ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 162

สิ่งที่ขมขื่นอยู่ในใจเธอมานาน ในที่สุดก็พังทลายลง เธอโล่งอกทันที เหมือนปล่อยวาง ทันใดนั้น ปลายนิ้วของเธอก็สั่น

ใช่ ในที่สุดเธอก็เป็นอิสระแล้ว

ในที่สุดก็ไม่ต้องไปรออะไรที่ไม่มีทางมองย้อนกลับมา ด้วยความหวังอันต้อยต่ำอีก และก็ไม่ต้องหลอกเอาใจตัวเองอีกว่า ทุกครั้งที่เขาทำร้ายเธอ มันมีเหตุผล เขาไม่ได้ตั้งใจทำแน่นอน

ไม่ต้องแล้ว ทั้งหมดนี้ไม่ต้องแล้ว

ตั้งแต่นี้ไป เธอจะเหมือนเกิดใหม่ ไม่ให้ตัวเองเป็นนักโทษที่อยู่ในกรงอีก

เส้นหมี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้น น้ำตาเม็ดใหญ่เริ่มไหลออกมาจากดวงตาเธอ เธอกุมหน้าอกไว้ อยากจะร้องไห้เสียงดัง แต่ว่า พอหายใจเข้า กลับพบว่า มันยังเจ็บอยู่

เหมือนลูกศรนับหมื่นยิงใส่หัวใจ แบบนี้！

——

เย็นวันนั้นเส้นหมี่ไม่ได้ออกไปจากคฤหาสน์หิรัญชา

แสนรักบอกแล้วว่า เขาจะให้คนเอาสัญญาหย่ามาให้ ดังนั้น เธอไม่ได้ไปไหน รออยู่ในบ้านตลอด

แต่รอมาทั้งบ่าย แสนรักก็กลับยังไม่มา

แต่เธอก็ยังรอ และก็ไม่รู้ว่าตอนเที่ยงนั้นอารมณ์ฉุนเฉียวไปหรือไม่？จนตอนหลังก็หลับไป

“คุณปู่ หม่ามี๊ผมนอนหรือยัง？”

คิวคิวพาชินจังมาหาหม่ามี๊ด้วย ก็พบว่าหม่ามี๊หลับไปแล้ว ดังนั้นสองคนพี่น้องเลยก้าวเท้าเล็กๆวิ่งไปหาปู่

ตอนนี้คุณท่านกำลังจ้องมองสมุดโน้ตในมือเล่มหนึ่งอย่างเหม่อลอย จู่ๆก็เห็นหลานสองคนวิ่งมา เขาจึงรีบวางลง

“ใช่ เธอหลับไปแล้ว พวกหลานสองคนมาได้ไง？ไม่เล่นกับปู่แล้วเหรอ？”

“ไม่แล้วครับๆ พวกเราต้องกลับไปแล้ว”

คิวคิวมองนาฬิกาโทรศัพท์ในมือเล็กๆแวบหนึ่ง ยืนอธิบายตรงหน้าปู่ด้วยรอยยิ้ม

ต้องกลับไปอยู่แล้ว น้องสาวยังอยู่ในโรงเรียนอนุบาล ต้องรีบไปรับเธอ ไม่งั้นเธอต้องร้องไห้แงแน่

แต่พอคุณท่านได้ยินคำพูดของเขา ทันใดนั้น สายตาของเขาก็มองไปที่ใบหน้าเขา：“ไม่งั้น คืนนี้พวกหลานไม่ต้องกลับไป？อยู่นอนกับปู่ไหม？”

“อ๋า？”

เด็กทั้งสองคนตะลึงงันทันที

ชินจังยังดี ยังไงเขาก็อยู่นี่บ่อยๆตั้งแต่เด็ก แต่ว่าคิวคิวได้ยินแล้ว กลับเกิดอารมณ์ต่อต้านขึ้นมาทันที

เขายังไม่ชินกับการนอนในที่แปลกๆที่ไม่มีแด๊ดดี้กับหม่ามี๊

“ไม่ได้ครับ หม่ามี๊บอกแล้ว พวกเราต้องกลับไปนอน แบบนี้ตอนเช้าพอไปโรงเรียนอนุบาลก็จะไม่สาย ดังนั้น คุณปู่ พวกเราเจอกันอีกทีวันหยุดนะครับ”

เด็กชายฉลาดมาก ไม่ใช่แค่ไม่ได้ปฏิเสธคุณปู่ไปโดยตรง แต่เขาบอกคุณปู่เสียงหวานว่า วันหยุดจะมาหาเขา

สุดท้าย พอคุณท่านได้ยิน ในใจก็ยิ่งอาลัยอาวรณ์