ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 129

อาจจะเป็นเพราะจู่ๆก็เห็นว่าสีหน้าของผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยดีนัก มือที่หยิบแผ่นมันฝรั่งอยู่ของเส้นหมี่จึงหยุดลงในที่สุด

“คุณเป็นอะไรไป? ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“……….”

ผ่อนคลายลงแล้วพักหนึ่ง ชายหนุ่มที่รู้สึกปวดเสียจนในกระเพาะนั้นรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา ถึงได้เอ่ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด : “ขยับไปอีกหน่อย”

เส้นหมี่ : “.........”

เธอมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ สุดท้ายแล้วเธอขยับออกไปด้วยความลังเล

ผลปรากฏว่า เธอเพิ่งจะขยับออกไปนั้น ผู้ชายคนนี้ก็นั่งลงใกล้ๆเธอ ความหนาวเหน็บทั่วทั้งร่างกาย ผสมผสานกับลมหายใจของผู้ชายที่จู่ๆก็พุ่งเข้ามาอย่างกะทันหันนี้ ทำให้ร่างของเธอแข็งทื่อไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้!

เขานี่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ?

กำลังมองอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชายหนุ่มที่นั่งพิงอยู่บนโซฟาหลับตาทั้งสองข้างลงนั้น ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างรำคาญอีกครั้ง : “ยังมองไม่พออีกเหรอ? ไปรินน้ำมาให้ผมที!”

เส้นหมี่สำลักขึ้นมาอีกครั้งในทันที!

ยอมแล้ว ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลยก็รู้แล้วว่าเธอกำลังมองเขาอยู่?

“.......อ่อ”

หน้าแดงขึ้นมาแล้ว เธอจึงรีบวางถุงมันฝรั่งในมือลง หลังจากนั้นก็ไปรินน้ำให้ผู้ชายเลวๆคนนี้

หลังจากนั้นไม่กี่นาที บางทีอาจจะเป็นเพราะน้ำร้อนลงไปในท้องแล้ว หรือบางทีจะเป็นเพราะเตาไฟฟ้าตรงข้างๆเท้านั้นทำให้แสนรักอบอุ่นขึ้นมา นับว่าสีหน้าของเขาไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้นแล้ว

เส้นหมี่เห็นแล้ว รู้สึกลังเลอยู่พักหนึ่งพลางเอ่ยถามขึ้น : “ถ้าไม่อย่างนั้น? คืนนี้ก็ยังไม่ต้องพาพวกเขากลับไปหรอกค่ะ? คุณดูสิตอนนี้ตีสี่แล้ว เดี๋ยวฟ้าก็สว่างแล้ว คุณเองก็ดูไม่ค่อยดีเลยด้วย”

“………”

ประโยคแบบนี้ สายตาที่คมกริบและทั้งเย็นชาก็เหลือบมองมา

เส้นหมี่เห็นแล้ว ก็รู้สึกชาไปหมด หันไปอย่างรู้จักจะวางตัว และไม่ได้ส่งเสียงออกมาอีกด้วยเช่นกัน

ว่ากันตามจริงแล้ว จากการได้มาสัมผัสกันในช่วงเวลานี้ เธอเองก็สัมผัสได้ถึงนิสัยของคนๆนี้บ้างแล้ว เขาคิดว่าตัวเองเก่ง ถึงแม้ตัวเองจะทำผิดก็ตาม

อืม เธอเองก็ไม่สามารถไปว่าเขาได้ และยิ่งไม่สามารถไปตัดสินใจแทนเขาด้วย

เส้นหมี่กำลังคิดอย่างเงียบๆ ตัวเองจะต้องเข้าไปใส่เสื้อผ้าลูกชายให้ดีก่อนหรือเปล่า?

แบบนี้ตอนที่พวกเขาถูกพาตัวออกไป จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะหนาว

“มีอะไรทานไหม?”

“อา?”

จู่ๆเส้นหมี่ได้ยินประโยคนี้ ก็คิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป จึงรีบหันมาจ้องมองที่ผู้ชายคนนี้ทันที และเป็นเวลานาน เธอถึงได้ยินประโยคที่ตัวเองเอ่ยถามออกไป : “คุณ.....จะทานอะไร?”

“อะไรก็ได้!”

แสนรักตอบกลับไปอย่างรำคาญ

เขาในเวลานี้ความจริงแล้วรู้สึกไม่สบายอยู่มากจริงๆ เป็นเวลาสิบกว่าชั่วโมงที่ไม่ได้ดื่มน้ำซักหยด ประกอบกับอากาศหนาว และยังมีอาการเดิมของเขาที่ชอบปวดหัวอีก

และในเวลานี้ เขารู้สึกร้อนรนมากจริงๆ ไม่อยากจะเอ่ยพูดออกมาเลยแม้แต่คำเดียวเช่นกัน