ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 307

เธอพูดอย่างประหม่า หลังจากตรงดิ่งเข้าไปในห้อง แล้วเอากระเป๋าเดินทางออกมา จากนั้นก็หยิบของบางอย่างจากตู้เสื้อผ้ายัดเข้าไปข้างใน สมองยุ่งเหยิงจนแม้แต่ความคิดพื้นฐานก็หายไปหมด

ปอร์เช่ “...”

ไม่พูดอะไรทั้งนั้น เขาหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้อง ในไม่ช้า เขาก็ช่วยเธอจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศใบหนึ่ง

อันที่จริงเขาอยากช่วยเธอจองตั๋วเครื่องบินใบนี้ตั้งนานแล้ว

เส้นหมี่ขึ้นเครื่องบินกลับบ้านในคืนนั้น และในตอนที่เธอก้าวเข้าสู่เมือง A ฟ้าเพิ่งจะสาง

เธอควรจะไปเรืองรองตอนนี้ใช่ไหม?

ไม่ ควรจะรออีกหน่อย เวลานี้ ผู้ชายคนนั้นน่าจะยังไม่ออกไป รอสายกว่านี้หน่อยแล้วเธอค่อยไป

เธอตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยงผู้ชายคนนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงไม่อยากเจอ คงจะเป็นเพราะเรื่องลูก จิตใจอ้างว้าง กลัวที่จะต้องเจอเขา

ในที่สุด เธอรอจนถึงแปดโมงกว่าแล้วค่อยไป

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอตกตะลึงก็คือ ในตอนที่เธอมาอยู่หน้าสวนคฤหาสน์ที่คุ้นเคยหลังนั้นอย่างยากลำบาก กลับพบว่าประตูใหญ่ของสวนนี้ถูกล็อกไว้อยู่

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ?”

เธอสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก จากนั้นก็วิ่งไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์เขตนี้ “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่า ประตูใหญ่ของตึกวังฬาหนึ่งทำไมถึงล็อกอยู่คะ?”

“ตึกวังฬาหนึ่งเหรอ คุณแสนรักย้ายออกไปแล้วนะ ตอนนี้คฤหาสน์หลังนี้ไม่มีคนอยู่แล้ว อีกไม่กี่วัน คงจะถูกขายแล้วล่ะ”

พนักงานรักษาความปลอดภัยมองดูคฤหาสน์หรูหรานี้ แล้วเผยความเสียดายออกมาเล็กน้อย

เส้นหมี่ได้ฟัง ราวกับถูกฟ้าผ่าในวันท้องฟ้าแจ่มใส

ย้ายออกไปแล้ว?

ย้ายออกไปไหน? พักอยู่ดี ๆ เขาย้ายออกไปทำไม?

เธอยิ่งอยู่ยิ่งประหม่า รีบจี้ถามพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้ “งั้นคุณทราบไหมคะว่าเขาย้ายไปที่ไหน? ฉันต้องการพบเขา”

พนักงานรักษาความปลอดภัยส่ายหน้า “นั่นผมก็ไม่ทราบครับ แต่ว่าผมได้ยินมาว่า ในตอนที่พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ภายในบ้านวุ่นวายมาโดยตลอด พวกเด็ก ๆ ก็ป่วยอยู่ตลอด พวกเขาน่าจะหาที่ที่ฮวงจุ้ยค่อนข้างดีหน่อยมั้งครับ”

ที่ที่ฮวงจุ้ยค่อนข้างดี?

เส้นหมี่งุนงงมากกว่าเดิม แต่ว่าคำพูดเหล่านี้เข้าหูของเธอ ก็เหมือนกับคมมีดที่ทำให้เธอเจ็บปวด

เพราะว่าเธอฟังถึงตรงนี้ ลูก ๆ ป่วยมาโดยตลอด

ขอโทษด้วย ลูกรัก แม่ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ

สุดท้ายเธอตาแดงก่ำเดินจากไป เธอไร้ซึ่งหนทาง จึงทำได้เพียงไปหามาร์ติน ภายใต้การช่วยเหลือของมาร์ติน ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าแสนรักพาลูก ๆ ย้ายไปที่ไหน

“ไม่ใช่ฮวงจุ้ย แต่เพื่อสะดวกต่อการดูแลอิคคิว หลังจากเขาป่วย ก็อยู่ที่สถาบันวิจัยของแครอทมาโดยตลอด แสนรักไม่มีทางอื่น จึงซื้อบ้านแฝดหลังเล็ก ๆ ตรงด้านข้างแล้วอาศัยอยู่ที่นั่นชั่วคราว”

มาร์ตินเอาผลสุดท้ายที่ตรวจสอบมาได้ บอกกับเธอผ่านทางโทรศัพท์

เส้นหมี่ฟังแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะบรรยายความรู้สึกของตัวเองยังไง เธอทรุดนั่งลงอยู่ตรงนั้น น้ำตาที่ถูกกลั้นเอาไว้มากมาย ไหลออกมา

มาร์ติน “...”

