ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1447

เมื่อเห็นฉากนี้ เขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับว่าโดนคนตบหน้าเข้าไปหนึ่งฉาดเเรงๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาจากเเดงก็เป็นขาว และขาวก็เป็นเขียวอีกแล้ว ไม่อาจที่จะบรรยายความน่าอัศจรรย์ออกมาได้

“พี่ครับ ขอโทษด้วย วันนี้ตอนเช้า เป็นผมเองที่นอนเพลินไปครับ”

“เหอะๆ”

นอนเพลิน

ผู้ชายมาที่นี่แต่เช้าก็โดนผลกระทบทางด้านอารมณ์เข้าให้แล้ว จึงยิ้มอย่างเย็นชาอีกครั้ง เมื่อได้ยินคำพูดนี้เข้า

เพราะงั้น บ้านนี้ ยังจะหวังอะไรได้อีกล่ะ?

ในวันแรกของปีใหม่ บ้านไม่เหมือนบ้าน คนก็ยิ่งไม่เหมือนคนเข้าไปอีก บ้านแบบนี้ แสนรักไม่รู้จริงๆว่า จะยังคงมีอยู่บนโลกใบนี้ทำไม?

เเสนรักหันหลังกลับอย่างไม่สนใจใยดีเอ่ยว่า : “ไปกันเถอะ”

เส้นหมี่ : “……”

เธอหันหลังกลับทันที มองไปทางพิมแสงที่กำลังมองทางนี้อย่างไม่มีชีวิตชีวาอยู่ด้านหลัง

“พิม ไปกันเถอะ กลับบ้านกับฉันนะ” เธอก้าวไปข้างหน้าจับเขาไว้

แต่หลังจากที่พิมแสงได้ยินคำพูดนี้ เเววตาก็ไปทางบนบันไดทันที หลังจากนั้นไม่นาน มือของเธอก็เริ่มเหวี่ยงออกไป

“ฉัน……ฉันไม่ไปหรอก สวยใส วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่นะ ฉันอยู่ในบ้านดีกว่า”

“แต่ว่า……”

เส้นหมี่กำลังโมโหเธอจะตายอยู่เเล้ว

ในบ้าน?

นึกไม่ถึงว่าเธอยังถือว่าสถานที่เย็นชาแบบนี้เป็นบ้าน? ตกลงว่าเธอมีสมองไหมเนี้ย? เธอมองไม่เห็นหรอกเหรอว่าคนพวกนี้ปฏิบัติต่อเธอกันยังไง?

เส้นหมี่กระวนกระวายใจ จึงพูดโพลงออกมาโดยไม่ได้ไตร่ตรองยั้งคิดในสถานที่นั้นว่า : “พิมแสง เธอต้องประพฤติตนไม่ดีแบบนี้ให้ได้เลยเหรอ?” เธอรู้ไหมถ้าทำแบบนี้ต่อไปจะเป็นอันตรายมาก? เธอมีลูกอยู่ในท้องทั้งคนนะ”

พิมแสง : “……”

เพียงพริบตาเดียว ใบหน้าของเธอก็ซีดจนเเทบจะไม่มีสีเลือดหลงเหลืออยู่สักนิดเดียว

ประพฤติตนไม่ดี!

อันที่จริง ตอนนี้เธอก็ด้วย

จนกระทั่งเพื่อนรักคนนี้ถูกสามีของเขาลากตัวไป เธอก็ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าถูกปิดตายอยู่ในนั้น

มารีเห็นเเล้วว่า ไม่มีใครทำให้เธอหวาดกลัวได้อีก จึงด่าสาดเสียเทเสียอย่างรุนแรงขึ้นมาว่า : “เห็นกันแล้วสินะ ก็เพราะนังแพศยาอย่างเธอคนเดียวแท้ๆเลย ทำให้พวกเราโดนคนด่ากันแต่เช้า”

สามีของเธอก็ดูหมิ่นและเยาะเย้ยถากถางด้วยเช่นกัน

พิมแสงออกเเรงบีบนิ้วเพิ่มขึ้นบนอุ้งมือของตนเองทันที

“พอได้แล้ว ไสหัวออกไปให้หมด!”

ในที่สุดมาร์ตินก็เอ่ยอยู่บนบันได หลังจากเห็นว่างานเลี้ยงที่เขาเตรียมการกว่าจะเสร็จเรียบร้อย ถูกคนพวกนี้ทำพังจนหมดสิ้นแล้ว ในที่สุดเขาก็อาละวาดให้พวกเขาไสหัวออกไปให้หมดเสียที