ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 443

เมื่อเส้นหมี่ตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น เธอก็ได้กลิ่นของแสงแดดในอากาศ

เธอยังไม่ตายเหรอ

เธอผ่านมันไปได้แล้วหรอ

เธอรู้สึกปลาบปลื้มในทันที และแทบรอไม่ไหวที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

แต่ในไม่ช้า เธอก็ค้นพบสิ่งหนึ่ง นั่นคือความมืดตรงหน้า หัวใจของเธอกระตุกวูบทันที

“หมอ หมอ”

“คนไข้ตื่นแล้ว...”

เสียงอ่อนโยนของพยาบาลปรากฏขึ้น เธอก็รีบไปที่เตียงของเธอ

เส้นหมี่ได้ยิน และโบกมือในความมืด “พยาบาล ตาของฉัน... ทำไมตาของฉันมองไม่เห็น”

“คือ……”

“ไม่เร็วขนาดนั้น คราวนี้เราเปิดหลอดเลือดที่นำไปสู่ส่วนต่างๆของร่างกายในกระดูกสันหลังของคุณเป็นหลัก นี่คือกุญแจสำคัญในการแก้ไขปัญหาที่คุกคามชีวิตของคุณ เมื่อสิ่งนี้ได้รับการแก้ไข เมื่อการทำงานของร่างกายได้รับการฟื้นฟู ทุกสิ่งทุกอย่างก็เกิดขึ้นได้”

ทันใดนั้น คุณหมอมัวร์ผู้มีน้ำเสียงแหบแห้งก็เข้ามา หลังจากเห็นเธอตื่นตระหนก เขาอธิบายอย่างช้าๆ

อย่างนี้นี่เอง

ในที่สุดเส้นหมี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อารมณ์ก็ผ่อนคลายมากขึ้นเช่นกัน

“ขอบคุณค่ะคุณหมอมัวร์”

“ไม่เป็นไร แอนนา ดูแลเธอดีๆ ถ้ามีอะไรให้โทรหาฉัน”

มัวร์จากไปอย่างรวดเร็ว อาจเป็นเพราะเขามีอย่างอื่นที่ต้องทำ

เส้นหมี่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และรู้สึกว่าพยาบาลกำลังมาให้น้ำเกลือเธอ ทันใดนั้นเธอก็มีความคิดอยากจะบอกข่าวดีกับครอบครัวของเธอขึ้นมา

“พยาบาล ขอโทรศัพท์หน่อยได้ไหม ฉันต้องการโทร”

"ค่ะ ได้ค่ะ"

พยาบาลเห็นด้วยอย่างกระตือรือร้น และหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

เส้นหมี่จับสิ่งนั้น และรู้สึกตื่นเต้นมากจนมือของเธอสั่นเล็กน้อย

ในที่สุดเธอก็มีความหวังที่จะมีชีวิตต่อ

สุดท้ายก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการทิ้งพวกเขาอีกต่อไป

เส้นหมี่ขอให้พยาบาลช่วยกดหมายเลขโทรศัพท์ของลุงของเธอทันที

“สวัสดีค่ะคุณลุง หนูเส้นหมี่”

“ตายแล้วยัยหนู ไปตายที่ไหนกันแน่ ไม่ได้โทรมานานขนาดนี้ อยากตายหรือไง!!”

ทันทีที่รับสาย เสียงคำรามของธนาตย์ก็ดังขึ้นทันที

แต่ในตอนท้ายของประโยค เธอก็ได้ยินเสียงสะอื้นของเขา

เส้นหมี่ ไม่ได้โทรหาเขาตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ จนถึงตอนนี้ ข่าวทั้งหมดของเธอมาจากตระกูลหิรัญชา

เส้นหมี่น้ำตาไหล “แหมะๆ” ทันที “คุณลุง หนูผิดไปแล้ว ไม่เป็นไร หนู…หนูจะรีบกลับไปเร็วๆนี้…”

“จริงหรอ”

ธนาตย์ถามอย่างไม่เชื่อ