ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 58

เขาว่ายังไงนะ?

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะเธองั้นเหรอ?

เส้นหมี่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ในสมองของเธอ เหมือนได้มีอะไรบางอย่างส่งเสียงดัง “ตึง” ขึ้นมา ทันใดนั้น บนใบหน้าของเธอก็ไม่สีเลือดอยู่เลยสักนิด

เธอไม่เคยคิดถึงสาเหตุนี้มาก่อนเลย!

“ทำไม? พูดไม่ออกแล้วเหรอ? มั่นใจมากไม่ใช่หรือไง? คิดว่าคนอื่นเลี้ยงลูกของคุณไม่ดี ตอนนี้ทำไมถึงไม่พูดอะไรล่ะ? คุณพูดต่อสิ ถามต่อสิ ผมรับรองว่าจะบอกให้คุณรู้อีกหลายเรื่องที่คุณไม่รู้”

แสนรักเห็นเธอไม่พูดอะไร น้ำเสียงของเขาก็ยิ่งเสียดหูมากกว่าเดิม ใบหน้าอันคมเข้มหล่อเหลา เป็นการเสียดสีเย้ยหยันที่แหลมคมที่สุด เหมือนดั่งคมมีด ทิ่มแทงจนเส้นหมี่เจ็บปวดไปถึงประสาท

เส้นหมี่หลับตาลงในที่สุด หางตาของเธอแดงก่ำ ฝืนทนกับความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ภายในใจเอาไว้

“ใช่ คุณพูดถูก ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นเพราะฉันได้ทิ้งเขาไป ฉันเป็นแม่ที่ไม่ผ่านเกณฑ์คนหนึ่ง แต่ว่าแสนรัก แล้วคุณไม่ผิดหรือไง? ถ้าตอนนั้นคุณไม่ได้พาผู้หญิงคนนั้นกลับมาในตอนที่ฉันใกล้จะคลอด แล้วจะทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างในตอนนี้ไหม?

เธอเริ่มตอบโต้เขา เพราะเธอรู้สึกว่า ถ้าเธอมีความผิดในเรื่องนี้ เช่นนั้นคุณพ่ออย่างเขา ก็ยิ่งปัดความรับผิดชอบไม่ได้

แต่ว่า เธอคิดไม่ถึง เธอเพิ่งจะพูดจบไป ผู้ชายคนนี้ก็ได้พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยัน

“ความผิดของผม? เส้นหมี่ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนั้นเป็นใครที่ดึงดันหน้าด้านจะแต่งกับผมให้ได้? คุณไม่แต่งกับผม จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเหรอ? ยังมีหน้ามาพูดว่าเป็นความผิดของผมอีก คุณลืมไปแล้วเหรอว่าต้นเหตุของเรื่องชั่วช้าทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากตัวคุณทั้งนั้น?!”

“......”

ไม่มีเสียง ๆ อีก วินาทีนี้ ภายในห้องทำงานก็ได้เงียบสงัดลงในที่สุด

ที่ด้านนอกแสงแดดเจิดจ้าแบบนั้น แต่เส้นหมี่ยืนอยู่ตรงนี้ กลับรู้สึกเหมือนว่าหัวใจได้ถูกทิ่มแทงจนกลายเป็นรูขนาดใหญ่ใหญ่ ลมอันเหน็บหนาวพัดกระหน่ำเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอรู้สึกเหน็บหนาวไปจนถึงไขกระดูก สิ่งที่เหลืออยู่ ก็มีเพียงหัวใจบนหน้าอกที่กำลังเต้นอยู่อย่างเหน็บชา ไม่มีความรู้สึกใด ๆ

รวมทั้งความเจ็บปวด!

เจ็บปวดจนถึงขีดสุด ก็ไม่มีความรู้สึกเป็นธรรมดา

ดังนั้น นี่เธอทำไปเพื่ออะไรกันแน่?

ที่ต้องทนทุกข์ในเมื่อห้าปีก่อนยังไม่พออีกเหรอ? ทำไมถึงต้องมาให้ตัวเองอับอายขายหน้าอีก?

อยู่ตรงนั้นในที่สุดเส้นหมี่ก็หัวเราะขึ้น มาทีละนิดทีละน้อย เหมือนกับตุ๊กตาหุ่นกระบอก มุมปากสีขาวเทาของเธอถูกดึงออก

“นั่นน่ะสิ ฉันมีคุณสมบัติอะไรมาพูดเรื่องความรับผิดชอบกับคุณ? ตอนนั้นก็เป็นฉันที่แต่งกับคุณอย่างหน้าไม่อาย ถึงได้กลายเป็นอย่างทุกวันนี้ ฉันผิดไปแล้ว แสนรัก ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันยอมเลือกที่จะกระโดดตึกไปพร้อมกับคุณแม่ ฉันก็ไม่มีทางที่จะมาเกาะแกะคุณ”

เธอมองดูเขา เพราะความเหน็บหนาวบนร่างกาย ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ละเอียดอ่อนงดงามขาวเหมือนกับกระดาษ แต่ว่า ตอนนี้เธอกลับกำลังยิ้มอยู่ เธอกำลังสำนึกผิดกับเขา

ทีละคำทีละคำ เธอบอกกับเขาถ้าหากสามารถเลือกได้อีก เธอยอมตาย ก็ไม่ยอมที่จะได้พบกับเขาอีกครั้ง!

แสนรักตะลึงอยู่กับที่!