ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 164

ชินจัง！

คิวคิวตกใจมาก ไม่สนอะไรอีก เขาออกมาจากห้องนอนแล้วเข้าไปในห้องอาบน้ำ

“หม่ามี๊หม่ามี๊ แย่แล้ว ชินจังเกิดเรื่องแล้ว หม่ามี๊รีบไปดู！”

“อะไรนะ？”เส้นหมี่ที่กำลังอาบน้ำให้ลูกสาวได้ยิน ก็ยืนขึ้นมาด้วยความตกใจทันที“เกิดอะไรขึ้น？เขาเป็นอะไรไป？”

“ผม……ผมไม่รู้ เมื่อกี๊ตอนที่พวกเราคุยโทรศัพท์กัน จู่ๆก็ไม่ได้ยินอะไรจากเขา และจากนั้นก็มีเสียงดังเข้ามาไม่หยุด หม่ามี๊ ผมไม่ได้ตั้งใจ……”

เด็กชายดูตื่นตระหนกสูญเสียทันที แม้แต่ดวงตาพระจันทร์เสี้ยวที่ชอบยิ้มที่สุดนั้นก็แดงด้วยความตกใจ

เส้นหมี่เห็นก็รีบย่อลงตรงหน้าเขาเพื่อปลอบใจ：“ไม่เป็นไรๆนะ นี่ไม่ใช่เรื่องของลูกรัก ไม่แน่พี่อาจจะเกิดอะไรขึ้นมา เดี๋ยวตอนนี้หม่ามี๊จะไปดูเอง ลูกไม่ต้องห่วงนะ”

จากนั้นเส้นหมี่ก็อุ้มลูกสาวออกมาสวมชุดให้เรียบร้อย พอกำชับให้เขาดูแลน้องสาวดีๆแล้ว เธอก็รีบออกไป

ชินชินเกิดเรื่องเหรอ？

เขาเป็นอะไรไปกันแน่？วันนี้ที่คฤหาสน์หลังเก่าก็ดูดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ？ทำไมจู่ๆกลับมาแล้วเกิดเรื่องได้？

เธอร้อนใจมาก หยิบโทรศัพท์ออกมา คิดว่าหรือจะโทรถามแสนรักก่อน ว่าที่นั่นเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

แต่สุดท้าย เธอนึกถึงเรื่องตอนกลางวันของทั้งสองที่คฤหาสน์หลังเก่าแล้ว ก็หยุดความคิดนี้ลง

ใช่ เขาจะหย่ากับเธอแล้ว ใครจะไปรู้ว่าถ้าโทรศัพท์ไปแล้ว เขาจะยังให้เธอเข้าไปเจอลูกอยู่ไหม？

เส้นหมี่วางโทรศัพท์ลง กระสับกระส่ายไปตลอดทาง ยังดีก็คือ ตอนค่ำรถน้อย จากใจกลางเมืองไปที่เรืองรอง พอเธอให้คนรับรถเร่งความเร็ว แค่ครึ่งชั่วโมง เธอก็ถึงจุดหมาย

“คุณเส้นหมี่？ดึกขนาดนี้แล้ว คุณมาทำอะไร？”

ยามของตึกวังฬาหนึ่งรู้จักเธอ พอเห็นเธอมาดึกขนาดนี้ ก็ตกใจอย่างมาก

เส้นหมี่ร้อนใจ และไม่อยากอธิบายกับเขา จึงยืนถามตรงหน้าประตู：“คุณชายเล็กพวกคุณล่ะ？เขาเป็นไงบ้าง？”

นามตกใจ：“คุณชายเล็ก？ไม่เป็นไรนี่ ทำไมเหรอครับ？”

เส้นหมี่：“……”

เธอไม่อยากพูดพร่ำกับเขาอีก เลยผลักประตูแกะสลักออก จากนั้นก็เข้ามาจากด้านนอก

ไม่กี่นาทีถัดมา ในห้องโถงของคฤหาสน์ที่มีไฟสว่าง เส้นหมี่ก็เข้ามาพร้อมกับความเยือกเย็น ทันทีที่ก้าวเข้าประตูบานนี้ ก็เห็นถึงความเงียบภายใน

ยามค่ำคืนในช่วงฤดูหนาว เงียบอย่างมาก ตามมาด้วยความเย็นเข้ากระดูกที่มาจากด้านนอก ตอนนี้ ในคฤหาสน์ที่ไม่เห็นแม้แต่ร่างคน ก็เงียบวิเวกอย่างมาก

ทำไมถึงเป็นแบบนี้？

ไม่ได้บอกว่าลูกเป็นอะไรไปเหรอ？

เส้นหมี่ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น งงอยู่ตรงนั้นสักพัก

“เอ๋？คุณเส้นหมี่？คุณมาแล้วเหรอ？มาถึงเมื่อไหร่ล่ะ？ทำไมไม่บอกกันเลย？”