ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 449

ประโยคสุดท้าย ผู้ช่วยคนนี้แทบจะกัดฟันพูดออกมา

ความเฉลียวฉลาดของแสนรัก พวกเขาล้วนรู้กันหมด

ดังนั้นถึงมีการจัดตั้งฉากใหญ่แบบนี้ขึ้นมา

แต่พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าหลังจากที่ถูกบังคับให้ไปสู่ทางตัน ชายผู้นี้จะไม่ใช้เส้นทางปกติใดๆเลย แต่ปิดกั้นและสังหารเหล่าคนเก่าแก่โดยตรง

จัดการฆ่าเกมเมอร์ก่อน

เขาเป็นคนวิปริตและโหดเหี้ยม พวกเขาคาดไม่ถึงจริงๆ

“แต่คุณก็ไม่ต้องเป็นกังวล ถึงแม้ว่าแผนในตอนนี้จะล้มเหลว แต่ตราบใดที่พวกเรามีไพ่ตายอยู่ในมือ เขาจะต้องมอบเก้าอี้ตัวนั้นให้พวกเราอย่างเชื่อฟังแน่นอน”

ทันใดนั้นผู้ช่วยก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง

คณาธิปไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าเมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็รู้ได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังพูดเยาะเย้ยอยู่............

     ——

ในคืนนั้นแสนรักกกลับมาดึกมาก

หลังจากที่ผู้ถือหุ้นที่มีปัญหาเหล่านั้นถูกเรียกคืนหุ้นของพวกเขา เขาต้องจัดการกับมัน มิฉะนั้น เมื่อเขาไปที่ลอสแองเจลิสอีกครั้ง แสงดาวผู้ซึ่งไม่เคยเจอเรื่องใหญ่โตเช่นนี้จะพบกับความโกลาหลอีกครั้ง

แสนรักกลับมาที่ตึกวังฬาหนึ่งด้วยความอ่อนเพลีย

“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้วหรอ”

ค่อนข้างแปลก จนเวลานี้แล้วห้องนั่งเล่นใหญ่ตึกวังฬาหนึ่งยังส่องแสงสว่างไสว

แสนรักเหลือบมองคนใช้ ด้วยความสับสน “มีอะไรหรือเปล่า พวกเขายังไม่หลับหรอ”

เขาคิดว่าพวกเด็กๆได้ยินว่าเขากลับมาแล้ว และยังรอเขาอยู่

แต่พี่ภากลับส่ายศีรษะ “ไม่.......ไม่ใช่ค่ะ เป็นคุณท่านกำลังรอคุณอยู่ค่ะ”

อะไรนะ

เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปทางห้องนั่งเล่น ถึงมองเห็นว่าในเวลานี้ ใต้ตะเกียงคริสตัลที่ยังสว่างอยู่ มีชายชรานั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ

ชายชราคนนี้ ดึกขนาดนี้แล้ว เขาไม่กลับไปนอนยังคฤหาสน์หลังเก่า แล้วมาทำอะไรที่นี่

แสนรักเดินเข้าไป “พ่อ มาทำอะไร ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่ไปนอนอีก ถ้าหากจะถามเรื่องของบริษัทเมื่อตอนกลางวัน ผมจะพูดกับพ่อพรุ่งนี้ ผมเหนื่อยแล้ว”

แสนรักใจร้อนเล็กน้อย เขาอยากขึ้นไปข้างบนก่อน

แต่เมื่อชายชราเห็นเขากำลังจะไป ก็รีบลุกขึ้น “หยุดก่อน มานี่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”

แสนรัก “..........”

แต่ก็ยังคงเข้ามา อดทนต่อความไม่อดทนในหัวใจของเขา และยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“แสนรัก เส้นหมี่ทางนั้นเป็นยังไงบ้างแล้ว”

“เธอหรอ วันนี้ผ่าตัดที่หลอดเลือดสมองเสร็จแล้ว บอกว่าตอนนี้สามารถมองเห็นได้แล้ว ทำไม อยากให้เธอกลับมาแล้วเหรอ ยังไม่เร็วขนาดนั้นหรอก ผมจะบอกพ่อให้”

เมื่อแสนรักได้ยินคำถามนี้ ก็ปฏิเสธด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา

แต่เมื่อชายชราเห็นสีหน้าของเขา เขาก็ยิ้มออกมาทันที “ ดีมาก ในเมื่อเป็นแบบนี้ แสนรัก งั้นลูกก็พาเด็กๆ ไปที่ลอสแองเจลิสเถอะ”

“พ่อว่าอะไรนะ ”

แสนรักคิดว่าตัวเองฟังผิดไปแล้ว “ให้ผมพาเด็กๆ ไปลอสแองเจลิส”

“ใช่ ไม่ใช่ว่าลูกอยากมีครอบครัวที่มีชีวิตเรียบง่ายและมีความสุขไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เส้นหมี่ไม่เป็นไรแล้ว ลูกก็พาเด็กๆไป แบบนี้ พวกลูกทั้งห้าคนก็สามารถอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว”