ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1303

เรื่องนี้เป็นความลับ

ไม่มีใครรู้ ตอนที่เขาออกจากตระกูลเทวเทพ แต่ท้ายสุดก็ถูกบังคับให้กลับไปที่เดิม

วิธีที่เขาใช้ก็คือวิธีนี้

เขาคิดว่าตัวเองนั้นเก่งกาจ แม้แต่ชายทั้งสองของตระกูลเทวเทพก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน ไม่สนฟ้าสนดิน ทุกการกระทำของเขา ตกไปอยู่ในตัวสัตว์เฒ่าตัวนั้น

หลังจากนั้น เขาก็จำเป็นต้องเป็นเครื่องมือของเขาต่อไป

เพราะเหตุนี้ ตอนที่ห้องใต้ดินของตระกูลโชคสกุลนั้นระเบิด เขามองเห็นคนเข้ามาช่วย จึงเป็นสาเหตุที่เขาเต็มใจที่จะช่วยเหลือ

เป็นเพราะเขาอยากฆ่าไอ้สัตว์เฒ่านั้นให้ตาย จะได้ไม่เหลือจุดอ่อนให้เขามาทำร้ายอีก เขาจึงไม่ได้ติดต่อกับคุณชายม็อกโกอีกเลย นับแต่นั้นมา

และเป็นเพราะแบบนี้

แต่นึกไม่ถึงว่า ไอ้สัตว์เฒ่าได้ตายจากไปแล้ว แต่กลับมีคนญี่ปุ่นคนนี้ขึ้นมาอีกคน

สุดท้ายภาสดรไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่เอาทรัพย์สมบัติที่อยู่ในมือส่งให้เขาไป

“เรียบร้อย คุณชายภาสดร สิ่งที่ฉันอยากได้ก็ได้มาแล้ว แกออกไปได้ แกวางใจได้ ฉันจะไม่ยุ่งกับแกอีก ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ตัวฉันเองก็ยังไม่อยากตาย”

ชายญี่ปุ่นคนนั้นหยิบของของเขา และพูดออกมาอย่างชัดเจน

ภาสดรถูกปล่อยออกมาจากกาสิโนนั้นอย่างสะบักสะบอม

มันน่าเจ็บใจนัก ตอนเข้าไปเป็นคุณชายภาสดรที่สง่างาม แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนหมดเนื้อประดาตัว

“คุณชายภาสดร พวกเรา……”

“แกกลับไปเถอะ ฉันยังพอมีเงินซื้อตั๋วหนึ่งใบให้แก”

ภาสดรควักแบงก์ออกมาจากกระเป๋า เดิมเป็นเงินที่เขาเตรียมสำหรับแจกทิปพนักงานเสิร์ฟ เขาเอาเงินนั้นยัดใส่มือของผู้ติดตามของเขา

ผู้ติดตามของเขาเมื่อเห็นเช่นนั้น เขาแทบจะร้องไห้ออกมา

“จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน? คุณชาย ตอนที่นายท่านยังมีชีวิตอยู่ เคยกำชับผมไว้ว่าต้องดูแลคุณชายให้ดี สภาพคุณชายตอนนี้ จะให้ผมทิ้งคุณชายไปได้อย่างไรกัน”

“ฉันสั่งให้แกกลับก็กลับไป แกไม่ได้ยินรึไง? นายท่านอะไรกัน? ฉันเป็นเพียงลูกนอกสมรส เขายังตายโดยน้ำมือชั้นเอง แกยังมาติดตามชั้นทำไม? แกไปให้พ้นเลย!”

คำพูดประโยคสุดท้ายของเขาทำให้ชายผู้นี้เสียความรู้สึกมาก

ภาสดรตะคอกใส่เขา ไล่เขาไปให้พ้น แล้วภาสดรก็เดินจากไปอย่างโซซัดโซเซ

อันที่จริงแล้ว เขายังทำใจไม่ได้กับการตายของพ่อเขา มิฉะนั้นคำพูดของเขาคงไม่ทำให้ผู้ติดตามรู้สึกได้ถึงขนาดนี้

และวินาทีที่เขาเสียทุกอย่างไปในบ่อนกาสิโน

เขาก็เพิ่งรู้ว่า ช่วงชีวิตวัยต้นของเขานั้นได้รับการดูแลที่ดีขนาดไหน และทรัพย์สินที่อยู่กับเขานั้น ทั้งเยอะและล้ำค่ามากขนาดไหน

ภาสดรหายวับไปในถนนโตเกียว

——

เวลาขณะนี้ในประเทศจีน แสงดาวอยู่ในเมือง A ดูแลเด็กๆทั้งสี่คน

ตอนนี้เธอกำลังยุ่งมาก เพราะน้องชายและเส้นหมี่ต่างไม่อยู่ที่บ้าน เรือนรองก็เป็นเธอที่ต้องดูแลทั้งหมด เพราะฉะนั้นเธอจะยุ่งหัวหมุนทั้งวัน

“คุณป้า พวกเราไม่เข้าเรียนคลาสเต้นรำได้ไหมครับ? หนูไม่ชอบค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ คุณแม่หนูบอกว่าหนูต้องเข้าเรียนคลาสเต้นรำ เพราะตอนนี้หนูอ้วนเกินไปแล้ว ต้องลดน้ำหนักเหมือนคุณป้า รู้หรือยังค่ะ?”

