ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 388

แถมยังเป็นมือที่ค่อนข้างเรียว

อย่างไรก็ตามมันไม่สวยงามอย่างแน่นอนเพราะข้อต่อของเขามีขนาดใหญ่มากและมีแคลลัสบาง ๆ ในฝ่ามือ เมื่อมองแวบแรกมันไม่ใช่มือของคนที่เอาใจใส่

ทันใดนั้นสมองของเส้นหมี่ก็ “เคว้ง” ในทันที

สิ่งต่าง ๆ หายวับไป มืออีกคู่หนึ่งก็กระโดดออกมาจากในหัวของเธอ

ใช่แล้ว นั่นคือมือที่เธอจำได้ มันยุติธรรม มีกระดูกเรียว มีข้อต่อที่ชัดเจน ราวกับถูกแกะสลัก และแม้แต่เล็บของก็ยังกลมและแวววาวราวกับหยกเนื้อดี

เส้นหมี่ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ ！

“พี่สาว ? เป็นอะไรไปเหรอ ? งั้น...หรือว่าผมยังไม่เอาแล้วกันครับ เงินนี้เราเอาไปฝากไว้ก่อนเถอะ อีกไม่นานตระกูลวชิรนันท์ของเราก็จะเริ่มต้นใหม่แล้ว และต้องใช้เงินทุกที่ ”

ปอร์เช่ยังคิดว่า พี่สาวคนนี้จู่ ๆ ก็ยังอาลัยอาวรณ์

อย่างไรก็ตาม คุณพ่อก็จะออกจากคุกแล้ว และมีที่ต้องใช้เงินอีกมากมาย เขาจึงเข้าใจแล้วไม่ต้องการแล้ว หลังจากนั้นก็หันหลังออกประตูไป

เส้นหมี่สั่น

ทันใดนั้น บางสิ่งก็ดูเหมือนจะพังทลายลงในใจเธอ เธอสะดุดไปสองสามก้าว แล้วเอนกายลงบนโซฟาข้าง ๆ ตัวเธอ และน้ำตาไหลพรากจากดวงตาของเธอ

ทำไมเธอถึงไม่เชื่อเลยนะ ?

เห็นได้ชัดว่าตอนอยู่ที่เมือง C เธอล้วนเห็นอย่างชัดเจนแล้ว แต่ว่า เธอยังบอกกับตัวเองว่า นั้นเป็นภาพลวงตา นั่นมันไม่ใช่ความจริง

นี่เธอตาบอดไปแล้วเหรอ ?

สิ่งที่เห็นด้วยตาตัวเอง ก็ยังสามารถหลอกตัวเองได้แบบนี้อีก

เธอจับหน้าอก หอบหายใจ ความปีติยินดี ความเจ็บปวด ความตกใจ... ทั้งหมดเกี่ยวพันกันอย่างรุนแรง ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว และตัวสั่นจนทรุดตัวลงบนโซฟา

เธอมีความสุขอย่างแท้จริง

ในความสัมพันธ์นี้ ไม่ว่าอันที่จริงจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายคนนั้น เธอปฏิเสธไม่ได้ว่า คนในหัวใจของเธอ ยังคงเป็นเขา

เธอชอบเขามาหลายปีขนาดนั้นแล้ว จะบอกว่าลบออกไปก็ลบออกไปได้ยังไง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ถูกสะกดจิตให้ลบความทรงจำแล้วเหรอ ? หรือว่าอรรตพลลงมือเอง แล้วทำไมจู่ ๆ เขาถึงมาอยู่เคียงข้างเธอล่ะ ? และ ยังคงปรากฏตัวในลักษณะแบบนี้อีก

ในหัวของเส้นหมี่ ราวกับว่าถูกคลื่นซัด และว่างเปล่าอยู่เป็นเวลานานมาก

ปอร์เช่ไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อปัก และเมื่อไปหาอีริคเพื่อรับรินจังกลับมานั้น ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

“เอ๊ะ ? ทำไมหม่ามี๊ถึงไม่เปิดไฟล่ะ ? หรือว่าจะออกไปแล้ว ?”

ทันทีที่ทั้งสองกลับมา เมื่อปอร์เช่เห็นไฟในบ้านมืดสนิท เขาก็อดไม่ได้ที่จะอุ้มเด็กอยู่สักพักหนึ่ง

รินจังน้อยอุ้มกระต่ายอยู่ในอ้อมกอดของเธอ เมื่อได้ยินว่าหม่ามี๊ไม่อยู่บ้าน เธอก็รีบออกจากคุณลุงทันที：“หนูจะไปดู ไม่แน่ว่าหม่ามี๊อาจจะอยู่ในห้อง”

จากนั้นเด็กน้อยก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว และไปหาแม่

และแน่นอนว่าปอร์เช่ไม่เห็นด้วย

อย่างไรก็ตาม พี่สาวของเขาคนนี้เมื่อก่อนเมื่อถึงตอนกลางคืนก็ยังยุ่งอยู่ข้างนอกบ่อยมาก

ปอร์เช่ถืออาหารที่ซื้อมาเข้าไปในห้องครัว