ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 150

ห้องจัดเลี้ยงเงียบลงในทันที

ทุกสายตา ต่างพากันจับจ้องมาที่คนทั้งสอง รวมไปถึงเด็กน้อยทั้งสามคนที่กำลังกินขนมกันอยู่

“ดูสิ หม่ามี๊ของเรามีเสน่ห์แค่ไหน ！”

คิวคิวที่เห็นภาพนี้ ก็รู้สึกภูมิใจอย่างมาก เขายกนิ้วให้หม่ามี๊ แล้วชื่นชมยินดีกับภาพนี้ไปด้วย

ดวงตาที่โค้งมน ก็เปล่งประกายราวกับดวงดาวในความมืด

หนูรินจังก็เช่นกัน แพ้ตัวยงของหม่ามี๊ อากัปกิริยาในตอนนี้ ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

มีเพียงชินจังเท่านั้นที่เห็นภาพนี้แล้ว ก็ทุกข์ใจมากขึ้น

“แด๊ดดี้ หม่ามี๊จะหนีไปแล้ว ”

“เธอหนีไปไหนไม่ได้หรอก ！”

ทันใดนั้น ข้างๆก็มีเสียงที่คุ้นเคยตอบกลับเขา

ชินจังเงยหน้าขึ้นในทันที ยังไม่ทันได้มองดูดีๆว่าเกิดอะไรขึ้น สองมือที่คุ้นเคยก็รวบร่างเล็กๆของเขาเอาไว้ จากนั้นก็อุ้มเขาขึ้นมา

แด๊ดดี้？

แด๊ดดี้จริงๆเหรอ？！！

ชินจังนิ่งอึ้งมองไปยังคนที่อุ้มตัวเองขึ้นมา เป็นเวลานาน เขาแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

เมื่อแสนรักเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็ลูบไปที่ศีรษะของเขา“เป็นอะไร ? ตกใจมากหรือไง ? จำแด๊ดดี้ไม่ได้แล้วเหรอ ？”

ชินจัง“……”

เพียงคำพูดนี้ จมูกของเด็กน้อยก็คัดขึ้นมา ทันใดนั้น น้ำตาเม็ดโตก็ไหลออกจากดวงตากลมโตคู่นั้นของเขา เขาซุกหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของแด๊ดดี้ทันที

“แด๊ด……แด๊ดดี้ ผมคิดว่า……ผมคิดว่าแด๊ดดี้จะไม่มาแล้ว แด๊ดดี้……ผม……ผมคิดถึงแด๊ดดี้ที่สุด……”

สองแขนเล็กของเขาโอบไปที่ลำคอของแด๊ดดี้ ในตอนนี้ เด็กน้อยผู้ที่เข้มแข็งมาตลอด ที่สุดแล้วก็กอดแด๊ดดี้แล้วร้องไห้ขี้มูกโป่งออกมา

จะว่าไป เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่เคยต้องอยู่ห่างกับแด๊ดดี้เลย หลายปีที่ผ่านมา เขาถูกเลี้ยงมาโดยผู้ชายคนนี้เพียงลำพัง

นี่เป็นครั้งแรกที่แสนรักเห็นเขาเสียใจแบบนี้ ในใจรู้สึกเจ็บปวด เดิมทีอยากจะต่อว่าเขาอกตัญญู ในช่วงเวลาสำคัญก็มาทิ้งแด๊ดดี้ไปได้แบบนี้

แต่แล้ว ก็พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“เอาล่ะพอแล้ว ไม่ร้องแล้ว แด๊ดดี้ก็มาแล้วนี่ไง ？”