ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 440

เธอผอมลงไปมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่เขาพาเธอไปงานสัมมนา ทั้งร่างกายผอมลงจนคางแหลม ข้อมือนั้น ยิ่งเพรียวบางใหญ่กว่าข้อมือรินจังนิดเดียว

เด็กโง่.....คนนี้！

เขาปิดเปลือกตาลง หยดน้ำตาร้อนร่วงลงมา ร่วงลงมาบนหลังมือของเธอ

แสงดาวไม่เคยเห็นน้องชายเป็นแบบนี้ ตอนนี้ เหมือนไม่ค่อยชิน และชะงักไป

“แต่หมอบอกว่า ตอนนี้เธอทนรับการกระตุ้นไม่ไหว ดวงตาทั้งสองมืดบอด ก็เพราะว่าเส้นเลือดในสมองอุดตัน ได้รับการกระตุ้นเพียงเล็กน้อย มีแนวโน้มที่จะมีเลือดออกในสมอง จะเสียชีวิตในทันที ดังนั้น คุณจะไปด้วยหรือเปล่า”

แสงดาวเตือนสติเขา

นี่เป็นปัญหาอย่างมาก

ก่อนหน้านี้เส้นหมี่ไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้ เพราะว่ารู้ว่าตัวเองอยู่บนโลกนี้อีกไม่นาน เธอไม่อยากให้เขามาเห็นตอนเธอตาย

แต่ตอนนี้ แผนการรักษาที่หมอได้เสนอมาให้ เป็นเพียงแค่การทดลองรักษาเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วจะสำเร็จหรือเปล่า ถ้าเส้นหมี่ตื่นขึ้นมารับรู้ เธอจะยินยอมหรือเปล่า?

แล้วแสนรักอยู่ข้างๆเธอ เธอจะรับได้หรือเปล่า?

ไม่ยอมรับ งั้นก็คงอารมณ์แปรปรวนอย่างมาก ถึงตอนนั้นผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ยากที่จะคาดเดา

แสนรักออกมาจากห้องพักคนไข้ได้อย่างไรไม่รู้เลย เขาเองก็ไม่รู้

เขาจำได้แค่ว่า คืนนี้ เขานั่งอยู่ที่ทางเดินด้านนอกทั้งคืน......

——

หลังจากนั้นสองวัน เส้นก็ได้ฟื้นคืนมา

“โอ๊ย——”

ในวินาทีที่เปิดเปลือกตาขึ้นมา รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งร่าง ทนไม่ไหวจนต้องส่งเสียงออกมา

“คุณฟื้นแล้วเหรอ”

ได้ยินเสียงของเธอ กลางความมืด น้ำเสียงอันอบอุ่นที่ลอยมาถาม

นี่เธอ?

เธอรู้สึกสับสน บวกกับความมืดมนเบื้องหน้า ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์เบื้องหน้าเป็นอย่างไร

“คุณผู้หญิง ที่นี่คือโรงพยาบาล มีคนช่วยคุณไว้ เป็นยังไงบ้าง คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง”

คนน้ำเสียงอบอุ่นหลังจากที่เห็นเธอยังอยู่ในภาวะมึนๆงงๆ จึงอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้คร่าวๆอย่างใจดี

มีคนช่วยไว้?

เส้นหมี่จึงนึกขึ้นมาได้ ทันใดนั้น เธอกระวนกระวายจะลุกขึ้น

“พวกคุณช่วยฉันไว้ทำไม ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”เธออยากตายอย่างเดียว น้ำเสียงเปลี่ยนไปอย่างไม่เกรงใจ

แต่ว่า พยาบาลคนนี้ไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย

เธอเห็นเธออยากจะลงมา ยังช่วยจับเธอไว้อย่างใจดี

“คุณผู้หญิง คุณอายุยังน้อย มีเรื่องอะไรทำให้คุณผ่านมันไปไม่ได้ คุณต้องนึกถึงคนในครอบครัว นึกถึงเพื่อนๆของคุณ ถ้าคุณจากไป พวกเขาจะเสียใจขนาดไหน”

“คุณไม่เข้าใจอะไรเลยต่างหาก!”

เส้นหมี่พ่นคำหยาบโลนออกมาหนึ่งประโยค ยืนยันที่จะลงมา