ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1383

ไม่เพียงแค่นี้ เธอยังถูกขุดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคล้ายกับว่า นับจากเวลานี้ก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆเกี่ยวข้องกับเขาอีก คณาธิป สุดท้ายไม่รู้ว่าตนเองกลับไปได้อย่างไร? เขารู้เพียงแค่ เมื่อเขาได้สติกลับมานั้น เขาก็เห็นว่าเรือได้ออกเดินทางแล้วและเขาอยู่ในห้องโดยสารแห่งนี้ เด็กสาวที่สวมใส่เสื้อคลุมบางๆตัวหนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขา เธอกำลังมองเขาอยู่ ใบหน้าเล็กๆกลมๆเป็นสีขาวอมเทา สายตานั้นยิ่งไม่มีความกระฉับกระเฉงเลยสักนิด เพียงมองเขาอย่างว่างเปล่า หลังจากที่เขาได้สติแล้ว เธอก็ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

คณาธิป : “…………”

มีไอเย็นผุดขึ้นมาจากทางด้านหลังของเขา เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เขาจึงได้ยินเสียงของตนเองถามออกไปว่า : “มีอะไรเหรอ?”

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “……….เมื่อครู่คุณชกต่อยกับพี่เขยค่ะ” ตาของคณาธิปหดเกร็งอย่างรุนแรงทันที “คน....ไหน?” “แสนรักค่ะ!” สาวน้อยผู้นี้พูดชื่อนี้ออกมาทีละตัวทีละตัว สายตาของเธอคงยังสั่นเทาด้วยความกลัว ใบหน้าที่จิ้มลิ้มน่ารัก มาบัดนี้คล้ายกับเรือที่มีหมอกสีเทาปกคลุมอยู่ และพูดชื่อนี้ออกมาต่อหน้าเขา คณาธิปถึงกับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว เธอพูดว่าอะไรนะ? แสนรัก? เขาเมื่อครู่ ชกต่อยกับเขานะหรือ? ทำไมเป็นอย่างนั้นละ? ทำไมเขาถึงทำแบบนี้นะ? นี่เขากลับไปป่วยอีกแล้วหรือ? แล้วคราวนี้เหตุผลคืออะไรละ? เป็นเพราะเขาเห็นเขาจูบเส้นหมี่งั้นหรือ? พริบตาเดียว ทั้งร่างเขาก็ขาวซีดจนคล้ายกับคนตายและสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง!

“ที่รักคะ.......” “คุณอย่ามาเรียกผมแบบนี้!” เขาเหมือนกับไฟช็อต ที่รีบห้ามเธอด้วยน้ำเสียงอันแหลมและดุดัน

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “…………..”

เพียงชั่วครู่เดียว นัยน์ตาของเด็กสาวที่ตื่นตระหนกมาตลอดทั้งคืน ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป จึงมีน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง อันที่จริงเธอรู้ว่าเขาป่วยอีกแล้ว เพราะปกติแล้วเขาจะไม่ทำเรื่องเช่นนี้เด็ดขาด และพฤติกรรมที่ขาดการควบคุมแบบนี้ เธอก็เคยเจอมาเมื่อครั้งฤดูใบไม้ร่วงที่เกาะซาจง เวลานั้นเขาช่างเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจริงๆ ดวงตาสีแดงกล่ำ ความแค้น การต่อต้าน ความสิ้นหวัง......ทั้งหมดนี้ล้วนปรากฏอยู่ในแววตาของเขา คืนนี้ก็เช่นกัน หากไม่ใช่สุดท้ายแล้วแสนรักอดกลั้นไว้ได้ บางทีคืนนี้เขาอาจจะตายอยู่ที่เกาะนั้นก็เป็นได้

“……….”

สาวน้อยที่กำลังสะอื้นไห้ รีบเงยหน้าขึ้นทันที นี่เขาไม่เอาเรื่องแล้วใช่ไหม? ในที่สุดสายตาของเธอก็ฉายแววแห่งความปิติยินดี หลังจากนั้น ก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป ส่วนเส้นหมี่ที่อยู่ด้านหลังเห็นแล้ว ก็พยายามอยู่นานมากกว่าจะลุกขึ้นได้

“พี่คะ พี่......ไม่โกรธแล้วจริงๆใช่ไหมคะ? เมื่อครู่พี่.......” “โมโหแล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ? ฮาฮา ขำตายละ คุณเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม จูบสักที ท้ายสุดยังโดนไอ้ประสาทนั่นมาขวาง คุณว่าผมจะโกรธไหมละ?” ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มดำจนเหมือนก้นหม้ออย่างนั้น ส่วนคำพูดนั้นก็ช่างเหมือนกับจะฆ่าคนเสียให้ได้ สีหน้าของเส้นหมี่นั้นซีดแล้วซีดอีก “ตั้งแต่เล็กเขาน่าจะได้รับความมืดมนในจิตใจมาหนักมากเกินไป ทั้งความรู้สึกต่ำต้อย ขาดความรู้สึกปลอดภัย ดังนั้นในจิตใต้สำนึกของเขา จึงอยากจะไขว่คว้าบางสิ่งที่เขาอยากจะยึดมั่นไว้ค่ะ” “คุณมีความสัมพันธ์อะไรกับเขา?!” ชายหนุ่มเมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าอันหล่อเหลายิ่งดูไม่น่ามองมากขึ้น เส้นหมี่เหงื่อซึมเต็มศีรษะ “เอาล่ะ กลับไปแล้ว ส่งเขาไปกักตัวที่โรงพยาบาลประชาชนที่สี่แห่งเมืองหลวงสักสองสามวัน “พี่ชาย!!” เส้นหมี่ร้อนใจจนร้องขึ้นมา เป็นดังคาด ชายหนุ่มจ้องมองเธออย่างหดหู่ทันที จึงพูดว่า : “ทำไม สามีคุณอยู่ได้ เขาอยู่ไม่ได้หรือไง? อย่าบอกนะว่าคุณมีอะไรกับเขาจริงๆ?” “แสนรัก!!” ในที่สุดหญิงสาวก็โกรธขึ้นมาแล้ว “คุณจะต่อต้านแล้วใช่ไหม? คืนนี้ไม่อยากขึ้นเตียงแล้วใช่ไหมคะ?” “…………”