อยากจะพูดอะไร แต่สุดท้าย เขาก็วางสายโทรศัพท์ไป

ยี่สิบนาทีต่อมา ในที่สุดเส้นหมี่ก็หาบ้านแฝดหลังนั้นเจอ

มันเป็นที่พักที่เล็กกว่าตึกวังฬาหนึ่งเยอะมาก ๆ ไม่มีสวนดอกไม้ ไม่มีสระว่ายน้ำกลางแจ้ง มันเล็กจนที่จอดรถของฝ่ายนั้น ยังใหญ่กว่าที่นี่

เส้นหมี่มองดูภาพนี้ นิ้วมือที่เดิมทีจับกระเป๋าเดินทาง กำมือแน่นยิ่งกว่าเดิม

“หนูรินจัง ไม่เล่นอันนี้แล้ว พวกเราล้างมือน้อย ๆ กัน แล้วไปทานอาหารเช้ากันดีไหม? อีกเดี๋ยวจะต้องไปโรงเรียนอนุบาลอีกนะ”

“ค่ะ”

ในตอนที่เส้นหมี่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังเล็กอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากด้านใน

จากนั้นเธอยังไม่ทันกะพริบตา ร่างน้อยที่สวมชุดสีชมพูคนหนึ่ง มุดออกมาจากพุ่มไม้นั้น แขนเล็ก ๆ ขาเล็ก ๆ วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

รินจัง นั่นคือหนูรินจังของเธอ

เส้นหมี่น้ำตาคลอในทันที เธอลากกระเป๋าเดินทางตามไปทันที “รินจัง แม่กลับมาแล้ว!”

เมื่อพูดจบ สาวน้อยที่กำลังวิ่งเข้าไปในบ้านหยุดชะงักลง จากนั้น เธอหันหน้ามามองอย่างเหม่อลอย

เป็นไปอย่างที่คิดนั่นคือก้อนน้อยน่ารัก แก้วตาดวงใจของเธอเอง

เส้นหมี่น้ำตาไหลออกมาทันที เธอไม่สนใจแม้แต่กระเป๋าเดินทาง พุ่งตรงเข้าไปอยากจะกอดเธอ

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงได้เกิดขึ้นแล้ว ลูกรักคนนี้ที่ติดเธอมาตั้งแต่เล็ก นึกไม่ถึงว่าในตอนที่เห็นเธอเข้ามา ดวงตาเบิกกว้างยิ่งกว่าลูกแก้ว

จากนั้นเธอก็หันตัวกลับวิ่งหนีไปอย่างเร็ว

เส้นหมี่ “...”

“แง้~~~น้าภา รีบมาอุ้มรินจังเร็ว ๆ” ทันใดนั้นเสียงร้องตกใจก็ระเบิดออกมา จนได้ยินทั่วทั้งบ้าน

เส้นหมี่เหมือนโดนฟ้าผ่า!

เธอยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น เป็นเวลานานมาก ยังไม่ทันหลุดจากภวังค์ว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ทำไม?

ลูกสาวที่เธอรักมากที่สุด และลูกที่รักเธอมากที่สุด ทำไมตอนนี้เจอเธอเหมือนกับเจอผียังไงยังงั้น? รินจังไม่ให้เธออุ้มก็ช่าง แถมยังวิ่งหนี

หลังจากเส้นหมี่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแทงเข้าอย่างแรง แม้แต่หายใจ เธอก็เจ็บจนหายใจไม่ออก

หลังจากผ่านไปหลายนาที พี่ภาได้ยินเสียงเด็กร้องอยู่ในบ้าน จากนั้นก็อุ้มเธอออกมา

ขณะเดียวกัน คนที่ออกมาพร้อมกับเธอ ก็ยังมีเด็กอีกสองคน

เส้นหมี่ “...”

แม่ลูกเจอกัน ภาพค้างอยู่แบบนั้นชั่วขณะ