ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 284

แสนรัก：“……”

ในเสี้ยววินาที ราวกับว่ามีบางอย่างทุบเข้าที่สมองของเขา เขาจ้องมองไปที่ถั่วแดงที่ถูกตักออกมา ทำให้เขาพูดไม่ออกเป็นเวลานาน

เมื่อรินจังเห็นจึงเงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสา “คุณลุงเป็นอะไรเหรอคะ?”

จิตใจของแสนรักสั่นไหวอีกครั้ง

เวลาผ่านไปนานมาก เขานั่งอยู่ที่นั่นและได้ยินตัวเองถามว่า “หนูทำไมต้องเอาถั่วแดงออก ไม่ชอบกินเหรอ?”

รินจังพยักหน้าและพูดว่า "ใช่ค่ะ มันไม่อร่อย รินจังไม่ชอบกินถั่ว มามี๊บอกว่าถั่วมีคุณค่าทางโภชนาการ รินจังต้องกินเยอะๆ แต่คุณลุงไม่รู้เหรอกว่าถั่วพวกนี้ไม่อร่อยขนาดไหน”

แสนรัก：“……”

แน่นอนว่าเขารู้ดี เพราะตั้งแต่เด็กเขาก็ไม่ชอบกินเหมือนกัน !

นิ้วของแสนรักสั่นเล็กน้อย เหมือนมีบางอย่างแทงเข้าไปที่หน้าอกของเขา เขามองดูถั่วเหล่านี้ที่กองขึ้นเหมือนเนินเขา และใบหน้าของเขาเหมือนถูกแช่แข็ง

แต่แววตาน่าพิศวงทั้งสองข้างนั้นกลับเหมือนเกิดกระแสน้ำลึกเริ่มซัดเข้ามา

จะใช้พายุฝนฟ้าคะนองมาอธิบายความรู้สึกนี้ก็ดูจะไม่เหมาะสม

สองพ่อลูกไม่ได้กินอาหารเช้าต่อ เพราะผู้ชายคนนี้ทนไม่ไหว เขาอุ้มเด็กหญิงคนนี้ไปโรงพยาบาลอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้เขาตรงไปที่แผนกตรวจDNAของโรงพยาบาล

——

ในเวลานี้เส้นหมี่ขึ้นเรือเพื่อไปต่างประเทศแล้ว

หล่อนยังนึกถึงจุดนี้ ดังนั้นหล่อแทบนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนที่อยู่ในห้องโดยสาร หล่อนนั่งอยู่ที่นั่นเหมือนก้อนหิน ดวงตาที่ว่างเปล่าของหล่อนจ้องมองไปที่ทะเลมืดข้างนอกอย่างอ้างว้าง

จนกระทั่งท้องฟ้าทางทิศตะวันออกสว่างขึ้น เงาของคนๆหนึ่งได้ถือบางสิ่งเดินเข้ามา

“คุณ...คุณนอนไม่หลับทั้งคืนเลยเหรอ? โอเคใช่ไหม คุณเป็นอะไร”

ทันทีที่คนๆนี้เดินเข้ามา เขาเห็นว่าหล่อนยังอยู่ในท่าเดิมตอนที่เขาจากไปเมื่อคืน และผ้าห่มข้างๆหล่อนก็ไม่ขยับเลย ทันใดนั้น ใบหน้าที่สวยงามก็เกิดโกรธขึ้น

ไม่ผิดแน่คนๆนี้ก็คือมาร์ติน

เส้นหมี่ยังคงนิ่ง อาจเป็นเพราะดวงตาของเธอมองออกไปข้างนอกนานเกินไปจนหล่อนขี้เกียจหันกลับมา

พอหันกลับ ก็รู้สึกเจ็บ！

มาร์ตินเริ่มโมโห ทำได้แค่โยนทิ้งของที่เขาถือมาต่อหน้าหล่อนและเขาก็วิ่งออกไปเพื่อไปนำน้ำร้อนมาให้หล่อนหนึ่งชาม

“พอแล้ว ไม่ต้องดูแล้ว ในเมื่อคุณตัดสินใจทิ้งทุกอย่าง งั้นก็ไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้ว สิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับแสนรัก ถึงแม้ว่าเขาจะโหดเหี้ยม แต่สำหรับลูกๆ เขาก็ถือว่าเป็นพ่อที่ไม่เลวเลย”

“……”