ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1297
“อะไรนะ?”
ประโยคนี้ น้ำเสียงของคนคนนี้ได้ดิ่งลงไปแล้ว
“เธอไปหาคุณแล้วเหรอ? เส้นหมี่ ผมจะบอกคุณนะ เรื่องนี้คุณอย่าได้ยื่นมือเข้ามายุ่ง ผมได้พูดกับเธอไปแล้ว พวกเราเป็นแค่เพื่อนธรรมดาทั่วไป อย่ามาตามตื๊อผมอยู่อย่างนี้”
“เพื่อนธรรมดา?”
เส้นหมี่ตกใจอย่างมากแล้ว
เธอมองไปยังหญิงสาวที่ยังคงหดหู่อยู่ในสวนดอกไม้แวบหนึ่ง ก็รีบร้อนแล้ว：“แต่ว่าพิมแสงเคยพูดว่า พวกคุณได้……”
“เกิดความสัมพันธ์เหรอ?” มาร์ตินที่อยู่ในสายโทรศัพท์ ก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา
“ทุกคนต่างก็โตๆกันแล้ว ดื่มจนเมา ทำเรื่องที่ไม่ได้ผ่านสมองเหล่านั้น หรือว่าทั้งชีวิตนี้ต้องผูกติดอยู่ด้วยกันงั้นเหรอ? นี่มันศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว เธออย่ามาหัวโบราณไปหน่อยเลยได้ไหม?”
สุดท้ายเขา แม้แต่ “หัวโบราณ”คำนี้ก็พูดออกมาแล้ว
เส้นหมี่เองก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะพูดอะไรดี
เพราะว่า เธอเองก็ไม่ชัดเจนในสถานการณ์ของทั้งสองในตอนนั้น แต่ว่าถ้ามีเพียงดื่มเหล้าเมาแล้วเกิดอะไรกันขึ้น ในสังคมปัจจุบันนี้ เจ้านกยูงหลากสีพูดแบบนี้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะไปอ้อนวอนเขาอีก
อีกทั้งน้ำเสียงของเขา ฟังไม่ออกเลยจริงๆว่าชื่นชอบพิมแสง
เส้นหมี่วางสายโทรศัพท์ลง เธอเดินออกมาแล้ว
“เป็นยังไงบ้าง? เขายินยอมแล้วหรือยัง?”
ปรากฏว่า หลังจากเดินมาถึงสวนดอกไม้ หญิงสาวที่รออยู่ตลอด ก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที เต็มไปด้วยความหวังมองมาที่เธอ
ภายในใจของเส้นหมี่อึดอัดเล็กน้อย
แต่ว่าเธอก็เดินเข้ามาแล้ว ลากเธอมานั่งลงบนเก้าอี้แล้ว
“พิมแสง คุณพูดความจริงกับฉันมาซะดีๆ พวกคุณเป็นคนรักกันจริงๆหรือเปล่า?”
“……”
พิมแสงใบหน้าซีดลงไปแล้ว วินาทีนี้ เธอนั่งอยู่ที่นั่นตาละห้อยลง แม้แต่ริมฝีปาก ก็ยังขาวๆเทาๆแล้ว
“เขา……พูดอะไรกับคุณแล้วเหรอ?”
“เปล่า เขาบอกแค่ว่า พวกคุณหลังจากเมาครั้งนั้น……เขาแสดงความขอโทษออกมา พิมแสง ความจริงมาร์ตินเขาก็ยังเป็นคนที่ไม่รู้จักโตนัก ตั้งแต่เด็กเขาก็ถูกแม่ของเขาตามใจจนเคยตัวแล้ว คนแบบนี้ เขาไม่มีทางที่จะรับผิดชอบอะไร นึกว่านอนกับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว ก็จะรับผิดชอบเธอ อีกทั้ง……”
“……”
“พิมแสง คุณบอกความจริงกับฉันเถอะ หลังจากการเมาครั้งนั้น เป็นความบังเอิญ? หรือว่า……”
คำพูดด้านหลัง เส้นหมี่ไม่ได้ถามต่อไปแล้ว
ความหมาย แน่นอนว่าก็ชัดเจนดีอยู่แล้ว
พิมแสงยิ่งกระวนกระวายกว่าเดิมแล้ว เธอก้มหน้าลง บนใบหน้าทั้งแดงขาวสลับกัน แทบจะฝังเข้าไปในหัวเข่าของตัวเองแล้ว
บรรยากาศ เงียบสงัดลงแล้ว
แม้แต่เสียงนกร้องเสียงแมลงที่อยู่ในสวนดอกไม้ วินาทีนี้ เหมือนกับว่าได้หยุดลงแล้ว สิ่งที่ได้ยิน มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเธอทั้งสองคน รวมทั้งหยาดน้ำตาของผู้หญิงคนนี้ที่ร่วงลงมาเป็นสาย
ดังนั้นพูดได้ว่า ในตอนที่ผู้หญิงคนนี้โง่เง่าขึ้นมา คือช่างน่ากลัวจริงๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก