ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1383

ไม่เพียงแค่นี้ เธอยังถูกขุดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคล้ายกับว่า นับจากเวลานี้ก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆเกี่ยวข้องกับเขาอีก คณาธิป สุดท้ายไม่รู้ว่าตนเองกลับไปได้อย่างไร? เขารู้เพียงแค่ เมื่อเขาได้สติกลับมานั้น เขาก็เห็นว่าเรือได้ออกเดินทางแล้วและเขาอยู่ในห้องโดยสารแห่งนี้ เด็กสาวที่สวมใส่เสื้อคลุมบางๆตัวหนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขา เธอกำลังมองเขาอยู่ ใบหน้าเล็กๆกลมๆเป็นสีขาวอมเทา สายตานั้นยิ่งไม่มีความกระฉับกระเฉงเลยสักนิด เพียงมองเขาอย่างว่างเปล่า หลังจากที่เขาได้สติแล้ว เธอก็ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

คณาธิป : “…………”

มีไอเย็นผุดขึ้นมาจากทางด้านหลังของเขา เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เขาจึงได้ยินเสียงของตนเองถามออกไปว่า : “มีอะไรเหรอ?”

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “……….เมื่อครู่คุณชกต่อยกับพี่เขยค่ะ” ตาของคณาธิปหดเกร็งอย่างรุนแรงทันที “คน....ไหน?” “แสนรักค่ะ!” สาวน้อยผู้นี้พูดชื่อนี้ออกมาทีละตัวทีละตัว สายตาของเธอคงยังสั่นเทาด้วยความกลัว ใบหน้าที่จิ้มลิ้มน่ารัก มาบัดนี้คล้ายกับเรือที่มีหมอกสีเทาปกคลุมอยู่ และพูดชื่อนี้ออกมาต่อหน้าเขา คณาธิปถึงกับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว เธอพูดว่าอะไรนะ? แสนรัก? เขาเมื่อครู่ ชกต่อยกับเขานะหรือ? ทำไมเป็นอย่างนั้นละ? ทำไมเขาถึงทำแบบนี้นะ? นี่เขากลับไปป่วยอีกแล้วหรือ? แล้วคราวนี้เหตุผลคืออะไรละ? เป็นเพราะเขาเห็นเขาจูบเส้นหมี่งั้นหรือ? พริบตาเดียว ทั้งร่างเขาก็ขาวซีดจนคล้ายกับคนตายและสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง!

“ที่รักคะ.......” “คุณอย่ามาเรียกผมแบบนี้!” เขาเหมือนกับไฟช็อต ที่รีบห้ามเธอด้วยน้ำเสียงอันแหลมและดุดัน

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “…………..”

เพียงชั่วครู่เดียว นัยน์ตาของเด็กสาวที่ตื่นตระหนกมาตลอดทั้งคืน ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป จึงมีน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง อันที่จริงเธอรู้ว่าเขาป่วยอีกแล้ว เพราะปกติแล้วเขาจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้เด็ดขาด และพฤติกรรมที่ขาดการควบคุมแบบนี้ เธอก็เคยเจอมาเมื่อครั้งฤดูใบไม้ร่วงที่เกาะซาจง เวลานั้นเขาช่างเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริงๆ ดวงตาสีแดงกล่ำ ความแค้น การต่อต้าน ความสิ้นหวัง......ทั้งหมดนี้ล้วนปรากฏอยู่ในแววตาของเขา คืนนี้ก็เช่นกัน หากไม่ใช่สุดท้ายแล้วแสนรักอดกลั้นไว้ได้ บางทีคืนนี้เขาอาจจะตายอยู่ที่เกาะนั้นก็เป็นได้