ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1085

แน่นอนว่าเส้นหมี่ไม่อยากจะให้พิมเจ้าคนคนนี้ผลักภาระ ถ้าเธอไม่ทำแล้ว งั้นเดอะวิวซีจะทำอย่างไร? ไม่สามารถพูดว่าให้เธอกลับไปอีกได้หรอกนะ?

เส้นหมี่คิดแล้วคิดอีก ก็ยังปรามเอาไว้

【เส้นหมี่：ป้าสะใภ้ คุณอย่าพึ่งรีบร้อน คุณก็เห็นแล้วว่า ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ ถ้าฉันต้องไปที่โน่นละก็ ต้องวางแผนเอาไว้ให้ดีก่อนถึงจะกลับไปได้ ดังนั้น คุณช่วยฉันรับมือไปก่อน โอเคไหม?】

【พิมเจ้า：……ก็ได้ งั้นฉันจะรอให้คุณวางแผนเสร็จเรียบร้อย ความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้เข้าไปหลายวันแล้ว วันนั้นในตอนที่ออกไปหาเดือนใจ ไม่ทันได้ระวังจึงหกล้ม】

หา?

ยังหกล้มด้วย?

เส้นหมี่จึงถามออกมาอย่างเป็นห่วงทันที ถามว่าป้าสะใภ้คนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

หลังจากนั้นพิมเจ้าจึงส่งรูปมาหนึ่งรูป ที่ต้นขา และบนแขนของเธอหกล้มจนเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยบาดแผลเต็มไปหมด

หนักขนาดนี้เลย?

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว ทำได้เพียงบอกกล่าวให้เธอพักผ่อนให้ดี หลังจากนั้นเธอก็จบการสนทนากับผู้หญิงคนนี้

  ？

ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ งั้นเดอะวิวซีด้านโน้น เธอต้องหาคนมาใหม่แล้ว ไม่งั้น หลายวันนี้พิมเจ้าไม่เข้าไปที่นั่นเลย ใครจะรับผิดชอบเรื่องภายใน?

เส้นหมี่คิดแล้วคิดอีก ตัดสินใจโทรหารองผู้นำเดชาก่อน

“ตืด......ตืดตืด......”

“คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

สายโทรศัพท์ยังไม่ทันได้มีคนรับสาย ทันใดนั้น ด้านนอกออฟฟิศของเธอ มีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งผลักประตูเข้ามาแล้ว

สามี?

เส้นหมี่เอามือปิดหูโทรศัพท์เอาไว้ พูดกับชายหนุ่มคนนี้เบาๆว่า：“ฉันกำลังโทรหารองผู้นำเดชา คุณรอฉันสักครู่”

หลังจากนั้นก็ต่อสายโทรศัพท์ต่อ ทว่าชายหนุ่มที่เข้ามาคนนี้ ถูกเธอทิ้งไว้ด้านข้าง จึงทำได้เพียงนั่งไขว่ห้างอยู่คนเดียวที่เก้าอี้รับแขกของเธอตัวนั้น

ออฟฟิศของผู้บริหารระดับสูง ในฐานะผู้กุมอำนาจสูงสุดของหิรัญชากรุ๊ป

ความจริงแล้ว แสนรักไปน้อยมาก เขาที่เป็นประธาน อยากจะเจอพวกเขา ก็โทรศัพท์มาให้พวกเขาขึ้นไป จะมีเหตุผลอะไรที่ท่านประธานที่ยิ่งใหญ่อย่างเขาต้องลงมา?

แต่ว่า ออฟฟิศแห่งนี้ต่างออกไป นี่เป็นถึงสถานที่ทำงานของภรรยาท่านประธาน

“พวกคุณมายืนทําอะไรกันที่นี่ล่ะ? ถ้าจะมาหาผู้บริหารเส้นหมี่? ทำไมไม่เข้าไปล่ะ?”

“เอ่อ ท่านประธานอยู่ด้านใน......”

คนของฝ่ายวางแผนที่อยู่ด้านนอก จากบานเกล็ดมองเห็นว่าBOSSใหญ่อยู่ด้านใน แต่ละคนต่างไม่กล้าเข้าไปรบกวน ยังเพลิดเพลินกับเวลากาแฟของพวกเขาไป

เพราะว่า เวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่บรรยากาศของบริษัทผ่อนคลายที่สุด

เส้นหมี่โทรศัพท์อยู่ประมาณสามนาทีแล้ว ยังไม่มีคนรับสาย เธอขมวดคิ้ว “แกร็ก”วางสายโทรศัพท์ลงแล้ว

แสนรักด้านหนึ่งเปิดนิตยสารดูอย่างเบื่อหน่าย อีกด้านหนึ่งเหลือบมามองเธอแวบหนึ่ง ：“ทำไมเหรอ? โทรไม่ติด?”