ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 527

เส้นหมี่พึ่งจะถือสิ่งของเหล่านั้นจากในห้องแล้วเดินออกไป

“อย่านึกว่าฉันดูไม่ออกว่าคุณมีจุดประสงค์อะไร ฉันจะบอกอะไรคุณนะ คุณไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะได้ครอบครองผู้ชายคนนี้ไม่มีวันซะหรอก จำเอาไว้ ถ้าให้ดีที่สุดอย่าให้ฉันเห็นคุณมาที่นี่อีก นอกเสียจากว่า ฉันจะทำให้คุณตายอย่างอนาถ！”

ในตอนที่เส้นหมี่เดินออกไป เดินผ่านข้างๆแครอท เธอกระซิบคำขู่ไปที่หูของเธอ

เสียงอาจไม่ดัง

แต่ว่า ทุกๆคำนั้น เหมือนโดนตบลงจนหูอื้อ ตบลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าบนใบหน้าของเธอ ทำให้ใบหน้าอันนั้นซีดขาวบวกกับความคับคั่งถึงขีดสุด

เส้นหมี่！！

เธอกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียงการเสียดสีไปมา ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอ ยิ่งเกลียดมากกว่าเดิมจนดูดุร้ายขึ้นมา

แต่กระนั้น เส้นหมี่ก็ไม่ได้สนใจ เธอรีบหยิบสิ่งของเหล่านั้น แล้วรีบเดินออกไป

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ที่สุสาน

“คุณสามี คุณไปไหนตั้งแต่เช้า ทำไมไม่ปลุกฉันให้ตื่น ให้ฉันไปกับคุณด้วยล่ะ”

หญิงสาวเปิดประตูลงมา เมื่อมองเห็นเบนท์ลีย์สีดำคันนั้น ยังไม่ทันได้เอาของลงจากรถของตัวเอง จึงเบะปากน้อยๆแล้วรีบวิ่งมา

แสนรักที่ยังอยู่ในรถ：“……”

ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา ตัวเขาเองก็ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นความรังเกียจที่แสดงออกมา เขาเบนสายตาไปทางอื่นเสียแล้ว

“ผมเห็นว่าคุณยังนอนหลับสบาย จึงไม่ได้เรียก สิ่งของเอามาหรือยัง”

เขาลงมาจากรถ ไม่มองไปที่เธอแม้แต่น้อย เดินตรงไปยังBMWสีขาวคันนั้นที่เธอขับมา

เส้นหมี่มองดูสถานการณ์แล้ว ทำได้เพียงรีบเดินตามหลังเขาไป ：“เอามาแล้ว ทำไมคุณให้แครอทมารักษาพี่สาวของคุณเหรอ ทั้งที่คุณก็รู้ว่าเธอกับฉัน……”

“การรักษาของแครอท มีผลดีกับแสงดาว ครั้งนี้ที่เธอกับคุณถูกนากาจิมะจับตัวไป เธอถูกกักขังหน่วงเหนี่ยว เธอถูกนากาจิมะฉีดยาขนานใหม่ ถ้าไม่มีแครอท ก็ไม่มีใครสามารถล้างสารพิษนี้ได้”

แสนรักอธิบายรายละเอียดอย่างรวบรัด

หลังจากคำพูดนี้พูดออกมา เดิมทีหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังเขาแสดงท่าทีอยากจะบังคับคนออกมา ทันใด เธอไม่กล้าส่งเสียงออกมาแล้ว

หน้าซีดเผือดยืนอยู่อย่างนั้น

แสนรักไม่ได้หันกลับมามองเธอ หยิบของออกมาจากรถ หลังจากนั้นเขาก็ถือเดินตรงไปยังสุสาน

นับดูแล้ว วันนี้น่าจะเป็นวันที่เจ็ดที่ตาแก่จากไปแล้ว ได้ยินมาว่าหลังจากตายไปเจ็ดวันจะกลับมาบ้าน ดวงวิญญาณของผู้ตายจะกลับมาเยี่ยมคนที่บ้านหนึ่งวัน

ที่เขาถือของมามากมายขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถมองเห็นได้หรือเปล่า?

แสนรักคุกเข่าลงตรงป้ายหน้าหลุมศพ

ในตอนนั้นแม้แต่ป้ายหน้าศพเขาก็ไม่ยอมถือ ตอนนี้ บนแผ่นปูนที่แข็งแห้ง คุกเข่าลงอย่างหนักแน่น แม้แต่น้ำฝนท่วมมาจนถึงหัวเข่าของเขา เขาก็คงจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ก็คุกเข่าลงเช่นกัน

“คุณอย่าคุกเข่าลงมา พื้นเปียก เดี๋ยวจะหนาวเอาได้”ชายหนุ่มดึงเธอขึ้นเบาๆ

“……”