ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1456

“งั้นอุ้มกลับมาละ? ทำยังไง? จะให้มาร์ตินไหม? เขาสองเดือนมานี้ไม่ยอมไปหาเธอเลยสักครั้ง แล้วมีสิทธิ์อะไรจะเอาเด็กคนนี้?” “ไม่ใช่ มาร์ตินคิดว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา ก่อนที่พิมแสงจะจากไป จงใจบอกเขาว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กหลอดแก้วที่เธอทำขึ้นมา มาร์ตินจึงไม่ติดต่อกับเธออีกเลย” แสนรักอธิบายอีก เสียงสะอื้นไห้ของเส้นหมี่หยุดชะงักทันทีเหมือนโดนฟ้าผ่า เธอบ้าไปแล้วจริงๆ! หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง สองสามีภรรยาก็ออกเดินทาง ตามคำสั่งเสียในพินัยกรรมของพิมแสง พวกเขาไม่บอกมาร์ติน ส่วนทางคณาธิปนั้น ก็รู้เพียงว่าเธอโชคร้ายคลอดลูกยากจึงจากโลกนี้ไปเท่านั้น

“เธอบ้าไปแล้วหรือ? รู้อยู่ว่าตัวเองท้อง ยังจะต้องไปโน่นไปนี่ นี่เธออยากตายใช่ไหม?” หลังจากได้ยินข่าวคราวนี้แล้ว คณาธิปที่อยู่ที่บ้านก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เชียนหยวนล๋ายเย่ได้แต่มองดู แม้หายใจยังไม่กล้ามีเสียง จนกระทั่งเธอเห็นว่าของในบ้านถูกเขาขว้างปาไปหลายอย่างแล้ว ส่วนคนก็ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาและถูกปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศกที่ถาโถมเข้ามา เธอจึงเดินมาหาเขา “ที่รักคะ คุณอย่าเสียใจไปเลย พี่พิมแสงเธอ...เธอมีชีวิตที่น่าเศร้า วันนั้นที่พวกเราไปที่คอนเสิร์ตฉันยังเห็นการ์ดพวกนั้นขวางเธอไม่ให้เข้าไปหาพี่มาร์ตินเลย ที่รัก......” “เอาล่ะ คุณออกไปก่อนเถอะ ให้ผมสงบสติอารมณ์หน่อย” เขาพูดตัดบทเธอด้วยเสียงอันแหบแห้งและให้เธอออกไป

เชียนหยวนล๋ายเย่ : “…………..”

เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างแข็งทื่อ มองเห็นนัยน์ตาของเขาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงอยู่เนิ่นนาน จึงออกไปอย่างเป็นห่วงเป็นใย นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาเศร้าโศกเสียใจจนเป็นเช่นนี้ พี่พิมแสงนั่น น่าจะเป็นคนที่สำคัญสำหรับเขามาก หากรู้เช่นนี้วันนั้นไม่ว่าอย่างไรเธอไม่น่าจากมา เธอควรอยู่กับเธอ เช่นนั้นเธอก็จะไม่เกิดเรื่อง วันนี้สาวน้อยก็นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดด้านนอกเป็นเพื่อนสามีของเธอทั้งวัน

อีกสองวัน ก็จะถึงวันฝังอัฐิของพิมแสงแล้ว โดยจะจัดที่สุสานที่ดีที่สุดในเมืองA สองวันมานี้อารมณ์ของเส้นหมี่ยังคงหดหู่ หากมิใช่ทารกหญิงที่อุ้มกลับมาบ้านคนนั้นต้องการการดูแลจากเธอ เธอก็ไม่รู้ว่าจะกลายสภาพเป็นเช่นไรแล้ว “หม่ามี้คะ น้องสาวคนนี้ เป็นลูกของคุณน้าพิมแสงใช่ไหมคะ?” หนูรินจังเดินมาเห็นทารกน้อยในอ้อมอกของหม่ามี้ มือน้อยๆของเธอจิ้มไปที่ใบหน้าดวงน้อยของเธอ พลางถาม เส้นหมี่พยักดวงหน้าอันขาวซีดของเธอ : “อื่อ”

ในที่สุด เขาก็ละสายตาจากเธอไปยังทารกหญิงที่อยู่ในอ้อมอกของเธอ เช่นเดียวกับเส้นหมี่ หลังจากที่เขามองดูใบหน้าของเธอแล้ว ก็สั่นเทิ้มไปทั้งตัว สายตาทั้งคู่มองไปที่ใบหน้าน้อยๆอย่างตกตะลึง เธอช่างเหมือนแม่ของเธอเสียจริงๆ ดวงตาคู่โต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่อ่อนนุ่ม ล้วนแล้วแต่เหมือนแม่ของเธอ ทั้งน่ารักและงดงาม มองดูก็รู้ว่าเป็นคนที่สวยคนหนึ่ง “น่ารักไหม?” “น่ารัก!” คณาธิปถอดแว่นออกแล้วเบือนหน้ามองไปทางอื่น เวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง เมื่ออารมณ์ของทั้งคู่สงบลงแล้ว คณาธิปจึงสวมแว่นอีกครั้ง จากนั้นจึงนั่งลงข้างๆเธอ

“สวยใส ต่อไป คุณจะทำอย่างไรกับเด็กคนนี้? คุณจะส่งไปให้มาร์ตินไหม?” “คุณรู้หรือว่าเธอเป็นลูกของมาร์ติน?” เส้นหมี่มองเขาอย่างแปลกใจ คณาธิปพยักหน้า : “แน่นอนละ แม้พิมแสงจะเหลวไหล แต่ไม่ถึงกับไร้เหตุผลขนาดนั้น ที่เธอบอกเช่นนั้น คงจะเพื่อยั่วโมโหมาร์ติน เขาจะได้ไม่คิดถึงเธออีก” “อือ” เส้นหมี่ก็เห็นด้วยเช่นกัน สายตามองไปที่ทารกน้อยอีกครั้ง