ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 550

"ฉันอยู่ที่บ้าน…ไม่สิ บ้านวชิรนันท์ รีบๆมานะ ฉันจะรอ"

เส้นหมี่วางสายอย่างมีความสุข

หลายปีผ่านไป เธอจะไม่มีความสุขได้อย่างไรที่ในที่สุดเธอก็ได้ไปพบพ่อของเธอ

ยิ่งกว่านั้น เวลานี้เหมาะสม เป็นช่วงเวลาที่พวกเขาสงบลงหลังจากเกิดพายุ ราวกับว่าเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมงแสนรักก็มาถึง

"ทำไมคุณถึงใส่น้อยแบบนี้ วันนี้อุณหภูมิลดลงอีกแล้วไม่รู้หรอ"

เมื่อรถมาถึงประตู เขาก็ลงจากรถ สิ่งแรกที่เขาถามไม่เกี่ยวกับพ่อของเส้นหมี่ แต่หลังจากสังเกตเธอแล้ว เขาก็ตำหนิเธอทันทีที่ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น

เส้นหมี่มองลงไปก่อนพบว่าเธอตื่นเต้นมากจนลืมใส่เสื้อโค้ท

แต่เธอยังไม่ทันได้เข้าไปเอา เขาก็ถอดเสื้อโค้ทที่เขาสวมอยู่สวมให้เธอทันที

"โอเค ขึ้นรถเถอะ"

"ค่ะ!"

เส้นหมี่ถูกห่อด้วยเสื้อผ้าที่อบอุ่น และรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่น

ขี้เกียจเกินไปที่จะมองหาเสื้อโค้ทของเธออีกครั้ง เธอจึงพาเขาออกไปและขึ้นรถอย่างมีความสุข

ปอเช่ที่อยู่ข้างหลังเห็นจึงไล่ตามมา "พี่สาว พี่เขย หลังจากไปรับลุงแล้วจะกลับมาที่นี่หรือจะไปไหน ถ้าจะกลับมา ผมจะไปซื้ออาหารมาทำอาหาร"

"ไม่ คืนนี้ออกไปกินข้าวนอกบ้าน ฉันจะจองห้องส่วนตัวแล้วให้ทุกคนในครอบครัวมา"

แสนรักตัดสินใจอย่างรัดกุม

โดยธรรมชาติแล้วสมาชิกในครอบครัวนี้ไม่เพียงแต่หมายถึงครอบครัวของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลหิรัญชา และตระกูลอัครนันท์ด้วย

เส้นหมี่นั่งบนที่นั่งข้างคนขับ และฟังอย่างรู้สึกอบอุ่นอีกครั้ง

เธอซึ้งใจมากที่ได้เชิญคนใกล้ชิดจากทั้งสองครอบครัวมาต้อนรับพ่อของเธอ

ทั้งสองมาถึงคุก

ทันทีที่เขามาถึงเส้นหมี่ก็เห็นประตูเหล็กที่มีกำแพงสูงที่เคยปิดอยู่ ตอนนี้มันเปิดแล้ว ตอนนี้ชายวัยกลางคนในชุดลำลองที่มีผมหงอกดูอ่อนแรงเล็กน้อยกำลังรออยู่ที่นั่นอย่างประหม่า

"พ่อ--"

เส้นหมี่เห็นแล้วน้ำตาไหล

เมื่อรถหยุด เธอก็เปิดประตู และลงจากรถทันที พร้อมวิ่งตรงไปยังคนนี้

เมื่อเห็นสิ่งนี้ แสนรักก็ดึงกุญแจออกและลงจากรถทันที

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับพ่อตาคนนี้อย่างเป็นทางการ ก่อนหน้านั้นเขาขอแต่งงาน และแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ แต่เขาไม่ได้กลับมาร่วมงาน และดิลกก็เข้าคุกมานานในข้อหาล้มละลาย

แน่นอนว่าด้านนี้ไม่สามารถมองเห็นได้

ต่อมาเส้นหมี่ก็หายตัวไปเป็นเวลาห้าปี และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาหาเขาในคุกแห่งนี้

