ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 154

เส้นหมี่：“……”

ไม่กี่วินาทีถัดมา เธอที่ได้สติคืนมา จึงเบิกตาแดงก่ำคู่นั้น จ้องไปที่เขานิ่งๆ：“คุณเอาลูกไปไหน？คุณมันสัตว์เดรัจฉาน รีบเอาลูกมาคืนฉัน”

เส้นหมี่：“……”

ไม่กี่วินาทีถัดมา เธอได้สติคืนมา จึงเบิกตาแดงก่ำคู่นั้น จ้องไปที่เขานิ่งๆ：“คุณเอาลูกไปไหน？คุณมันสัตว์เดรัจฉาน รีบเอาลูกมาคืนฉัน”

อย่างที่คิดไว้จริงๆ ลูกคือชีวิตของเธอ

ถึงตัวเองเป็นแบบนี้แล้ว ก็ยังคิดถึงลูกของเธอ

แสนรักดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้ามา ขายาวนั้นนั่งไขว่ห้างข้างเตียงของเธอ

“เส้นหมี่ คำพูดของคุณมีปัญหานะ หนึ่ง ลูกก็เป็นลูกของผม ระหว่างผมกับคุณ ไม่มีอะไรต่อกันแล้วและไม่คืนกลับมา สอง ถ้าผมไม่อยากให้คุณเจอลูก งั้น ชาตินี้คุณก็อย่าได้คิดจะเจอเลย！”

“……”

ในที่สุดหญิงสาวบนเตียงก็หยุดเงียบลง

เธอเบิกตาโตสองข้างจ้องไปที่เขา ตอนนี้ จะเห็นได้ว่าเลือดบนใบหน้าหายไปอย่างรวดเร็ว ความกลัว หมดหวัง แตกสลาย ……รวมกันเข้ามาในแววตาเธอในตอนนี้ เธอสูญเสียจุดโฟกัส สั่นขึ้นมาเล็กน้อย น้ำตาเม็ดใหญ่ๆในเบ้าตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

แต่ว่า เธอกลับทำอะไรไม่ถูกซะงั้น

แสนรักตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ถูกทันที

ยังไม่ทันได้คิด ในปากก็โพล่งออกมาว่า：“คำพูดพวกนี้ก็แค่พูดเฉยๆ คุณไม่ต้องตื่นตระหนก ผมยังไม่ทำขนาดนี้หรอก”

เส้นหมี่：“……”

เท้าสองคู่นั้นที่เหยียบไปตรงขอบหน้าผาแล้ว ในที่สุดก็หยุดลง

จริงๆเลย ถ้าเขาทำแบบนั้นจริงๆ เธอก็ไม่อาจต่อต้านอะไรได้ เพราะเขาแข็งแกร่งมาก เธอเป็นเหมือนมดที่อยู่ตรงหน้าเขา

หญิงสาวที่ในที่สุดสติก็กลับคืนมาสู่ในร่างกาย กำผ้าห่มบนตัวไว้แน่น เบ้าตายังคงแดงก่ำ

“งั้นคุณ……คิดอย่างไรกันแน่？”

“ผมไม่คิดอย่างไรหรอก ผมแค่อยากคุยกับคุณดีๆ เส้นหมี่ ทำไมพวกเราอยู่กันอย่างสงบสุขไม่ได้เหรอ？ร่วมกันรับผิดชอบในการเลี้ยงดูลูกน่ะ？”

ในที่สุดแสนรักก็พูดจุดประสงค์ที่ตัวเองไม่ไปไหนทั้งเช้า แล้วรอเธอในห้องนี้จนตื่นออกมา

อยู่กันอย่างสงบสุข ถูกต้อง นี่คือสิ่งที่เขาอยากคุยกับเธอในตอนนี้จริงๆ

ช่วงนี้ เพื่อเรื่องของลูกแล้ว ทั้งสองก็ทะเลาะกันจนเรื่องราววุ่นวาย จนไม่มีใครได้รับผลประโยชน์

กลับทำร้ายจิตวิญญาณเล็กๆของพวกลูกๆไปไม่น้อย เรื่องนี้ หรือว่าพวกเขาไม่ควรคิดย้อน？ไม่ควรประเมินให้ดีเหรอว่าเป็นพ่อแม่คนต้องทำอย่างไร？

แสนรักมองผู้หญิงคนนี้

แต่ว่า ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงคือ พอเส้นหมี่ได้ยินแล้ว ในดวงตาแดงก่ำนั้น กลับปรากฏความเสียดสีทันที

“อยู่กันอย่างสงบสุข？แสนรัก คุณแน่ใจเหรอว่าไม่ได้กำลังเอาใจฉันเล่น？”

“……”

