ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 134

แต่ตอนนี้ เธอพูดเองว่าจะขาย……

ธนาตย์สงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือไม่？

“เธอกำลังล้อเล่นอยู่เหรอ？”

“เปล่า หนูจะให้รินจังไปเรียนที่โรงเรียนของพี่ชายสองคนนั้น ค่าเรียนที่นั่นแพงมาก หนูยังขาดเงินอีกจำนวนหนึ่ง ดังนั้นเลยว่าจะขายหนังสือสักเล่ม”

เส้นหมี่พูดอธิบาย

สุดท้าย ลุงได้ยินว่าเป็นเพราะสิ่งนี้ ก็ด่าออกไปทันที：“เพื่อยัยเด็กนั่น？ทำไม？พ่อเธอตายเหรอไง？ยังต้องให้แกออกด้วย？อ้อ ลูกชายสองคนเป็นลูกของแสนรัก ส่วนลูกสาวไม่ใช่เหรอ？”

“ไม่ใช่ๆ เขายังไม่รู้ว่ารินจังเป็นลูกสาวของเขานี่ ตอนนี้เรื่องคุณชายคิวเขารู้แล้ว ก็อยากจะแย่งกับฉันตลอดเวลา แล้วฉันจะให้เขารู้เรื่องของรินจังได้ไงล่ะ？”

หูเส้นหมี่แทบจะหนวก ได้แต่รีบปลอบชายชราที่ใจร้อนคนนี้

ยังดีที่ พอเธออธิบายแล้ว เขาก็ค่อยๆสงบลง

“แต่แกก็ไม่ต้องขายหนังสือพวกนั้นหรอก？หนังสือพวกนั้นของแก เป็นของมีค่าแกมาหลายปี ตอนนั้นเขาจะให้กันตั้งหลายบาทก็ยังไม่ขาย ตอนนี้แกจะมาขายเนี่ยนะ ทำใจได้เหรอ？”

“ไม่เป็นไร ก็แค่หนังสือ ขายไปแล้วก็ค่อยเขียนใหม่”

เส้นหมี่ทำเป็นพูดอย่างสบายๆ

แต่ที่จริงแล้ว หนังสือเหล่านั้นของเธอ ทั้งชีวิตนี้เธอไม่อยากจะขายเลย เพราะว่า นั่นไม่ใช่แค่หนังสือที่เธอเขียน แต่ยังเป็นความทรงจำของเธอ ชีวิตของเธอ

สุดท้ายลุงก็ให้เบาะแสแก่เธอ

ที่โชคดีก็คือ ครั้งนี้หลังจากได้รับการเตือนจากเขา พอเส้นหมี่หาทั่วบ้านอีกครั้งแล้ว ในที่สุด เธอก็เจอกระเป๋าคอมของตัวเองใบนั้น ในกระเป๋าเดินทางใต้เตียง

“ในที่สุดก็หาแกเจอเสียที”

เธอดีใจอย่างมาก หยิบแฟลชไดร์ฟด้านในออกมา แล้วเสียบไปที่คอม

จากนั้นหาเข็มใจเล่มนั้นเจอ

เข็มใจเป็นหนังสือที่ดังในเน็ตมากตอนนั้น มันเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน วัยรุ่นคนหนึ่งที่ป่วยทางจิตขั้นรุนแรง หลังจากวันหนึ่งเด็กสาวคนหนึ่งบังเอิญไปสอดแนมความลับของเขา

เรื่องนี้ เป็นการวางเรื่องให้คำพูดและการกระทำเป็นไปตามจรรยาบรรณและกฎหมาย

แต่ว่า เพราะรูปแบบการเขียนที่ละเอียดอ่อนของผู้เขียนในตอนนั้น และความรู้สึกของเด็กสาวที่เป็นตัวแทนความสำเร็จ พอเผยแพร่ไป ก็กลายเป็นที่นิยมในโลกอินเทอร์เน็ตทันที

และผู้เขียนก็โด่งดังในทันที！

แต่น่าเสียดาย สุดท้ายมันก็หายไปในสายตาของผู้คนเช่นนี้

เส้นหมี่เปิดเอกสาร ดูข้อความที่ตอนนั้นตัวเองพิมพ์ไปทีละตัว ก็อดไม่ได้ที่จะร้อนผ่าวตรงจมูก

ช่างเถอะ เอามาเป็นค่าเทอมให้ลูก ก็คุ้มค่าแล้ว

สุดท้ายเส้นหมี่เข้าระบบ QQที่ไม่ได้เข้าระบบมาเลยกว่าห้าปี จากนั้นเธอก็หาคนๆหนึ่ง ในแถบบรรณาธิการที่เด้งกล่องโต้ตอบมาไม่หยุด

“สวัสดีค่ะ ฉันเองนะคะ ฉันตัดสินใจเซ็นสัญญาเล่มนี้ให้คุณ ถ้าตอนนี้คุณยังต้องการ”

หลังจากเธอส่งข้อความไปแล้ว ก็รอ