ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 482

【หมูฟองน้ำสีชมพู：เอาละ โดนคุณจับได้จนได้ เทพเจ้าจริงๆแล้วฉันอยากให้ท่านเป็นอาจารย์ ท่านสามารถรับฉันเป็นศิษย์ได้ไหม？】

【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：ไม่รับ！】

【……】

ปฏิเสธอย่างไม่ลังเล ปอร์เช่ที่มองมาทางนี้ตกใจจนเนื้อเต้น

พี่เขยนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

พี่สาวอุสาต์เกลี้ยกล่อมเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่เขาก็ยังโหดร้าย ก็แปลว่าเขาไม่อยากคืนดีไม่ใช่เหรอ?

ปอร์เช่รู้สึกเป็นห่วงมาก

ส่วนทางด้านเส้นหมี่ที่ได้ยินคำพูดนั้นก็มีสีหน้าสิ้นหวัง

ผู้ชายคนนี้เกลี้ยกล่อมยากจริงๆ...

【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：คุณเป็นผู้เล่นมือใหม่ที่ไร้ประสบการณ์ กล้าดียังไงมาขอเป็นศิษย์ผมที่มีระดับสูงขนาดนี้?】

【หมูฟองน้ำสีชมพู：……】

เวลาผ่านไปนานแล้ว เส้นหมี่จึงยกมือขึ้นเคาะประตู

【หมูฟองน้ำสีชมพู：เพาะฉันอกหัก แฟนฉันทิ้งฉันไปแล้ว แต่เขาชอบเล่นเกมมาก ฉันแค่อย่างเล่นเกมเป็นเพื่อที่จะได้เกลี้ยกล่อมเขาให้มีความสุข】

【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：……】

【หมูฟองน้ำสีชมพู：เทพเจ้าคุณมีแฟนไหม？】

เส้นหมี่เริ่มพูดคุยแบบสุภาพ.

เส้นหมี่พูดตามมารยาท

หลังจากนั้นไม่นาน สิ่งที่ทำให้หล่อนปลาบปลื้มคือเทพเจ้าที่มีทีท่าว่าจะบล็อกหล่อน แต่กลับส่งข้อความกลับมาเพียงคำเดียว

【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：มีแฟนแล้ว】

【หมูฟองน้ำสีชมพู：อ้อ งั้นดีเลยเทพเจ้าฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม? ถ้าหากแฟนของคุณทำให้คุณโมโห จะต้องทำยังไงคุณถึงจะให้อภัยเธอ?”】

【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：……】

เขายังไม่ทันได้เอ่ยปากตอบ น้องๆเห็นว่าเขานั่งอยู่ที่โซฟาในห้องเพรสซิเดนสูทโดยไม่ขยับขยับขยื่น น้องๆบางคนเลยพากันมาดู

“ยุ่งอะไรอยู่เหรอ การประชุมเล็กๆของพวกเรายังรอคุณเลือกตัวเอกอยู่นะ”

“ใช่ ประธานคุณหนูดาว พวกเราบางส่วนได้ข้ามมาแล้ว เรื่องนี้คุณจะให้พวกเราทำอย่างไร บอกมาได้เลย”

“ได้……”

รวมเป็นสามคน

แต่พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา และพฤติกรรมของพวกเขาเต็มไปด้วยการฝึกฝนตนเองเป็นอย่างดีและความเย่อหยิ่งที่ซ่อนเร้น

แสนรักถึงกับเงยหน้าขึ้น เหลือบมองดูเขาเล็กๆ：“จะรีบไปเดี๋ยวนี้ เจเคแกไปเปิดไวน์รอก่อนเลย

“ได้”

ชายหนุ่ยวัยรุ่นมีชื่อว่าเจเค เขาพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วไปเปิดไวน์

คนอื่นสองคนเห็นเข้าก็หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

แต่พวกเขามีสายตาที่เฉียบแหลม พบว่านี่คือเจ้าชายหิรัญชากรุ๊ปที่พวกเขาจะลาออกจากงานอย่างไม่ลังเลและเริ่มติดตามหาเขา

ที่นี่ เขากลับเล่นเกม

“เขาหมายความว่ายังไง? ถึงช่วงเวลาสำคัญแล้วยังติดเกมอยู่อีกเหรอ?”

“เห้อ……”

แม้แต่พี่ชายคนโตอย่างม็อกโกที่ใจเย็นที่สุดในบรรดาสี่คนก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร