ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 491

พูดอะไรล่ะ?

ฉันกับคุณสนิทกันมากเหรอ?

แต่สุดท้ายแล้ว ก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอก็ยอมเปิดปากออกมาจริงๆ：“ตอนยังสาวไม่ค่อยรู้ความ ถูกคนรู้จักพาไปเสพ......เสพยาเสพติด หลังจากนั้นถึงได้พบว่าเป็นการวางยาตระกูลหิรัญชาของพวกเรา......”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

เส้นหมี่อ้าปากหวอ นิ่งค้างไปอยู่หลายวินาที ถึงปรับตัวกับเรื่องที่คิดไม่ถึงมาก่อนได้

เรื่องราวพูดมาขนาดนี้แล้ว ความจริงคงไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ก็พอจะรู้ว่าตอนนั้นเรื่องนี้นั้นหนักหนามาก

ลูกสาวตระกูลร่ำรวยผู้สูงศักดิ์ สุดท้ายถูกคนหลอกให้ไปเสพของพวกนั้น นี่บ่งบอกถึงอะไร? ก็คือบ่งบอกถึงคนเหล่านั้นต้องการวางยาตระกูลของเธอ ไม่ใช่ตัวเธอ?

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้เอะใจอะไร ยังถูกหลอกจนได้

สุดท้ายท้ายสุดแล้วเส้นหมี่ ได้แต่แสดงแววตาเข้าอกเข้าใจออกมา

แต่ว่า จะว่าไปแล้ว เรื่องนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว การลงโทษในตอนนั้น ไม่มีขอบเขตเวลาหรืออย่างไร? คนอื่นเข้าคุก ยังมีเวลาพ้นโทษเลย

แล้วเธอทำไมถึงไม่มีล่ะ?

เส้นหมี่ตัดสินใจเลือกที่จะเสี่ยง：“นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะพูดอย่างนั้น ตอนนี้เป็นเส้นอยู่เส้นตายของตระกูลหิรัญชาของพวกคุณ คุณพ่อของคุณคงไม่ว่าอะไรคุณหรอก”

“……”

“อีกทั้งตอนที่คุณพ่อของคุณให้สองสิ่งนี้กับฉันมา หุ้น20%นี้ ยกให้น้องชายของคุณ ถึงแม้ว่าตอนนี้น้องชายของคุณไม่ต้องการแล้ว คุณก็รับไว้แทนเขา นั่นเป็นเรื่องที่ควรทำ ก็คือว่าช่วยดูแลไปก่อน คุณว่าใช่หรือไม่?”

เส้นหมี่อธิบายอย่างเป็นลำดับเพื่อดึงดูดความสนใจ แน่นอนว่าเพื่อให้หญิงสาวนั้นตอบตกลง

เธอยินยอมมอบ20%นี้ให้กับหญิงสาวจริงๆ แต่ไม่ยอมมอบให้คนจิตใจโหดเหี้ยมอย่างคณาธิป

โชคดีที่หลังจากประโยคสุดท้ายพูดจบลง หญิงสาวคนนี้เกิดสนใจขึ้นมา

“ช่วยดูแลเหรอ”

“ใช่ ช่วยหลานชายหลานสาวทั้งสามคนดูแล คุณคิดดูนะ น้องชายคุณตอนนี้ไม่มีงานทำ ต่างเป็นฉันคนเดียวที่หาเงิน หลังจากนี้ไปมัลดีฟส์แล้ว การเงินในบ้านต้องรัดตัวมากแน่ ถึงเวลานั้นคุณป้าอย่างคุณ ก็คงต้องยื่นมือเข้ามาช่วยหน่อยใช่ไหมล่ะ”

“……”

สุดยอด คำพูดนี้

ในที่สุดแสงดาวก็ตกลงตอบรับแล้ว

ในตอนนี้ ทั้งสองจึงหยิบสิ่งของทั้งสองสิ่งนี้ออกจากร้านกาแฟไป เตรียมตัวที่จะไปจัดการธุระ

แต่ทั้งสองต่างนึกไม่ถึง เมื่อพวกเธอมาถึงลานจอดรถ ทันใดนั้น มีคนมีกีดขวางพวกเธอเอาไว้

“คุณเส้นหมี่ คุณแสงดาว พวกคุณทั้งสองท่านดูอารมณ์ดีจริงๆ ดื่มกาแฟเสร็จแล้วเหรอครับ แล้วจะไปไหนกัน”

ชายหนุ่มวัยกลางคนที่ผมถูกหวีอย่างประณีต เขาดูเหมือนปีศาจยังไงอย่างนั้น หลังจากที่เห็นทั้งสองมาถึงที่ลาน จอดรถ ก็ดักหน้าทั้งสองเอาไว้

เส้นหมี่ที่ในมือถือของสองสิ่งนั้นไว้ ตอนนี้ เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว

แต่แสงดาวที่อาจหาญโดยกำเนิด ถามคนที่มาดักหน้าออกไปทันที：“คุณเป็นใคร ถึงได้กล้ามาขวางทางพวกเรา”

“ไม่กล้าไม่กล้า เพียงแค่อยากจะเชิญทั้งสองท่านไปนั่งที่ร้านน้ำชาด้านนอก ไม่รู้ว่าจะสนใจหรือเปล่า”

“ไปไกลๆ！”

แสงดาวที่แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต：“ถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่าคุณตาย รีบหลีกไปให้ไกลๆไกลที่สุดเท่าที่จะไปได้”