ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 550

"ฉันอยู่ที่บ้าน…ไม่สิ บ้านวชิรนันท์ รีบๆมานะ ฉันจะรอ"

เส้นหมี่วางสายอย่างมีความสุข

หลายปีผ่านไป เธอจะไม่มีความสุขได้อย่างไรที่ในที่สุดเธอก็ได้ไปพบพ่อของเธอ

ยิ่งกว่านั้น เวลานี้เหมาะสม เป็นช่วงเวลาที่พวกเขาสงบลงหลังจากเกิดพายุ ราวกับว่าเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมงแสนรักก็มาถึง

"ทำไมคุณถึงใส่น้อยแบบนี้ วันนี้อุณหภูมิลดลงอีกแล้วไม่รู้หรอ"

เมื่อรถมาถึงประตู เขาก็ลงจากรถ สิ่งแรกที่เขาถามไม่เกี่ยวกับพ่อของเส้นหมี่ แต่หลังจากสังเกตเธอแล้ว เขาก็ตำหนิเธอทันทีที่ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น

เส้นหมี่มองลงไปก่อนพบว่าเธอตื่นเต้นมากจนลืมใส่เสื้อโค้ท

แต่เธอยังไม่ทันได้เข้าไปเอา เขาก็ถอดเสื้อโค้ทที่เขาสวมอยู่สวมให้เธอทันที

"โอเค ขึ้นรถเถอะ"

"ค่ะ!"

เส้นหมี่ถูกห่อด้วยเสื้อผ้าที่อบอุ่น และรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่น

ขี้เกียจเกินไปที่จะมองหาเสื้อโค้ทของเธออีกครั้ง เธอจึงพาเขาออกไปและขึ้นรถอย่างมีความสุข

ปอเช่ที่อยู่ข้างหลังเห็นจึงไล่ตามมา "พี่สาว พี่เขย หลังจากไปรับลุงแล้วจะกลับมาที่นี่หรือจะไปไหน ถ้าจะกลับมา ผมจะไปซื้ออาหารมาทำอาหาร"

"ไม่ คืนนี้ออกไปกินข้าวนอกบ้าน ฉันจะจองห้องส่วนตัวแล้วให้ทุกคนในครอบครัวมา"

แสนรักตัดสินใจอย่างรัดกุม

โดยธรรมชาติแล้วสมาชิกในครอบครัวนี้ไม่เพียงแต่หมายถึงครอบครัวของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลหิรัญชา และตระกูลอัครนันท์ด้วย

เส้นหมี่นั่งบนที่นั่งข้างคนขับ และฟังอย่างรู้สึกอบอุ่นอีกครั้ง

เธอซึ้งใจมากที่ได้เชิญคนใกล้ชิดจากทั้งสองครอบครัวมาต้อนรับพ่อของเธอ

ทั้งสองมาถึงคุก

ทันทีที่เขามาถึงเส้นหมี่ก็เห็นประตูเหล็กที่มีกำแพงสูงที่เคยปิดอยู่ ตอนนี้มันเปิดแล้ว ตอนนี้ชายวัยกลางคนในชุดลำลองที่มีผมหงอกดูอ่อนแรงเล็กน้อยกำลังรออยู่ที่นั่นอย่างประหม่า

"พ่อ--"

เส้นหมี่เห็นแล้วน้ำตาไหล

เมื่อรถหยุด เธอก็เปิดประตู และลงจากรถทันที พร้อมวิ่งตรงไปยังคนนี้

เมื่อเห็นสิ่งนี้ แสนรักก็ดึงกุญแจออกและลงจากรถทันที

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับพ่อตาคนนี้อย่างเป็นทางการ ก่อนหน้านั้นเขาขอแต่งงาน และแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ แต่เขาไม่ได้กลับมาร่วมงาน และดิลกก็เข้าคุกมานานในข้อหาล้มละลาย

แน่นอนว่าด้านนี้ไม่สามารถมองเห็นได้