ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 390

ภายในประเทศ เมือง

เมื่อแสนรักกลับมา ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

เคมีรู้สึกกังวลเล็กน้อย โทรศัพท์ไปถามสถานการณ์เขาสี่ห้าครั้ง แต่เขาก็ไม่สนใจเขาเลย จนกระทั่งกลับไปยังตึกวังฬาหนึ่ง

“คุณผู้ชาย ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว พระเจ้าช่วย ทำไมคุณดูแย่ขนาดนี้ ? ” พี่ภาออกมาต้อนรับ แต่เมื่อเห็นสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ของเขาแบบนั้น ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

แสนรักไม่ได้รั้งอีกต่อไป ต่อหน้าคนรับใช้คนนี้ เขาเซและล้มลงไปบนโซฟา

“อย่าบอกแครอท ไปเรียกหมอประจำตระกูลมา”

“ค่ะ คุณผู้ชาย ！”

พี่ภารีบไปโทรศัพท์เรียกหมอประจำตระกูลทันที

สิบนาทีต่อมา หมอเข้ามา และฉีดยาเพื่อบรรเทาอาการระงับความรู้สึก และในที่สุด เขาก็หลับสนิท

ในสถานการณ์ของเขา จริง ๆ แล้วเป็นเพราะปัจจัยที่ระคายเคืองในร่างกายของเขากำลังจะเคลื่อนตัวและเพื่อที่จะระงับมัน เขาต้องใช้พลังใจมาก หลังจากนั้นไม่นาน ผู้คนก็ทรุดตัวลงโดยธรรมชาติ

“ในอนาคตฉันยังปล่อยให้เขาหยุดกินยาไม่ได้นานขนาดนั้น สถานการณ์ตอนนี้ของเขาไม่แน่นอนจริงๆ เขาต้องกินยาเป็นเวลาครึ่งปีเพื่อรักษาอาการซึมเศร้า ไม่ต้องพูดถึงปัญหาของเขา ในอนาคตให้ทำตาม คุณรอทสั่งยาและกินยาตามปกติ”

ในขณะที่หมอจะจากไป ก็สั่งพี่ภาไว้ประโยคหนึ่ง

พี่ภาทำได้เพียงตอบรับ

เธอจะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ ? เพียงแต่ คุณชายผู้นี้มักต่อต้านการปฏิบัติของคุณหนูรอทที่มีต่อเขา อย่างเช่นตอนนี้ เขาล้วนเป็นแบบนี้แล้ว แต่ก็ยังไม่ให้เธอไปเรียกเธอมา

พี่ภาให้คนช่วยพาแสนรักขึ้นไปยังห้องนอนบนชั้นสาม

คืนที่สงบสุข

วันรุ่งขึ้น แครอทก็ยังคงได้ยินข่าวนี้แล้ว ดังนั้นตอนเช้าตรู่ เธอก็รีบออกจากตระกูลลัดดาวัลย์และรีบไปยังเรืองรอง

“พี่ภาคะ ฉันได้ยินมาว่าแสนรักกลับมาแล้ว ?”

“เป็นคุณหนูแครอทนี่เอง ใช่แล้วค่ะ คุณชายของพวกเรากลับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนนี้ยังไม่ตื่นนอนค่ะ พี่ภายิ้มมองดูคุณนายน้อยในอนาคตที่มารีบมาแต่เช้าคนนี้ โดยไม่มีเงื่อนงำในการแสดงออกอะไรทั้งนั้น”

เมื่อแครอทได้ยิน ก็ไม่สนใจเธอแล้ว และใส่รองเท้าส้นสูงเดินขึ้นไปชั้นบน

แต่น่าเสียดาย ในตอนที่เธอขึ้นไปนั้น ก็เห็นเด็กน้อยสุดเท่สองคน อยู่ข้างในนั้นแล้ว

“แด๊ดดี้ วันนี้ส่งพวกเราไปโรงเรียนอนุบาลได้ไหม ? แด็ดดี้ไม่ได้ส่งพวกเรามานานแล้วนะ”

“อืม.....”

หัวเล็ก ๆ เหมือนกันสองคนนอนอยู่บนโซฟาในห้องนอนของแด๊ดดี้ หน้าเล็กๆ หล่อ น่ารัก ตาโตเป็นน้ำดุจดวงดาว ใครมองก็รู้สึกน่ารักจนควบคุมไม่ได้

หลังจากพักผ่อนไปคืนหนึ่งแล้ว แสนรักก็ฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว

เขาออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นเด็กน้อยสองคนนี้มองดูท่าทางที่น่าสงสารของเขาอย่างกระหาย หัวใจที่อ่อนล้าอยู่แล้ว และเขาก็เข้ามาลูบหัวเล็ก ๆ ของพวกเด็ก ๆ