ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1372

พี่ภาและคนอื่นๆต่างประหลาดใจมาก

แต่สุดท้าย เพราะพวกเธอเป็นแขก ยากที่จะพูดอะไร สุดท้ายจึงต้องไปตามน้ำ “ถ้างั้นก็ดีเลยค่ะ ฉันจะไปเตรียมห้องไว้ให้ทั้งสองคนนะคะ”

พี่ภายิ้มแล้วไปเตรียมห้องทันที

เมื่อเชียนหยวนล๋ายเย่และคณาธิปยกเหล้ากันเสร็จแล้วกลับมาถึง เรื่องนี้ก็ได้ตกลงกันไปแล้ว

ทำไมพี่สาวถึงไม่มีมารยาทแบบนี้นะ? ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอซะหน่อย บ้านของคนอื่น จะทำตามอำเภอใจแบบนี้ได้อย่างไร?

เชียนหยวนล๋ายเย่รู้เข้า ก็โกรธนิดหน่อย ทั้งคืนนั้น ใบหน้าเล็กๆแสดงความไม่พอใจ

เมื่อคณาธิปเห็นดังนั้น หลังจากงานเลี้ยงเลิกรา เขาก็เดินมาข้างกายของหญิงสาวตัวน้อยนิ่งๆ “ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นหรอก พวกหมี่ไม่ว่าอะไรหรอก ไว้ผมจะเอาของใช้ประจำวันของคุณมาให้นะ”

“หา?”

เมื่อหญิงสาวได้ยิน ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที

“งั้น......ที่รักคุณอยู่บ้านคนเดียวนะ ได้หรือคะ?”

ยัยเด็กนี่ ทั้งๆที่เธอเป็นคนจุดประกายเรื่องนี้เองแท้ๆ แต่น้ำเสียงของเธอ กลับเหมือนไม่ได้คิดจะค้างที่นี่ แต่จะกลับไปอยู่กับที่รัก

คณาธิป “......”

ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี เขาจึงทำได้เพียงเหลือบมองนัยน์ตาสีดำชุ่มชื้นนั้นที่จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาโศกเศร้า ถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง แล้วหันหลังและจากไป

ที่ชั้นบน พี่ภาเองก็กำลังปูผ้าปูที่นอนอยู่

เรืองรองนั้นไม่ใช่วิลล่ากลางภูเขา ที่นี่มีห้องมากมาย ไม่มีปัญหาใดๆถ้าจะมีแขกค้างที่นี่สองสามคน

แต่ว่า ในตอนที่พี่ภาจัดเตรียม ก็ยังคงเลือกชั้นสอง ในสายตาของเธอ ชั้นสามคือห้องนอนของเจ้าของบ้าน ไม่ว่าจะมีห้องนอนมากเท่าไร ก็ขึ้นไปไม่ได้

แต่ในเวลานี้ มีคนขึ้นมาแล้ว

“ว้าว หนูอยากอยู่ชั้นสาม แม่คะ ดูสิวิวชั้นสามดีมากเลย มีระเบียงด้วย แล้วก็มีสระว่ายน้ำ พรุ่งนี้ตื่นมาตอนเช้า ก็ว่ายน้ำได้เลย”

เสียงอ้อนร่าเริงดังขึ้น ทันใดนั้น พี่ภาได้ยินเสียงฝีเท้ารองเท้าส้นสูงดังขึ้น ฝีเท้านั้นกลับเดินขึ้นชั้นบนไป

นี่มันพี่ภาออกมาจากห้องนอนทันที

“คุณขึ้นไปข้างบนไม่ได้ ข้างบนเป็นที่อยู่ของแด๊ดดี๊และหม่ามี๊ของฉัน ลงมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกเขากลับมาแล้วจะโกรธนะ”

ยังไม่ทันได้พูดอะไร ร่างผิวขาวอมชมพูก็พุ่งตัวออกมาจากสวนดอกไม้ลอยฟ้าที่ชั้นสอง เธอวิ่งไปหน้าบันได ตะโกนขึ้นไปด้านบนอย่างไม่เกรงใจ

หนูรินจังนี่เอง

พี่ภาหยุดชะงักลง เผยรอยยิ้มออกมาแล้วมองเด็กน้อยคนนี้

ใช่แล้ว ในเวลานี้ ไม่มีใครเหมาะสมที่จะออกหน้าเท่ากับเจ้าตัวน้อยแล้ว