แสงดาวยื่นคำขาดไม่รับปากเด็กน้อย

เธอพลางหวีผมให้หลานสาว พลางโทรศัพท์สั่งคนใช้ในบ้านไปเตรียมรถ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที หนูรินจังที่ไม่มีทางเลือก ก็ถูกคุณป้าพาออกไป เข้าไปโรงเรียนที่สอนเต้นบัลเล่ต์ที่ดีที่สุดในเมือง เพื่อเรียนเต้นบัลเลต์

หลังจากส่งรินจังกลับมา แสงดาวรีบเข้าไปหาหลานชายทั้งสองและจ้องเขม่นไปที่เขาทั้งสอง

คิวคิว：“……”

ชินจัง：“……”

ทั้งสองไม่พูดจา ส่ายหัวแล้วรีบวิ่งหนีไป

แสงดาวโมโหได้แต่กระทืบเท้าอยู่ด้านหลัง: “พวกหนูทั้งสองวิ่งทำไมกัน? ป้าก็แค่จะส่งพวกหนูไปเรียนศิลปะการป้องกันตัว พวกหนูรู้หรือเปล่าว่าการป้องกันตัวนั้นสำคัญแค่ไหน? พวกหนูเป็นคนสืบทอดของตระกูลราชวงศ์ ต้องคิดเผื่อการป้องกันตัวเองไว้ด้วย ”

เธอตะโกนเรียกไปวิ่งตามไป

เมื่อเด็กคู่แฝดทั้งสองได้ยินเช่นนั้นก็ได้หยุดวิ่งลง

คิวคิว：“พี่ชินจัง ผมว่าคุณป้าพูดมีเหตุผลนะครับ เมื่อคราวที่แล้วบ้านเราถูกปองร้าย ถ้าเราเป็นวิชามัดมวย เราก็สามารถป้องกันตัวเองได้นิ”

ชินจัง：“……”

เขาเหลือบไปมองน้องชายที่ถูกคุณป้าล้างสมองไปเรียบร้อย แล้วพูดขึ้นว่า: “ถ้าจะเรียนวิชานี้ ไปเรียนไปกับคุณอาธีไม่ดีกว่าเหรอ?”

“ห๊า?”

“ยังมีคุณปู่ คุณลุงใหญ่ พวกท่านต่างเป็นวีรบุรุษปกป้องประเทศ พวกเราเรียนกับพวกท่าน น่าจะดีกว่าไปเรียนข้างนอกไหม?”

ดูท่าทีชินจังยังไงก็จะไม่ยอมไปเรียนให้ได้

เมื่อคิวๆได้ยินแบบนั้น เขาเอามือน้อยๆของเขาตบไปหน้าผากเขา

“นั่นนะซิ ผมลืมข้อนี้ไปเลย ดูแล้วที่คุณป้าเลือกให้พวกเราน่าจะไม่ดีเท่าไหร่ รีบไปเถอะ อย่าให้คุณป้าจับพวกเราได้”

และหนูน้อยทั้งสองก็ยังวิ่งหนีต่อไป

แสงดาววิ่งตามจนเหนื่อยหอบ แต่ก็ตามสองหนูน้อยไม่ทัน เธอได้แต่ยืนบ่นตามหลังหนูน้อยทั้งสอง ที่วิ่งไวเยี่ยงกระต่ายอย่างโมโห

“คุณหนูใหญ่ อย่าวิ่งตามอีกเลย รีบมารับสายโทรศัพท์เร็ว มีคนโทรมาหาคุณ เหมือนว่าจะโทรมาจากต่างประเทศ”

“ห๊า?”

เมื่อเธอได้ยินแบบนั้น ถึงได้หันกลับมา

ต่างประเทศ?

คู่สามีภรรยาเส้นหมี่หรือ?

เธอรีบวิ่งเข้ามาคว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเอง: “ฮัลโหล?”

“คุณแสงดาว คุณสามารถช่วยคุณชายของผมได้ไหมครับ? ถ้าเขายังเป็นแบบนี้ต่อไป จะไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว ให้เห็นแก่คุณชายที่เคยช่วยเหลือพวกคุณไว้ ช่วยคุณชายสักครั้งได้ไหมครับ”

เหนือที่เธอคาดไว้ หลังจากที่เธอรับสาย ปลายสายกลับเป็นเสียงร้องไห้ของชายแปลกหน้า