ เธอก็กลับไปทั้งนั้น

ราวกับว่า นี่เป็นเพียงโรงแรมชั่วคราว และบ้านที่แท้จริงของเธอ ยังคงอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่า

วาริชได้ยิน ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายทันที！

เธอให้เขาอยู่ที่นี่？

ถ้าเขาสืบไม่ผิดล่ะก็ คฤหาสน์หลังนี้ เธอไม่เคยให้คนนอกอยู่เลย แต่ตอนนี้ เธอให้เขาพักอยู่นี่ เป็นคนแรกหรือเปล่านะ？

วาริชดีใจสุดๆ：“ครับผม งั้นคุณแสงดาวไม่กินข้าวหน่อยแล้วค่อยกลับไปเหรอครับ？”

“กินข้าว？”

“ใช่ครับ ข้าวเที่ยงผมยังกินไม่หมดเลย คุณแสงดาวบอกไม่ใช่เหรอว่า อาหารที่ผมทำอร่อยมาก？ผมยังเตรียมปลากะพงมาโดยเฉพาะด้วย ว่าจะทำคืนนี้”

“ปลากะพง？！！”

แสงดาวที่กำลังจะไป ขาทั้งสองข้างหยุดลงอย่างไม่ทันควบคุมอีกครั้ง

เธอไม่ใช่คนชอบกิน

แต่ว่า ที่ตระกูลหิรัญชา ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้ว่า เธอชอบกินปลาเป็นพิเศษ โดยเฉพาะปลากะพง เพราะอาหารจานนี้ แม่ของเธอมักจะทำให้เธอกินตอนที่เธอยังเด็ก

แสงดาวจึงอยู่ต่อ ว่าจะกินข้าวแล้วค่อยกลับไป

ตอนค่ำ ตอนที่เธอรอกินข้าวในห้องรับแขกของคฤหาสน์ เส้นหมี่ก็โทรมา

“พี่ พี่อยู่ไหนน่ะ？ทำไมไม่กลับมากินข้าวบ้าน？”

“？”

แสงดาวดูโทรศัพท์ สงสัยว่าตัวเองรับสายผิดหรือไม่？

“พวกเธอกลับคฤหาสน์หลังเก่า？”