ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 418

ตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็เช้าวันถัดมาขึ้น

เส้นหมี่ลืมตามา เห็นแสงด้านนอกหน้าต่างที่ส่องเข้ามา เธอมึนงงอีกครั้ง คิดไม่ออกว่าเธออยู่ที่ไหนกันแน่？

จนกระทั่ง เธอขยับตัว อยากจะลงมาจากเตียง ทันใดนั้นก็เจ็บปวดเหมือนแตกสลายไปทั่วตัว เธอครวญครางล้มไปที่เตียงอีกครั้ง ในหัวค่อยๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืน

เมื่อคืน มันเป็นนรกจริงๆ

เบ้าตาเธอแดงก่ำเล็กน้อย นอนอยู่บนเตียงอีกสักพัก เธอจึงลากร่างที่เจ็บปวดเมื่อยสุดๆ ค่อยๆ ลงจากเตียง

จากนั้น ก็ไปห้องน้ำ

อาการบาดเจ็บรุนแรงกว่าที่เธอคิด เพราะว่า เธอพบรอยฉีกขาด

เขาเกลียดชังเธอมากแค่ไหนเชียว？ถึงได้โหดร้ายกับเธอแบบนี้ เพราะว่าเธอไปเจอกับคณาธิป แล้วดื่มกาแฟแก้วหนึ่งหรือ？

เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัว ทนความเจ็บปวดที่น้ำซึมเข้าไปในแผล น้ำตาแห่งความผิดหวัง ในที่สุดก็ไหลอาบแก้ม หยดลงไปในน้ำทีละหยด

“กริ๊ง……”

ทันใดนั้น โทรศัพท์ด้านนอกก็ดังขึ้น

เส้นหมี่ได้ยินจากข้างใน ทำได้แต่เช็ดรอยน้ำบนใบหน้า ห่อผ้าเช็ดตัวแล้วออกมา

“ฮัลโหล？”

“สวยใส ในที่สุดคุณก็รับสายผม คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？เมื่อคืนนี้เขาได้ทำอะไรกับคุณไหม？ตอนนี้ผมอยู่ด้านล่างโรงแรม ผมขึ้นไปดูคุณได้ไหม？”

คณาธิปอีกแล้ว เขาโทรมาแต่เช้า

เส้นหมี่ยังมีอารมณ์อยู่ ได้ยินสายนี้ เธอก็ระเบิดออกไป：“คณาธิป คุณอย่าโทรมาหาฉันอีกได้ไหม？คุณรู้ไหมว่าฉันรำคาญคุณแค่ไหน？เกลียดคุณแค่ไหนไหม？ทำไมคุณยังต้องทำให้ชีวิตฉันยุ่งเหยิงอีก？ใครให้สิทธิ์คุณหรือ？คุณคิดว่าคุณเป็นใคร？เพราะแม่ฉันขอให้คุณดูแลฉัน ก็จะทำอะไรตามใจชอบก็ได้งั้นหรือ？คุณไสหัวไปซะ！ออกไปไกลๆ ยิ่งดี สุดท้ายต่อไปก็อย่ามาปรากฏตัวตรงหน้าฉันอีก คุณได้ยินชัดไหม？！！”

ประโยคสุดท้าย เธอแทบจะกรีดร้องออกมาจากโทรศัพท์

ในที่สุดคณาธิปที่อยู่ในสายก็ไม่พูด

ส่วนตัวเขา กลับนั่งอยู่ในรถ สีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

ที่จริงเมื่อคืนนี้เขาไม่ได้ไปไหน อยู่ใกล้โรงแรมนี้แหละ เขาเป็นห่วงว่าเธอจะเป็นอะไรไป

แต่ว่า ตอนแรกเพราะว่าคนของแสนรักยังอยู่ที่นี่ เขาเลยไม่กล้ามาใกล้ จนรุ่งสาง คนพวกนี้ไปแล้ว รวมทั้งผู้ชายคนนั้นก็ออกมาจากโรงแรมแล้ว แล้วนั่งรถออกไป

เขาถึงกล้ามา

แต่ว่า ตอนนี้เธอดันไล่เขาไป？

นิ้วมือของชายคนนี้ที่ถือโทรศัพท์เป็นสีขาวทีละนิด ความหวังสุดท้ายในใจพังทลายลง กวาดมาอย่างรวดเร็วในเวลาสั้นๆ กลายเป็นความโกรธและเกลียดชังที่สั่นสะเทือนทั่วทั้งแผ่นดิน！

“คุณผู้ชาย เอ่อ……ตอนนี้พวกเราจะยังขึ้นไปไหม？”

“ไม่ต้อง แสนรักล่ะ？”