ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 456

“และก็ เรื่องที่คุณทะเลาะกับพ่อคุณ ฉันก็ได้ยินแล้ว แต่ว่าสุดท้ายคุณก็ควบคุมตัวเองได้เหมือนกัน ไม่ได้ทำร้ายเขา แล้วทำไมฉันต้องกลัวคุณล่ะ？”

ต้องยอมรับว่า เส้นหมี่เป็นที่ปรึกษาที่มีความคิดเฉียบแหลมมากคนหนึ่ง

เธออาจจะไม่เก่งด้านจิตวิทยาเท่าคนตระกูลลัดดาวัลย์ แต่ว่า เธอฉลาดมาก รู้ว่าต้องไปจับจุดที่อ่อนแอที่สุดของคนๆ นี้อย่างไร

จากนั้น เธอก็ชี้นำเขา ตอนที่เขาลังเลหมดหนทาง ก็ช่วยยืนยันให้เขา！

แสนรักมีชีวิตชีวาคืนมาอย่างรวดเร็ว

เขามองเธออย่างตาไม่กะพริบ หางตาสีแดง เสื้อไหมพรมสีเทาตรงหน้าอก ก็กระเพื่อมอย่างรุนแรง จนได้ยินเสียงเต้นในนั้นอย่างชัดเจน

“ที่คุณพูด……จริงหรือ？”

“จริงสิ ไม่งั้นทำไมฉันต้องมาหาคุณด้วย？อีกอย่าง ยังพาลูกสามคนของพวกเรามาด้วย ถ้าฉันกลัวคุณจริงๆ ฉันจะเอาชีวิตพวกเราสี่คน มาไว้ในมือคุณไหม？”

ประโยคสุดท้ายนี้ เป็นสิ่งที่ทำให้สบายใจมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

ในที่สุดแสนรักก็หัวเราะ

เขาหลับตาทั้งสองข้างลง น้ำตาอุ่นๆ ไหลลงมาจากหางตาสีแดงนั้น เขากดเธอไว้ในอ้อมแขนตัวเองอย่างรุนแรงอีกครั้ง

“อื้อ——”

“ทำไมหรือ？”

“เจ็บ คุณออกแรงมากไป แล้วก็ คุณจะกอดฉันไว้ที่นี่ตลอดหรือไง？อีกเดี๋ยวพวกเด็กๆ เห็นฉันไม่ได้เข้าไปนานแล้ว น่าจะออกมาหาฉัน”

เส้นหมี่ทนแรงของคนๆ นี้ ทนจนความแดงก่ำในดวงตาเตือนออกมา

แสนรักจึงคิดได้

จากนั้น เขาก็รีบดึงเธอออกมาจากทุ่งหญ้า แล้วอุ้มขึ้นไป

เส้นหมี่ที่อยู่ในอ้อมแขนเขาก็เบิกตาสีแอปริคอทที่ฉ่ำวาวนั้น：“คุณอุ้มฉันขึ้นไปทำไม？ตอนนี้จะต้องกินอาหารเช้า””กินอาหารเช้าอะไร？ผมดูแผลคุณก่อน？”

ผู้ชายคนนี้ไม่สนใจเลย หลังจากอุ้มเธอขึ้นไปแล้ว เขาก็พาเธอเข้าไปในห้องนั้นที่เขานอนในหลายวันนี้

โอเค ในเมื่อเขาใส่ใจเธอขนาดนี้ งั้นก็ตามใจเขาละกัน

เส้นหมี่ก็เชื่อฟังอย่างเด็กดี

จนกระทั่ง เธอถูกวางลงไปบนเตียงนั้น จากนั้นคนๆ นี้ก็กระโจนลงมาอย่างไม่สนใจ จูบเธอไปอย่างแน่บแน่นบนเตียงนี้ เธอถึงเข้าใจว่าตัวเองโดนหลอกเข้าแล้ว

“อื้อ……คุณจะทำอะไร？พวกเขา……อยู่ข้างล่างกัน……”

“กลัวอะไรล่ะ？มีลูกชายอยู่ ไม่ต้องสน ……”

“……”

ประโยคเดียว เส้นหมี่เขินจนไม่มีแรงตอบโต้

จากนั้น ชายหนุ่มที่อดทนมาเป็นเวลานาน ก็ไม่ยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป ได้ยึดครองเธออย่างบ้าคลั่ง บนเตียงง่ายๆ หยาบๆ นี้ จนสุดท้ายก็ได้ครอบครองเธออย่างสมบูรณ์

แน่นอนว่า ครั้งนี้ เขาอ่อนโยน

หลังจากรู้สึกถึงความตึงเครียดและความกลัวของเธอ เขารู้สึกเสียใจที่ได้ทำไป ครั้งนี้จึงไม่เหมือนคราวก่อน ที่บังคับเธอ แต่อดทน ลูบเธอ จูบเธอ รอจนกระทั่งเธอยอมรับเขา เขาถึงค่อยๆ ครอบงำ