ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 522

“ภรรยา คุณกลับมาเสียที！”

แสนรักนั่งขึ้นมาจากเตียงทันที ไม่รอให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาใกล้ เขาก็อ้าแขนสองข้างแล้วเอาเธอมาไว้ในอ้อมแขนแรงๆ

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เผยความรู้สึกของตัวเองออกมา

เส้นหมี่หยุดลงทันที

ราวกับว่าจู่ๆ ก็ถูกไฟช็อต เธอถือแก้วน้ำ เธอถือแก้วน้ำนั้นโดยถูกชายคนนั้นกอดไว้ จนแข็งทื่อราวกับก้อนหิน

แสนรักก็อารมณ์ไม่คงที่

เมื่อคืนเขา ที่จริงแล้วไปดื่มเหล้าทั้งคืนที่หน้าสุสานของธนากร หลังจากเมื่อวานรู้ความจริงนั้นที่ตระกูลหิรัญชา เขาก็รู้สึกว่าโลกนั้นพังทลายลง

เขาคิดไม่ถึงว่า เขาจะไม่ใช่ลูกชายของธนากร

และในตอนท้ายที่เขาจากไป เขาก็ไม่ยอมไปช่วยเขา และก็ไม่ไปดูเขาเลย จนกระทั่งกาโร่ขอร้องเขาอย่างขมขื่น เขาถึงพาเขาไปที่โรงพยาบาลทหารแห่งเมืองหลวงแต่สุดท้าย เขาก็ตาย แม้แต่ขี้เถ้าของเขาเขาก็ยังไม่ฝัง

แสนรักฝังหน้าอยู่ในอกของผู้หญิงคนนี้ ราวกับสะสมอารมณ์ไว้นาน และในที่สุดก็พบช่องระบาย

“ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ผมไม่รู้ว่าความจริงของเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ ถ้าผมรู้ ผมไม่ทำแบบนี้แน่ ภรรยา ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ”

เขากอดเธออย่างแรง ชายหนุ่มที่สูงประมาณร้อยแปดสิบ ตอนนี้ เอนศีรษะไปพิงที่หน้าอกของผู้หญิงคนนี้และอารมณ์ก็แตกสลายเหมือนกับเด็ก

ใช่ ตอนนี้เขา นอกจากจะแสดงให้เห็นด้านที่อ่อนแอต่อหน้าเธอแล้ว จะมีใครอีกบ้างที่สามารถฟังอารมณ์แบบนี้ของเขาได้？

เส้นหมี่ก็สั่นไปทั้งตัวอีกครั้ง！

เธอมองตรงไป เกร็งไปทั้งตัว

ทั้งๆ ที่พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมตัวเอง แต่เวลานี้ หน้าอกของเธอก็กระเพื่อมอย่างแรง รวมทั้งมือของเธอ ยังสั่นอยู่เสมอ ทำให้แก้วนั้นเริ่มสั่น

“ภรรยา？”

ในที่สุดแสนรักก็ตระหนักได้ เขาเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมแขนของเธอ ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าตา มองเธออย่างสงสัย

เส้นหมี่：“……”

ชั่วพริบตาเดียว หลังจากเธอเอาแก้วในมือวางไว้บนตู้หัวเตียงด้านข้าง น้ำตาก็ไหลออกมาจากเบ้าตาเธอ เธอก็อ้าแขนออกแรงกอดชายคนนี้ไว้

“ขอโทษนะ ฉันผิดเอง ช่วงนี้ฉันไม่อยู่ข้างกายคุณ ทำให้คุณเจอเรื่องมากมายแบบนี้ ฉันมันแย่”

เธอพึมพำขอโทษเขา

มือคู่นั้น กอดเขาแน่นไว้กว่าตอนไหนๆ

ราวกับว่า แทบอยากจะถูตัวเองเข้าไปในร่างกายของเขา

แสนรักชะงักไปเล็กน้อย

เขาไม่เคยเห็นเธอรุกแบบนี้มาก่อน ผู้หญิงคนนี้ ที่บ้านสอนอย่างเข้มงวดมาตั้งแต่เด็ก ความคิดเลยค่อนข้างโบราณ ถึงทั้งสองแต่งงานกันแล้ว ลูกก็มีถึงสามคนแล้ว

แต่ว่า ในด้านความรู้สึกเธอยังไม่เปิดกว้างนัก

แต่ตอนนี้ ปฏิกิริยาของเธอดูเหมือนจะรุนแรงกว่าเขา

“คุณอย่าเสียใจเลยนะ？พ่อจะต้องยกโทษให้คุณแน่ คุณอย่าโทษตัวเอง พวกเรารอให้คุณหายป่วย แล้วค่อยพาพวกเด็กๆ ไปทำความเคารพที่สุสานเขา เขาก็มีความสุขแล้ว”