ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 4

ผู้อำนวยการโรงพยาบาล “……”

แป้งร่ำได้ยินประโยคนี้แล้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด หล่อนกรี๊ดเสียงแหลมสูงเพื่อเรียกอีกฝ่ายให้หยุด “เธอว่าอะไรนะ？ลองพูดใหม่อีกทีสิ？”

ถ้อยคำของหล่อนเปี่ยมไปด้วยความขู่เข็ญและแจ้งเตือน！

เสียดายที่เส้นหมี่ไม่แยแสหล่อน

ยิ่งไปกว่านั้น คู่กรณีไม่เหลียวหลังหันมามองแม้แต่ปราดเดียว หากแต่เป็นการหมุนกายแล้วสาวเท้ายาวเดินออกไป

หญิงสำส่อน ไม่คู่ควรให้เธอเสวนาด้วย

“ท่าทีแบบนี้หมายความว่ายังไง？เธอเป็นบ้าหรือเปล่า？เธอไม่อยากทำงานนี้แล้วใช่ไหม？”

“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ครับ ภรรยาคุณแสนรัก ท่านอย่าพึ่งโกรธนะครับ คุณหมอสวยใสอาจจะมีการเข้าใจผิด ผมจะไปอธิบายกับเธอเดี๋ยวนี้เลยครับ จะให้มารักษาคุณสามีแสนรักพรุ่งนี้เลยนะครับ ท่านวางใจได้ครับ”

ผู้อำนวยการอนาทรร้อนใจจนต้องคุยกับญาติผู้ป่วยไปพลาง วิ่งไล่ตามเส้นหมี่ไปพลาง

ภรรยาคุณแสนรัก？

ทั้งยังต้องรักษาสามีคุณแป้งร่ำอีกต่างหาก？

หึ ๆ รักษาบ้าบออะไรกัน？ห้าปีผ่านไปแล้ว ชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้ยังไม่ตายหรือ？พวกเขาสมควรลงนรกตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ？

เส้นหมี่เดินเร็วกว่าเดิม

เพียงแต่กระทั่งตัวเธอเองก็ไม่สังเกตว่า เธอเดินไปด้วยอาการสั่นเทิ้มทั้งตัว สองมือกำหมัดแน่นจนเลือดปูนโปน จวบจนเธอขึ้นรถของตนอย่างเร็วไวแล้วปิดประตูจนสนิท เธอจึงเอาหัวพิงพวงมาลัยรถ ก่อนจะหลับตาคู่อันแดงก่ำ！

ห้าปีแล้ว ห้าปีเต็ม ๆ

เธอคิดว่าตัวเองสามารถลบเลือนอดีตอันขมขื่นได้ ทว่าเมื่อผู้หญิงคนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ เธอจึงรู้ว่ารอยแผลเป็นยังคงอยู่ ความเคียดแค้นชิงชังเกือบทำให้เธอเอามีดแทงหญิงสำส่อนตรงนั้นเสียเลย

แสนรัก คุณมีคุณสมบัติอะไรให้ฉันรักษา？คนที่ยินดีเหยียบบนกองกระดูกเลือดเนื้อเชื้อไขของตัว เพียงเพื่อจะได้อยู่กับหญิงอื่น ถึงฉันจะช่วยหมาข้างทาง แต่ก็ไม่ได้ทางช่วยคุณเด็ดขาด

เส้นหมี่ปรับอารมณ์อยู่ในรถนานพอสมควร เมื่อสงบสติอารมณ์ได้เล็กแล้ว เธอก็ขับรถกลับบ้าน

เมื่อกลับมาถึงบ้านลูกรักทั้งสองคนก็นอนหลับตาพริ้มแล้ว

คิวคิวเป็นเด็กดีมาก ไม่เพียงดูแลเรื่องการกินของน้องสาวเท่านั้น ยังอาบน้ำให้น้องสาวอีกด้วย ตอนนี้เขากำลังนอนกอดน้องสาวอยู่ในห้องเด็กน้อย ซึ่งไม่รู้ว่าฝันหวานเพียงใด

“หม่ามี๊กลับมาแล้วเหรอครับ？”

เขาฝันละเมอหรือ?

เส้นหมี่รีบก้มหน้าจูบบนหน้าผากเขา“ใช่แล้วค่ะ หม่ามี๊กลับมาแล้ว ลูกรักของแม่นอนเลยนะคะ”

ลูกชายตัวแสบจึงพลิกกายนอนต่อ

เส้นหมี่เห็นภาพนี้ก็ยกมุมปากขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอดึงผ้าห่มให้ลูก ๆ จากนั้นก็จ้องลูกรักทั้งสองอยู่นาน สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปยังห้องหนังสือ

“พิมแสง นอนหรือยัง？”

“ยัง มีอะไรหรือ？”

“ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม？พรุ่งนี้เช้าช่วยไปที่โรงพยาบาล……”

ระหว่างที่คุยสายกับเพื่อนรัก เส้นหมี่ก็จองตัวเครื่องบินไปญี่ปุ่นสามที่นั่งในอินเทอร์เน็ตด้วย

——