ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 347

“แสนรักมาแล้วเหรอ ดูเร็วสิ สองคนนี้ถีบแครอทจนเป็นแบบนี้ แสนรักรีบสั่งสอนพวกเขาเร็ว”

คุณนายน้อมสายตาว่องไว เห็นแสนรักมาก็รีบไปด้านข้างแครอท จากนั้นก็ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมา

เส้นหมี่ได้ยินก็รีบหันหน้ากลับไปมอง

เมื่อพบว่าด้านหลังมีเขาอยู่จริงๆ เธอก็หน้าถอดสี

แย่แล้ว เขาต้องไม่ปล่อยเธอไปแน่

แสนรักเดินย่างสามขุมมา เห็นแครอทอยู่บนพื้นโดยไม่ขยับ สายตาเขาก็เย็นเยียบ แผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมาจากร่างกาย

“พวกนายทำอะไร? กินอิ่มจนว่างมากใช่ไหมถึงได้มาทำร้ายคนแบบนี้” เขากวาดสายตามองไปยังมาร์ติน

มาร์ตินคือความที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ถือว่าเป็นจอมมารคนหนึ่ง ทว่าหนึ่งเดียวที่เขายำเกรงก็คือลูกพี่ลูกน้องคนนี้นี่เอง

เมื่อโดนตะคอกใส่ เพลิงโทสะของเขาก็ลดน้อยถอยลง

“ฉัน...ฉันก็ไม่อยากทำร้ายหรอก แต่เธอตบหน้ายัยบื่อก่อนไง” เขาพูดตะกุกตะกัก ดึงตัวเส้นหมี่มาด้านหลัง เพื่อจะได้เป็นเกราะกำบังให้เขา

เส้นหมี่ยืนนิ่ง ผู้ชายคนนี้ก็จ้องมาที่เธอ

เส้นหมี่“……”

มีเสี้ยววินาทีที่ความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมผุดขึ้นกลางใจ เธอกุมมือตัวเอง จ้องผู้ชายด้วยน้ำตาคลอเบ้า

จากนั้น คล้ายกับเธอโดนสาดน้ำเย็น ผู้ชายคนนี้กวาดสายตามองเธอ

แต่เขากลับไม่ได้หยุดสายตาไว้ที่เธอ

เหมือนเขากำลังจ้องคนแปลกหน้าอย่างไรอย่างนั้น กวาดสายตามองผ่านเธอด้วยความเย็นชาระคนความรังเกียจ สายตากลับไปอยู่ที่ตัวแครอทอีกครั้ง

“ถ้าตีจนเธอโง่หรือพิการ นายรู้ว่าไหมถีบครั้งนี้ เส้นหมี่ต้องชดใช้คืนเท่าไหร่?”

“……”

อาจเป็นเพราะคำพูดนี้รุนแรงเกินไป ไร้ความเป็นมนุษย์เกินไป คนประเภทมาร์ตินได้ยินก็ยังจ้องผู้เป็นพี่ชายอยู่นาน

ไอ้หมาตัวนี้บ้าแล้วจริงๆหรือ？

ถึงได้พูดแบบนี้ออกมา

“แสนรักนายรู้หรือเปล่า...”

“พอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

เสียงผู้หญิงที่คล้ายกับสายลมสามารถพัดให้จางหายแทรกบทมาร์ติน

ใบหน้าขาวผุดผ่องของเส้นหมี่เกิดรอยนิ้วมือขึ้น เธอห้ามมาร์ตินไม่ได้โวยวายต่อ เตรียมจะออกไป

ทว่าเวลานี้ ไม่ใช่อยากออกไปก็ออกไปได้？

“ไป? ไปไหน? แสนรัก คุณทำอะไรอยู่? เธอจะไปแล้ว คุณไม่ทำอะไรหน่อยเหรอ?”

เสียงแหลมคมสายหนึ่งดังขึ้น ซึ่งเจ้าของเสียงคือ แครอท