ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 27

ร่างกายของเส้นหมี่ตึงเครียดขึ้นมาในทันที รู้สึกว่าตรงหน้าอกนั้นกำลังเต้นอยู่ และแม้แต่ลมหายใจก็ยังสูญเสียความมั่นคงไปด้วย

เธอไม่เคยไปที่ที่เขาพักอยู่มาก่อน

ห้าปีแล้ว ตอนนั้นที่เธอกับเขาแต่งงานกัน แม้แต่หน้าของเขาก็เพิ่งเคยเห็นในวันที่แต่งงานเป็นครั้งแรก ก็ไม่เคยได้เห็นอีกเลย เธอจะมีโอกาสไปที่ที่เขาพักอยู่ได้อย่างไรกัน?

เธอยังจำตอนนั้นได้ เธออยู่ที่หิรัญชากรุ๊ป เธอรู้ว่าเขายังมีอีกสถานที่หนึ่งอยู่ข้างนอก แต่เธอก็ไม่เคยกล้าไปดูเลย

ข่าวคราวของเขา เธอเองก็ไม่กล้าสืบด้วยเช่นกัน แม้กระทั่งเธอไม่กล้าจะเอ่ยถึงชื่อเขาเสียด้วย กลัวว่าเมื่อเอ่ยถึงแล้วจะมีคนเอาไปถึงหูเขา แล้วเขาก็จะยิ่งโมโห

ตอนนี้คิดดูแล้ว ตอนนั้นเธอต่ำต้อยจริงๆจนแม้แต่เกียรติศักดิ์ศรีของตัวเอง

แต่หลังจากห้าปี เธอเพิ่งจะกลับมา ก็ถูกพาไปยังหิรัญชากรุ๊ปเป็นสถานที่แรก ก็คือเรืองรองที่เขาพักอยู่ คิดแล้วนั้น ช่างน่าเยาะเย้ยเสียจริงๆ!

เส้นหมี่มองไปนอกหน้าต่าง

ช่วงฤดูใบไม้ร่วง ตกกลางคืน อากาศก็เย็นลงอยู่บ้าง มีร่างของคนผ่านแวบมาบ้างเป็นครั้งคราว ทำให้เมืองนี้ยิ่งดูเงียบเหงามากขึ้นไปอีก แม้แต่ไฟทางทั้งสองฝั่งก็มืดสลัว เหมือนกับถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งหนึ่งชั้น

“คุณผู้หญิง วันนี้ท่านประธานเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เจอเขาแล้ว ถ้าหากท่าทางเขาไม่ดีนัก คุณ.....สามารถอดทนเอาไว้ก่อนได้ไหมครับ? ผมกังวลว่าถ้าหากเขาโมโหอีก จะ.....”

“คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันเป็นหมอ ฉันชัดเจนกว่าคุณ ฉันจะไม่กระตุ้นเขาหรอกค่ะ”

เส้นหมี่ละสายตาออกมา แล้วตอบกลับนิ่งๆ

เคมีได้ยินแล้ว ถึงได้พ่นลมหายใจออกมายาวๆอยู่ทางด้านหน้า

ความจริงแล้วเขายังอยากถาม หลังจากห้าปีผ่านมาแล้วเธอกลายมาเป็นหมอได้อย่างไร? อีกทั้งยังเป็นแพทย์แผนจีนที่มีชื่อเสียงอีกด้วย?

แต่สุดท้ายแล้ว เขามองไปทางด้านหน้าก็สามารถเห็นสวนคฤหาสน์ที่เป็นเค้าโครงขึ้นมาแล้ว เขาจึงปิดปากลง กลืนคำถามนี้ลงไป แล้วเหยียบคันเร่ง

หลังจากนั้นสิบกว่านาที เรืองรองราชสำนักหมายเลขหนึ่ง

นั่นคือลานพระราชวังนี่!

ประตูทางเข้ายิ่งใหญ่อลังการ เสาแกะสลักหินอ่อนสีขาวตั้งเรียงเป็นแถว เหมือนกับทหารที่กำลังยืนตัวตรงรักษาการณ์สวนดอกไม้คฤหาสน์ผืนนี้อยู่อย่างไรอย่างนั้น ระเบียงทางเดินเป็นประตูโค้ง แกะสลักดอกกุหลาบสีทอง ล้อมรอบด้วยหินอ่อนธรรมชาติที่ประดับอยู่ทั้งสองฝั่ง ทั้งหมดมีความหรูหรา และยิ่งไม่ต้องพูดถึงภายในสวนดอกไม้เลยว่าจะเป็นทัศนียภาพที่ทำให้รู้สึกทึ่งได้อย่างไร

เส้นหมี่อ้าปากค้างเป็นเวลานาน และไม่กะพริบตาเลยอีกด้วย

ที่แท้ สถานที่ที่เขาพักอยู่นั้นดีขนาดนี้นี่เอง

ถ้าอย่างนั้นเธอควรจะดีใจใช่หรือเปล่า? ว่าในช่วงชีวิตหนึ่งสามารถมาเดินอยู่ที่นี่ได้?

“คุณผู้หญิง ถ้าอย่างนั้นผมส่งคุณตรงนี้แล้วกันนะครับ ราชสำนักหมายเลขหนึ่งที่คุณเห็นก็คือของเขา คุณเดินเข้าไปจากตรงนี้ได้เลย”

ขณะกำลังมองอย่างสติหลุดลอยไปนั้น เคมีที่มาส่งเธออยู่ทางด้านหลัง จู่ๆก็เอ่ยประโยคแบบนี้ให้กับเธอในรถ

อา?