ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1277

การออกแบบเช่นนี้ น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว เมื่อคลังเกิดระเบิด เธอจะไม่ให้มันเป็นภัยพิบัติ ในช่วงเวลาสำคัญใช้น้ำทะเลใต้พื้นดินมาดับสลาย ขณะเดียวกันทำลายระเบิดทั้งหมด

น่าเสียดายที่เรื่องนี้แทนไทคิดไม่ถึง

เขาคิดที่จะใช้ประโยชน์เส้นทางวิศวกรรมยอดเยี่ยมที่สุดในประวัติศาสตร์ที่ละอองศรีเป็นผู้บุกเบิก มาเป็นคลังกระสุนของตัวเอง

แต่ว่าเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า ขณะเดียวกันที่สตรีที่ยิ่งใหญ่ผู้นี้ก่อตั้ง ก็ทิ้งวิธีทำลายไว้ด้วย

นี่ก็คือความแตกต่าง

นี่เป็นเหตุว่าทำไมการต่อสู้ที่โด่งดัง สุดท้ายถึงได้ออกมาจากมือละอองศรี!

ในตอนที่ม็อกโกลงมาจากลวดสลิง กระสุนที่อยู่ในคลังนี้ไหลลงสู่ก้นทะเลทั้งหมด ภายในคลังที่ใหญ่โต เหลือเพียงความพังพินาศ

และยังมีช่องใหญ่ที่ไหลเชี่ยวอยู่ที่น้ำทะเล

“พี่ใหญ่ ตอนนี้ทำอย่างไร? พวกเราขึ้นไปไหม?”

เจเคก็ลงมาแล้ว เขาถามขึ้น หลังจากเห็นภาพนี้

ม็อกโกพยักหน้า

ทันใดนั้นทั้งสองปีนขึ้นจากคลังกระสุนอีกครั้ง

และในตอนที่พวกเขาขึ้นไป เห็นตึกสูงตระหง่านและรถราวิ่งไปมาขวักไขว่อยู่ไม่ไกลจากพื้นดิน ทั้งสองกลืนน้ำลาย เหงื่อแห่งความดีใจไหลออกมาจากแผ่นหลัง

ในตอนที่แสนรักรับโทรศัพท์ อันที่จริงมาถึงที่นี่ก็ไม่ไกลแล้ว

เขาก็ได้รับแผนที่ทางทหารชุดนั้นมา หลังจากผ่านการคิดวิเคราะห์ คาดการณ์ว่าเมืองบริเวณชายฝั่งแห่งนี้มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะปรากฏเส้นทางสำคัญทางทหาร

ดังนั้นเมื่อรับสาย เขาได้ยินตำแหน่งก็รีบมาในทันที

“นี่เรื่องอะไรกัน? ด้านล่างคืออะไร?”

เขามาที่นี่รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ เมื่อเห็นบ่อปลาขนาดใหญ่มีช่องว่างขนาดใหญ่อยู่ หลังจากทั้งฐานจมลง เขายืนอยู่บนขอบ แล้วถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลังจากม็อกโกเห็นเขา ก็นั่งลงบนพื้นแทบจะทรุดลง

เมื่อได้ยินเขาถามแบบนี้ ม็อกโกจึงเล่าเรื่องด้านล่างให้ฟังคร่าวๆ

แสนรัก: “...”

เมื่อฟังฉากน่าใจหายใจคว่ำแบบนี้ จึงให้อภัย เขายืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่พูดไม่จาอยู่เป็นเวลานานมาก

ละอองศรี มีพรสวรรค์มากจริงๆ

เขาพาคนลงไปสำรวจคร่าวๆ ในไม่ช้า เขาก็ให้คนสำรวจถนนสายสำคัญนี้ต่อไปข้างหน้า อีกด้านหนึ่ง แจ้งเมืองใหญ่แต่ละเมืองทั้งถนนสายสำคัญเส้นนี้ให้ทราบทันที

ในเมื่อที่นี่คือโกดัง เช่นนั้น ไม่ตัดออกว่าที่ต่อไปก็มี

ดังนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ต้องทำก็คือ อพยพผู้คนออกจากฐานปฏิบัติการ

จัดวางเสร็จ เขาก็ขึ้นมา เมื่อเห็นว่าม็อกโกยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ก็เข้ามาประคองเขาขึ้น

“จะไปโรงพยาบาลหน่อยไหม?”

“ไม่ต้อง”