ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 358

ดลธีไป บวกกับผู้หญิงพวกนั้นก็หนีไปด้วย ในห้องส่วนตัวที่เละเทะนี้ จึงเหลือแค่เส้นหมี่กับแสนรักเพียงสองคน

แน่นอนว่า ที่จริงเส้นหมี่ก็อยากไปจริงๆ

แต่ว่า ตอนนี้เธอเจ็บไปทั้งตัว โดยเฉพาะที่หัวและมือทั้งสองข้าง เหมือนจะหักเสียอย่างนั้น เธอกลัวว่าเดินไปแล้วจะน่าอาย เธอไม่อยากให้คนๆ นี้เห็น

ดังนั้น เธอจึงรออยู่ตรงนั้น

“คุณยังจะอยู่ที่นี่ทำไมอีก？คิดถึงรสชาติที่นี่หรือไง？”แสนรักหยิบทิชชูมาเช็ดเลือดที่มือ แล้วถามอย่างโมโห

เส้นหมี่：“……”

เธอคิดว่านะ เขาไม่มีทางมาช่วยชีวิตเธอโดยเฉพาะหรอก เห็นตอนนี้เขาคืนสู่ความไม่แยแสและเจ้าโมโหตามปกติแล้ว มีความเขาสนใจเธอสักนิดที่ไหนกัน？

เส้นหมี่ละสายตาลงไป สักพัก จึงพยักหน้า：“อือ ไปเดี๋ยวนี้”

จากนั้นเธอก็ฝืน ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องยืนตรงให้ได้ ออกไปจากที่นี่โดยทำเป็นไม่มีอะไร

แต่ว่า เธอยังไม่ทันขยับ ชายหนุ่มที่เช็ดมือสะอาดแล้วก็เข้ามา ก้มหน้ามามอง แล้วจู่ๆ เขาก็ก้มตัวลงตรงหน้าเธออย่างรังเกียจ

เส้นหมี่：“！！！！”

พูดไม่ออกเลย！

ผ่านไปประมาณสี่ห้าวินาที เส้นหมี่ที่ตะลึงงัน จึงได้ยินตัวเองถามไปว่า：“ทำ……ทำอะไรน่ะ？”

“คุณบอกว่าผมทำอะไร？และยังอยากจะให้ผมอุ้มคุณอีก？เส้นหมี่ คุณอย่ามาได้คืบจะเอาศอกสิ！”

น้ำเสียงของชายคนนี้แย่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่คิดว่าเส้นหมี่ไม่อยากให้เขาแบกหลัง แต่อยากให้เขาอุ้ม สายตานั้นจ้องเธอจนจะเป็นหลุม

เส้นหมี่เหมือนโดนฟ้าผ่า

ไม่ เธอไม่ได้ได้คืบจะเอาศอก

แต่ว่า ตอนนี้เขาจะแบกเธอ เธอรู้สึกกลัวมาก！！

เส้นหมี่หน้าแดง เข้าไปอธิบาย：“ไม่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนี้ ฉันแค่……”

“ไม่ใช่ก็รีบขึ้นมา ผมไม่มีเวลามาอยู่กับคุณนักหรอกนะ ถ้าไม่ได้เห็นแก่ลูกทั้งสอง ผมก็ไม่สนคุณหรอก”

“……”

ประโยคนี้ ในที่สุดก็ทำลายความถือตัวอันน้อยนิดสุดท้ายของเส้นหมี่ลง

จากนั้น เธอก็ปีนขึ้นไปบนหลังของเขาอย่างสบายใจ

ยังไงซะเขาก็บอกว่าเห็นแก่ลูกๆ นี่

ดังนั้นสุดท้ายแล้ว เส้นหมี่จึงถูกคนๆ นี้แบกออกมา และก็ น่าจะเพราะว่าสุดท้ายแล้วผู้ชายคนนี้พูดคำนั้นออกมา ทำให้เธอละทิ้งเส้นป้องกันจิตใจลงโดยสมบูรณ์

สุดท้ายแล้ว พอเดินไป เธอก็คุยกับคนๆ นี้ขึ้นมา

“ทำไมจู่ๆ คุณก็มาที่นี่ล่ะ？”

“คุณมาได้ ส่วนผมมาไม่ได้หรือไง？”

“ไม่ใช่ มันบังเอิญเกินไป และสถานที่แบบนี้ ยังไงคุณก็ไม่เหมือนคนที่จะมาที่นี่”