ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1081

แสงดาวรู้สึกพึงพอใจอย่างกะทันหันแล้ว

เธอเสียบเข็มเข้ามา อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์ ส่งข้อความออกไป

【แสงดาว：เส้นหมี่ ผู้ชายของคุณช่วยคุณซักผ้าหรือเปล่า？】

【เส้นหมี่：……】

พึ่งจะตื่นนอน ในสมองของเธอยังมึนๆงงๆ หลังจากมองดูข้อความอันนี้แวบหนึ่ง รู้สึกงงเป็นไก่ตาแตก

【เส้นหมี่：เขาใช้เครื่องซักผ้าไม่เป็น ทำไมต้องให้เขาซัก？】

【แสงดาว：โง่เง่าจังเลยที่ฉันพูดถึงคือซักมือ！！เขาเคยซักให้คุณหรือเปล่า？】

【เส้นหมี่：……】

ยิ่งงงไปอีก

เป็นเวลานาน เธอนวดดวงตาคลายความง่วงแล้ว มองไปยังแผ่นหลังของชายหนุ่มที่ยังขดตัวอยู่ในผ้าห่มกับเธอ เป็นเวลาเดียวกันที่ชายหนุ่มยื่นมือทั้งสองออกมากอดเธอเอาไว้แน่นๆในอ้อมกอด

“พี่ชาย?”

“อืม……”

“พี่สาวของคุณได้รับการกระตุ้นอะไรเข้าแล้วหรือเปล่า? ทำไมถึงได้ส่งข้อความมาหาฉันแต่เช้า? ถามว่าคุณเคยซักผ้าให้ฉันหรือเปล่า?”

เธอยังมีน้ำเสียงงัวเงีย ขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เหมือนแมวน้อยที่อยู่ในอ้อมอกของเขา

แสนรักที่กำลังนอนอย่างสบาย

เมื่อวานเขากลับมาจากบริษัทค่อนข้างดึก เรื่องการไหว้วานบริษัทเอกชนที่มีเหมืองโลหะ ใกล้จะมาถึงตอนจบแล้ว เพื่อหลีกเรื่องการเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เมื่อคืนเขาตั้งใจรอจนคู่ค้าส่งสัญญาฉบับอิเล็กทรอนิกส์มาแล้ว ถึงกลับมาที่บ้าน

“ผ้าอะไร?”

เขาหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถูกรบกวน เขายังคงหลับตาและโอบกอดหญิงสาวเอาไว้ หลังจากนั้นถามออกมาอย่างหงุดหงิด

เส้นหมี่ลืมตาขึ้นมา มองไปยังขนตาดกดำที่อยู่บนเปลือกตาเหมือนกับพัดเล็กๆที่ปกคลุมลงมา

“ซักผ้า คุณไม่ได้ยินเหรอ? พี่สาวคุณถามฉันว่า คุณเคยซักผ้าให้ฉันบ้างหรือเปล่า?”

“ซักผ้าอะไร? ครั้งไหนที่ไม่ใช่ผมช่วยคุณซัก? ผู้หญิงคนนั้น เป็นประสาทอะไรตั้งแต่เช้า? อย่าไปสนใจเธอ！”

ในที่สุดชายหนุ่มก็โมโหขึ้นมาแล้ว

มือใหญ่ของเขาวาดมา กดท้ายทอยของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาที่ชวนคุยไม่หยุดเอาไว้ ดวงตายังปิดอยู่ริมฝีปากร้อนชื้นกดเข้ามาที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มแล้ว อีกมือหนึ่งหยิบมือถืออันนั้นของเธอโยนออกไปแล้ว

“เพล้ง——”

“！！！！”

โตเกียว

สุดท้ายแสงดาวก็ไม่ได้รับข้อความตอบกลับมา สุดท้ายจึงทำได้เพียงหยุดการโอ้อวดไปอย่างนั้น

ม็อกโกซักผ้าเสร็จแล้ว ไม่นาน เขาก็ออกไปซื้อซี่โครงหมูกับหวยซาน(เป็นพืชตระกูลหัวชนิดหนึ่ง)แล้ว เตรียมที่จะตุ๋นซุปให้กับผู้หญิงคนนี้ดื่ม

“ตืด……ตืด……”

“ฮัลโหล?”

“ผู้บัญชาการม็อกโก ไม่ดีแล้ว ที่บ้านของคุณมีคนตายอีกคนหนึ่งแล้ว”

ทันใดนนั้นสายโทรศัพท์ที่โทรมา ในขณะที่ม็อกโกพึ่งจะสตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากโรงพยาบาล ก็บอกข่าวร้ายแแบบนี้กับเขา

ทันใดนั้นสีหน้าของม็อกโกเปลี่ยนไปทันที ทันใดนั้นเสียง “เอี๊ยด”ดังออกมา เท้าของเขาเหยียบเบรกรถ จอดลงที่หน้าโรงพยาบาลอย่างนั้นเลย