พูดตามตรงนี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบกันตั้งแต่มีความสัมพันธ์แบบนี้

แสนรักเดินมา

แต่เขาเห็นว่าหลังจากที่พ่อลูกได้พบกัน ทั้งสองก็กอดกันอย่างตื่นเต้น พูดถามไถ่ และเมื่ออารมณ์ของทั้งสองคนสงบลง เขาเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ จึงหันหน้ามาทั้งตาแดงๆมาทางเขา

"แสนรัก...มานี่เร็ว"

"..."

โอเค เมื่อมาถึงหน้าเขา เธอก็ไม่เรียกเขาว่าพี่ แต่เรียกชื่อแทน

ชายคนนั้นแอบเศร้าในใจ และเดินเข้ามาด้วยขายาวของเขา

"พ่อ นี่...แสนรัก เขามารับคุณพร้อมหนู"

เส้นหมี่รู้สึกยินดีเล็กน้อยที่จะแนะนำผู้ชายคนนี้ให้พ่อเธอได้รู้จัก ไม่ใช่เพื่ออะไร แต่สำหรับการแต่งงานในปีนั้น เธอรู้ว่าพ่อต้องไม่เห็นด้วยในตอนนั้น

แต่ที่แปลกใจ ดิลกกลับยิ้มอย่างสงบหลังจากเห็นลูกเขยคนนี้

"โอเค ลำบากนายแล้วแสนรัก"

"...ไม่ลำบาก"

ชายคนหนึ่งที่ไม่ทันระวังตัวก็ลืมทันทีว่าคิดอะไรอยู่ หลังจากเกร็งสักพัก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหมดหนทาง

เส้นหมี่อยากจะหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นมัน

เธอรีบคว้าแขนของชายสองคนนี้อย่างมีความสุข

"โอเค งั้นเราอย่ายืนอยู่เลย กลับบ้านก่อน พ่อ คืนนี้แสนรักจัดงานเลี้ยงสุดหรูต้อนรับคุณด้วยนะ เรารีบกลับไปอาบน้ำแล้วไปโรงแรมกัน"

เธอจงใจไม่พูดว่าต้อนรับเขาออกจากคุก และพูดว่า "เลี้ยงต้อนรับ"

ดิลกไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็กลับมาฝ้าฟางอีกครั้ง "ได้ พ่อขอบคุณทุกคนนะ"

จากนั้นทุกคนก็ขึ้นรถกลับบ้านด้วยกัน

หลังจากพายุผ่านไปก็มีข่าวดีมากมาย เย็นนี้ ทั้งตระกูลหิรัญชาและตระกูลอัครนันท์มีความสุขมาก

โดยเฉพาะคู่ของธนาตย์

หลังจากรู้ว่าดิลกได้รับการปล่อยตัวจากคุก ทั้งสองคนก็มาที่คฤหาสน์วชิรนันท์ด้วยตนเอง

หลังจากที่เส้นหมี่เห็นแล้วเธอก็ดีใจมากจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี จึงทำเพียงแค่ทิ้งพื้นที่นี้ไว้ให้ทั้งสามคน จากนั้นเธอก็และชายที่อยู่ข้างๆก็ออกมา

"พี่คะ วันนี้…ฉันขอบคุณจริงๆ ฉันไม่เคยกล้าหวังว่าคุณจะมารับพ่อกับฉัน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าเมื่อเขาออกมา ครอบครัวของเราจะอบอุ่นและสวยงามมากขนาดนี้"

หลังจากที่ทั้งสองออกมา ขณะที่พวกเขาเดินทีละก้าวไปยังที่จอดรถ เส้นหมี่มองดูเงาของทั้งสองคนบนพื้นที่ถูกแสงส่องจากไฟข้างถนน จากนั้นใจของเธอก็กระตุก พูดประโยคนี้ออกมา

เสียงนั้นลดลง และชายที่จับมือเธอและเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆก็หยุดลง