ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1381

เมื่อทุกคนไปถึงเกาะ ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว การเดินทางมาที่นี่นั้นค่อนข้างไกล ทั้งทางเครื่องบิน ทั้งทางเรือ เมื่อมาถึงที่นี่ ยังมาทันเวลาทานอาหารเย็นนับว่าไม่เลวแล้ว “หม่ามี้--” “หม่ามี้ พวกเรามาแล้ว!” รินจังและอิคคิวทันทีที่มาถึงที่นี่ และเห็นแด็ดดี๊และหม่ามี้ ก็รีบสาวเท้าน้อยๆวิ่งโผเข้าไปหาเหมือนนกนางแอ่นอย่างนั้น เส้นหมี่ก็ตื่นเต้นเช่นกัน รีบออกมาทักทายเด็กๆทั้งสอง และกอดพวกเขาทันที

“หม่ามี้คิดถึงพวกหนูมากๆเลย เป็นยังไงกันบ้าง? เหนื่อยไหมจ๊ะ?” “ไม่เหนื่อยค่ะๆ หม่ามี้ หนูเอาของอร่อยๆมาฝากเยอะแยะมากมายเลยค่ะ อยู่ข้างหลังอาหญิงถือตรงนั้นอยู่ค่ะ” รินจังเด็กน้อยหันหลังกลับไปชี้ที่เชียนหยวนล๋ายเย่ที่อยู่ด้านหลัง เส้นหมี่จึงเหลือบตาไปมอง ก็พบว่า ไม่ไกลจากที่ลงจากเรือ ในกลุ่มคนที่กำลังเดินมาทางนี้นั้น ทั้งม็อกโกและแสงดาวก็ดี ล้วนเป็นคนที่ออกท่องโลกมามาก แต่หญิงสาวที่รูปร่างบอบบางทั้งยังผูกยาเม็ดใหญ่อยู่บนศีรษะ เมื่อลงจากเรือแล้ว และเห็นสภาพของเกาะที่ยังไม่ผ่านการจัดการใดๆ เธอจึงยืนอยู่บนหินก้อนนั้น และไม่รู้ว่าควรจะเริ่มหย่อนเท้าลงตรงที่ใดดี

“ที่รักคะ นี่....ที่นี่ทำไมยังมีหญ้าเยอะขนาดนี้คะ? จะมีงูไหมคะ?” เมื่อพูดถึงงูคำนี้ เธอก็ยิ่งกลัวจนหน้าถอดสี ก็จริงอยู่ ตั้งแต่เล็กเธอก็เติบโตมาในคฤหาสน์เชียนหยวน สถานที่ที่พบเจอมาย่อมมีจำกัด นอกจากนี้ ต่อให้เป็นเกาะ นั่นก็เป็นเกาะต่างๆที่เป็นของญี่ปุ่น ที่นั่น ล้วนแล้วแต่มีผู้เชี่ยวชาญมาปรับแต่งพื้นที่ จะบริสุทธิ์เหมือนที่นี่ได้อย่างไร? เส้นหมี่เมื่อเห็นแล้วก็ขำเล็กน้อย “รินจังจ๊ะ อาหญิงของหนูน่ารักอย่างนี้เสมอเลยหรือจ๊ะ?” “หา?” ดวงตากลมโตที่เหมือนลูกองุ่นดำของรินจังมองปริบๆ

“ไม่ค่ะ อาหญิงไม่ใช่น่ารัก อาหญิงขี้กลัวต่างหากละคะ ตอนเดินทางมา พอขึ้นเรือก็จับมือหนูซะแน่นเลย ทั้งยังไม่กล้าไปที่ดาดฟ้าเรืออีกด้วย เฮ้อ” เด็กน้อยคนนี้ ท้ายสุดยังถอนหายใจอย่างจนใจ คาดว่า ก่อนออกเดินทาง อาธิปคงจะเตือนเธอ ให้ดูแลอาหญิงคนนี้ดีๆ เมื่อเห็นดังนี้ เส้นหมี่จึงไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ไม่ง่ายเลยกว่าที่ทุกคนจะมาถึงที่นี่ เส้นหมี่และแสนรักจึงยกอาหารและผลไม้ที่เตรียมไว้ออกมา จัดวางบนโต๊ะตัวยาวที่จัดวางตามอำเภอใจอยู่นอกห้อง