ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1101

เสียงในโทรทัศน์ ไม่มีหยุด

แต่ละก้าวที่เธอเดินลงมาจากเครื่องบิน พร้อมกับกล่องบรรจุอัฐิที่ปกคลุมด้วยธงชาติ ถูกกองทหารติดอาวุธประคองลงมา เสียงของเธอก็ฮึกเหิมมากขึ้นเรื่อยๆ

ราวกับว่าแทบอยากจะเอาชื่อของฮีโร่คนสุดท้ายนี้ที่ทำเพื่อความยุติธรรมของชาติ เพื่อความปลอดภัยของโลกและความเสียสละ สลักลงไปในใจของผู้ชมด้านนอกโทรทัศน์ตลอดไป

แสงดาวไม่ได้ยินอะไรเลย

หลังจากรู้สึกว่าในหัวมีเสียงดัง“หึ่ง” เสียงทั้งหมดก็หายไปจากบริเวณโดยรอบ

ในดวงตาของเธอ เหลือเพียงแค่กล่องไม้เล็กๆ ที่ถูกธงสีแดงปกคลุมในโทรทัศน์……

นี่เป็นไปไม่ได้

เป็นไปได้อย่างไร？เขายังไม่ทันเห็นลูกสาวที่เกิด เขาจะตายได้อย่างไร？

และก็ ทั้งๆ ที่เขาอยู่เมืองหลวง เขาไม่เคยบอกเธอมาก่อนว่า ตัวเองไปเข้าร่วมคดีลักลอบอาวุธอะไร

เธอเริ่มค้นกระเป๋าของตัวเอง เหมือนกับคนที่เสียสติไป ตาจ้องหน้าจอเขม็ง มือสองข้างกลับอยู่ในเสื้อหนังเล็กๆ บนตัว และกระโปรงตัวเล็กสีแดงที่ล้วงไปมา

“คุณหาอะไรอยู่？”

คณาธิปที่จ้องเธออยู่ตลอดเห็นเข้า ก็ถามทันที

สีหน้าเธอใจลอย：“โทรศัพท์ ฉันจะโทรหาเขา”

คณาธิป：“……”

สักครู่หนึ่ง เขาก็เอาโทรศัพท์ของตัวเองยื่นไปให้

จากนั้น หลังจากนิ้วที่เย็นจนทำให้คนตกใจรับโทรศัพท์นี้ไป เธอก็กดหมายเลขอันคุ้นเคยเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว

“ตู๊ด……ตู๊ดตู๊ด……”

“ฮัลโหล？”

“ม็อกโก！ใช่นายไหมม็อกโก？นายอยู่ไหนกันแน่？ห๊ะ？นายอยู่ไหน？”

เธอได้ยินเสียงนี้ ทันใดนั้น ก็เหมือนคว้าท่อนไม้ที่อยู่ในทะเลได้ คว้ามันไว้แล้วตะโกนไปเสียงดังใส่สายที่ในที่สุดก็รับ

อย่างไรก็ตาม ที่ทำให้เธอหมดหวังคือ คนๆ นี้ ปฏิเสธ

“ผมไม่ใช่ม็อกโก ผมน้องพี่ไง แสนรัก”

“……”

ราวกับว่าผ่านไปครึ่งศตวรรษ แสงดาวถือโทรศัพท์นี้ไว้ จึงได้ยินตัวเองถามไปเบาๆ ว่า：“แล้ว……เขาล่ะ？เขาอยู่กับนายไหม？”

แสนรัก：“ใช่ ถ้าสถานการณ์ของพี่เอื้ออำนวย พาเด็กกลับมาได้ แบบนี้ ตอนที่ฝังเขา อย่างน้อยก็จะมีคนกตัญญูอยู่หน้าหลุมฝังศพ”

“ตุบ——”

เสียงหายไปแล้ว

ในห้องคนไข้นี้ หลังจากเห็นโทรศัพท์ผู้หญิงคนนี้ร่วงลงไปจากฝ่ามือเธอ

ตัวเธอ ก็ล้มลงไป

“แสงดาว！”

“คุณหนู！！”

ร่างสองร่างแทบจะพุ่งไปที่เธอพร้อมกัน ……

เมื่อเทียบแสนรักกับคณาธิปแล้ว แน่นอนว่าโหดกว่าเยอะ เขาไม่บอกว่าม็อกโกตายแล้ว แต่บอกพี่สาวเขาคนนี้ไปตรงๆ ว่า ให้เธอพาลูกที่เพิ่งจะเกิดได้หนึ่งสัปดาห์กลับไปทำความเคารพได้