“ฉันพูดผิดเหรอ？คุณเป็นประธานหิรัญชากรุ๊ปที่สูงส่ง ฉันเป็นแค่มดตัวเล็กๆที่คุณบีบตายได้ตลอดเวลา พวกเราจะอยู่กันอย่างสงบสุขได้ไง？ความสงบสุขอยู่ที่ไหนเหรอ？ฉันมีชีวิตยืนอยู่ตรงหน้าคุณ คุณยังสามารถทำฉันเป็นอากาศ ทำกับฉันได้ทุกอย่างโดยไม่เลือกวิธี ตอนนี้คุณมาบอกฉันว่าสงบสุข？แสนรัก ไม่รู้สึกขยะแขยงเหรอ？”

เส้นหมี่พูดเสียดสีอย่างเฉียบคม

ใบหน้าเล็กๆที่ซีดขาวนิ่งไปอย่างไม่แยแส เบ้าตาแดงก่ำ เพราะว่าเมื่อกี๊ร้องไห้ไป แต่เวลานี้ ในคำเสียดสีกลับเหมือนมีดที่แหลมคม

แทงจนสีหน้าแสนรักดูเหยเกทันที

ยัยผู้หญิงร้ายกาจนี่ เธอมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วใช่ไหม！

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีความโกรธแวบขึ้นมาทันที เขาที่ไม่เคยถูกใครด่ามาขนาดนี้ ก็มีแวบหนึ่ง คนอย่างเขาที่นิสัยเจ้าอารมณ์ก็อยากจะระเบิดออกมา

แต่ว่า สุดท้ายแล้วเขาก็ได้แต่อดกลั้นไว้

“เรื่องชายชรานี้ ผมรู้ว่า ผมทำเกินไปหน่อย แต่เส้นหมี่ เรื่องราวเกิดขึ้นไปแล้ว คุณเค้นไปอีกก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อตอนนี้ผมเสนอแล้วว่าจะอยู่กับคุณอย่างสงบสุข นั่นก็ไม่ได้พูดเล่น วางใจเถอะ เพื่อพิสูจน์ความจริงใจของผม ผมจะคืนหนึ่งล้านนั้นให้คุณ”

“……”

ตอนนี้ เส้นหมี่ตะลึงอยู่ตรงนั้น

คนเลวนี่ วันนี้เขากินยาผิดมาเหรอ？

ยอมรับความผิดของตัวเองก็ว่าแล้ว นี่ยังจะคืนเงินหนึ่งล้านที่เขารับมาจากเธออีก เช้านี้สมองเขามีปัญหาหรือเปล่า？

แต่ความจริงก็คือ หลังจากผู้ชายสารเลวคนนี้พูดประโยคนี้จบ เขาก็ยืนขึ้นมาทันที

“ผมจะให้เวลาคุณคิดหนึ่งวัน เส้นหมี่ จุดประสงค์ที่ผมทำแบบนี้ เป็นการพิจารณาเพื่อลูกหมด คุณคิดว่าพาพวกเขาไปแล้ว พวกเขาจะมีความสุขจริงเหรอ？นึกถึงเรื่องที่คุณเจอเมื่อคืนด้วย……”

ก่อนผู้ชายคนนี้ไป สุดท้ายก็พูดประโยคนี้ไว้

เส้นหมี่ตะลึงงัน

จนกระทั่งประตูบานนี้ปิดลง เธอค่อยๆได้สติมา จากนั้นพอความโกรธพุ่งเข้ามาดัง“พึ่บ” เธอก็หยิบหมอนด้านหลังแล้วเขวี้ยงไปตรงประตูบานนี้

“เมื่อคืนทำไม？เมื่อคืนฉันมีความสุขมาก ฉันออกมาก็มีผู้ชายจีบ ผู้ชายตั้งมากมายรอเข้าแถวเป็นพ่อเลี้ยงลูกชายคุณ ทำไม？ขัดลูกตาคุณหรือไง？！！”

“……”

ถึงไกลมากแล้ว ด้านนอกก็ยังได้ยินเสียงตวาดออกมาจากในห้องนี้

เคมีที่ฟังอยู่ด้านนอกก็กลัวจนเหงื่อเย็นๆท่วมหน้า จนอยากจะรีบไสหัวออกไป เพื่อไม่ให้โดน BOSS ที่อยู่ตรงหน้าจัดการเละ

แต่ที่น่าแปลกคือ ในคำพูดนี้ฟังดูไม่น่าฟังเลย แต่ประธานที่ออกมากลับไม่ตอบสนองใดๆ

นอกจากในประโยคที่ว่า“ผู้ชายตั้งมากมายรอเข้าแถวเป็นพ่อเลี้ยงลูกชายคุณ”ชายคนนี้จะชะงักไปเล็กน้อย แต่อย่างอื่น ก็ดูไม่สะทกสะท้าน

เหอะ ด่ามากแล้ว จนมีภูมิคุ้มกัน