ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 302

ในที่สุดชายชาวญี่ปุ่นก็เชื่อเส้นหมี่แล้ว จากนั้นทั้งสองก็เริ่มคุยกันอย่างเป็นทางการ

เป็นอย่างที่เส้นหมี่คาดไว้ เมื่อเธอพูดถึงพันธบัตรของตระกูลคริสขึ้นมา ชายชาวญี่ปุ่นก็แสดงความสนอกสนใจอย่างออกหน้าออกตา จากนั้นเขาก็ตกลงซื้อพันธบัตรทั้งหมดในราคาที่สูงกว่าท้องตลาดถึงสองเท่าอย่างรวดเร็ว

เงินสองเท่าตัว ก็เกือบสิบล้าน และยิ่งไปกว่านั้นเส้นหมี่ยังไม่ได้ออกเงินสักแดงเดียว

เส้นหมี่ดีใจสุดขีด เธอรีบหยิบสัญญาออกมา จากนั้นทั้งสองลงนามในทันที

“ปัง!!”

ไม่มีใครคาดคิดว่าในช่วงสำคัญแบบนี้ ประตูห้องชุดจะถูกเตะเปิดออก และชายวัยกลางคนสวมสร้อยทองขนาดใหญ่ที่มีรอยสักอยู่เต็มตัวก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู

อีริค?!

เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

รวมถึงคนอื่น ๆในห้อง ทุกคนก็ต่างตกตะลึง โดยเฉพาะคณาธิปที่เป็นคนต้นคิดเรื่องนี้

“สวยใส คุณก็ใช้ได้เลยนะ สามารถต่อรองเรื่องใหญ่กับคุณฮาชิโมโตะตัวคนเดียวได้ด้วย เรื่องดี ๆ แบบนี้ ทำไมไม่บอกให้ผมรู้ด้วยล่ะ?”

“คุณอีริค ฉัน…”

“คุณอีริค ขอโทษครับ เรื่องนี้เป็นความคิดของผมทั้งหมด ผมเห็นว่าสวยใสต้องการเงินด่วน ผมเลยตัดสินด้วยตนเอง หวังว่าคุณจะเห็นแก่หน้าผมอย่าโทษเธอเลยครับ”

ในช่วงเวลาวิกฤต คณาธิปยังเป็นชายที่มีความรับผิดชอบ และเดินมายืนขวางด้านหน้าเส้นหมี่ไว้

แต่พออีริคฟังแล้ว ตอนที่ให้เขาเชิญชวนเส้นหมี่ ท่าทางของเขาดีมาก แต่ตอนนี้เขาไม่มองเฉียดคณาธิปด้วยซ้ำ

“เห็นแก่หน้าคุณ? ทนายธิป ผมยังไม่พูดเรื่องที่คุณแนะนำคนแบบนี้ให้ผมรู้จัก คุณกลับอยากให้ผมเห็นแก่หน้าคุณ? เห็นแก่อะไร? มันมีมูลค่าไหม? ดีเลย ถ้างั้นคุณบอกให้เธอมอบสิ่งที่อยู่ในมือเธอทั้งหมดให้ผมแล้วผมจะเห็นแก่หน้าคุณ!”

“คุณ...”

คณาธิปโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

แต่เขาไม่มีทางเลือก เพราะทันทีที่ชายคนนี้พูดจบ ลูกน้องด้านหลังที่มากับเขาก็เข้ามาในห้องทันที

“ธิป ทำยังไงดี?”

เส้นหมี่เมื่อเห็นเหตุการณ์แบบนี้ก็ตื่นตระหนก และลนลานขึ้นมาทันที

เธอไม่มีทางให้ของสิ่งนี้กับอีริคแน่นอน พันธบัตรพวกนี้เป็นของเธอ เขามีสิทธิ์อะไรมาเอาไป? ถ้าเธอให้เขา เธอก็ไม่เหลืออะไรแล้ว

เส้นหมี่คิดจะซ่อนสัญญาฉบับนี้

แต่กลับไม่คาดคิดว่าคนของเขาเห็นว่าเธอกำลังจะซ่อนสัญญา จึงรีบเดินเข้ามาหาหวังจะคว้ามันไป “ส่งมาเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ นี่มันของของฉัน พวกแกมีสิทธิ์อะไรจะมาเอามันไป?” เส้นหมี่หน้าซีดทันที เธอจับสัญญาตัวเองไว้แน่น ไม่ว่ายังไงก็ไม่ปล่อยมือเด็ดขาด

ขณะเดียวกัน เธอมองไปทางคณาธิปอย่างขอร้อง หวังจะให้เขาช่วยเธอ

แต่คณาธิปจนปัญญาจริง ๆ เพราะเหมือนมีกรีชคมกริบจี้อยู่ที่คอของเขาแล้ว

เส้นหมี่หมดหวังอย่างที่สุดแล้ว!

เมื่อเห็นว่าคนพวกนี้กำลังจะแย่งสัญญานี้ไป จู่ ๆ ชายหนุ่มสวมเสื้อสเวตเตอร์สีน้ำเงินที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ก็เดินมาจากด้านหลังของเส้นหมี่

“พี่ครับ ถ้าเขาอยากได้ก็ให้เขาไปเถอะ”

“อะ…อะไรนะ?”