ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 15

เธอพูดถูก ตอนนั้นเขาพาผู้หญิงคนนั้นกลับบ้าน พูดต่อหน้าพ่อสามีว่ารักผู้หญิงคนนั้นและจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น แล้วตอนนี้จะพาเธอกลับไป เขาไม่กลัวเธอจะทำให้ความรักของเขากับผู้หญิงคนนั้นพังหรือ？

ทว่าเธอพึ่งกล่าวจบ ผู้ชายนิสัยหมาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“คุณเนี่ยนะ？เส้นหมี่ผมจะบอกอะไรให้ อย่าเห็นตัวเองสำคัญไปหน่อยเลย ในสายตาผมคุณตายหรือยังมีชีวิตล้วนมีค่าเท่ากัน อย่างวันนี้ถ้าคุณไม่มา ผมก็จะนำศพของคุณกลับไป ซึ่งก็ไม่ได้ต่างกัน”

ไอ้ปีศาจคนนี้ทอประกายแสงเย็นเยียบบนนัยน์ตาแดงฉาน กล่าวถ้อยคำทำร้ายจิตใจอย่างไร้ความเป็นมนุษย์ มันแทงเส้นประสาทจนสั่นระริก

มือที่เส้นหมี่กำหมัดไว้ซีดขาวกว่าเดิม เธอหลับตาแล้วไม่พูดอะไรต่อ

ผ่านมาห้าปีแล้ว เธอยังวาดหวังรอคอยสิ่งใดอีก？

หวังว่าเขาจะมีความเป็นคนเหรอ ปรารถนาให้เขาพูดรื่นรมย์ใจอย่างนั้นหรือ？

เส้นหมี่ถูกพาลงจากดาดฟ้าของเรือในเวลาต่อมา จากนั้นไม่นาน เรือลำนี้ก็ออกจากท่าเรือ ก่อนจะเริ่มแล่นบนผิวน้ำ

ที่แท้เรือลำนี้คือยานพาหนะที่พวกเขาใช้เดินทางกลับไปในครั้งนี้

เส้นหมี่ไม่ใส่ใจต่อเรื่องนี้ เธอรู้ว่าตัวเองไม่อาจต่อต้านอะไรได้อีก จึงตัดสินใจรูดซิปเสื้อ จากนั้นก็ทิ้งตัวลงบนเตียงเล็ก ไม่นานเธอก็เข้าสู่นิทรา

“คุณชายเล็กครับ ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ มันอันตรายเกิดไปครับ คุณชายเล็ก......”

“หุบปาก ไปอยู่ทางโน้นเลยไป！”

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่เส้นหมี่รู้สึกหิว บวกกับได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกด้วย

คล้ายกับได้ยินเสียงอ่อน ๆ อย่างเลือนราง

เสียงของเด็ก？

เส้นหมี่รีบลืมตา ภายในหนึ่งวินาที สมองของเธอก็โล่งโปร่งพร้อมรับรู้ทุกอย่างตรงหน้าแบบที่ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน

ใช่ชินจังหรือเปล่า？

แสนรักอยู่ในเรือลำนี้ พวกเขาก็เริ่มออกเดินทางกันแล้วด้วย หากชินจังอยู่ด้วยก็ไม่น่าแปลกใจอะไร

เธอนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ความรู้สึกดีใจก็โผล่ขึ้นมา คล้ายกับเลือดเริ่มเดือดพล่าน เธอกระโดดลงจากเตียงเล็ก จากนั้นก็วิ่งไปที่หน้าต่าง

ดังคาด เมื่อมองผ่านหน้าต่าง เธอก็เห็นมีคนสองคนยืนอยู่ด้านนอก

คนหนึ่งใส่เสื้อสูทสีดำ ซึ่งหุ่นฟิตเฟิร์มมาก ส่วนอีกคนที่เหลือนั้นยืนอยู่ด้านข้าง โดยมีรูปร่างเล็กและตัวเตี้ย ใส่เสื้อกันหนาวสีน้ำเงินปนสีกากีตัวหนา ทั้งยังสวมหมวกสีดำบนศีรษะอีกด้วย แค่มองเห็นปราดเดียวก็จะรู้สึกน่ารักและหล่อมากมาย

นั่นไม่ใช่คุณชายเล็กของตระกูลหิรัญชาแล้วจะเป็นใครไปได้？

เส้นหมี่มองคนตัวเล็ก จากนั้นดวงตาก็เริ่มแสบจนน้ำตาอุ่น ๆ ไหลพลั่งในที่สุด

“ชินชิน？ชินชิน？”

“ใคร？”

ชินจังยืนเล่นเครื่องบินบังคับอยู่ เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเขากะทันหัน เขาก็รีบหันหน้าไปมอง