ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 420

สถานการณ์ในตอนนั้น……

เส้นหมี่ตัวสั่นอีกครั้ง ข้างในหัวไม่กล้าคิดอีกเป็นครั้งที่สอง

เพราะว่า มันน่ากลัวมากจริงๆ โหดร้ายเกินไป และนองเลือดอย่างมาก ทำให้เธอเห็นสีเลือดสดแล้วรู้สึกกลัวอยู่นานหลายปี และก็ยิ่งคลื่นไส้อยากจะอาเจียน

หลังเกิดเรื่อง แน่นอนว่าคุณท่านกมลภพที่รับรู้เรื่องราวก็รีบมาแล้วจัดการเรื่องนี้ทันที

และก็ตอนนั้นเอง แสนรักจึงถูกขัง เขาสูญเสียอิสระ ถูกระบุว่าเป็นบุคคลที่อันตรายที่สุด จนกระทั่งหกปีต่อจากนั้น ในที่สุดลุงของเขาก็ปรากฏตัวขึ้น ทำอย่างสุดกำลังความสามารถ ทำให้คุณท่านกมลภพตกลงที่จะให้เขาไปอยู่ต่างประเทศ

เรื่องเหล่านี้ คือความลับทั้งหมดในตอนนั้น

แต่ความลับเหล่านี้ ถูกเก็บไว้อย่างดีมาเสมอ หมอ คนที่จัดการศพแม่ของแสนรักในตอนนั้น ต่างถูกคุณท่านกมลภพปิดปากเงียบ

งั้นตอนนี้ทำไมเรื่องพวกนี้ถึงปรากฏออกมาได้？และก็ ยังมีคลิปวิดีโอในตอนนั้นด้วย！！

เส้นหมี่ยืนขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอที่ตัวสั่นจนหนาวเย็น ได้แต่คว้าของที่อยู่ด้านข้าง แล้วออกไปอย่างโซเซ

ใช่ ตอนนี้เธอควรจะไปหาแสนรัก

ผู้ชายคนนั้นเห็นเรื่องแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะถูกกระตุ้นอะไรไหม นี่เป็นฝันร้ายที่ใหญ่ที่สุดของเขา และก็เป็นประตูที่มืดมิดที่สุดในใจเขาด้วย

จู่ๆ ถูกคนเตะออกไปกะทันหัน มันเหมือนกับอสูรตัวหนึ่งที่จะกัดกินเขาในทันที！

ในที่สุดเส้นหมี่ดูเหมือนจะพบเป้าหมายแล้ว จากนั้น เธอจึงพุ่งออกไปแล้วเรียกรถคันหนึ่งไปตึกเอ็มไพร์

——

ตึกเอ็มไพร์

จริงด้วย ตอนนี้วุ่นวายอย่างมาก

นักข่าวมา ตำรวจก็มาด้วย ตั้งแต่วิดีโอสั้นๆ เพียงสิบวินาทีปรากฏบนจอโปรเจคเตอร์ที่การประชุมสุดยอด ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ที่นี่ก็ถูกล้อมรอบอย่างแน่นหนา

พวกเขาต่างกำลังรอชายหนุ่มที่ฆ่าคนๆ หนึ่ง ณ ตรงนั้นออกมาที่การประชุมสุดยอด

พอออกมา ก็จะจับเขา！

หรือว่า ฆ่าเขา！

อย่างไรก็ตาม รอนานถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว ด้านในก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ กลับกันผู้คนที่รวมตัวอยู่ด้านนอกกลับมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่คนจากโรงพยาบาลจิตเวชก็มา

“ประธานครับ คุณใจเย็นก่อนนะครับ ผมขอร้องล่ะ ใจเย็นก่อนได้ไหมครับ？”

ในห้องเก็บห้องหนึ่งตรงชั้นกลางของตึก ดลธีเห็นฉากนี้จากชั้นล่างตรงหน้าต่าง ทันใดนั้น แรงที่เขากดมือชายคนนี้ก็แรงมากขึ้น

เขาแทบจะบ้าแล้ว

เขาไม่ได้สติ สีหน้าดูเหยเกอย่างผิดปกติ แต่ว่า ดวงตาคู่นั้นกลับแดงก่ำ

เหมือนความอาฆาตเกลือกกลิ้งไปมา ทีละชั้น จนความอาฆาตหนาแน่นขึ้น จนแทบจะกลืนกินสติของเขาไปทั้งหมด

ดลธีเริ่มหมดหวังมากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะว่า เขาพบว่าตัวเองก็เริ่มควบคุมเขาไม่อยู่แล้ว

“ท่านประธาน ท่านอย่าทำแบบนี้เลย คุณลองนึกถึงพวกคุณชายเล็กโอเคไหมครับ？ไม่งั้นก็ คุณ……คุณลองนึกถึงคุณเส้นหมี่ เส้นหมี่ นึกถึงเธอ ดีไหมครับ？”

เสียงนั้นพูดออกมา ในที่สุด เขาก็เห็นชายที่กำลังจะเปลี่ยนแปลง สีหน้าแววตาชะงักไป