ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 620

บ้านตระกูลหิรัญชา

เส้นหมี่ที่กำลังรอฟังข่าวอยู่ที่บ้าน เมื่อได้รับโทรศัพท์ของพ่อ บอกว่าแสนรักยอมฟังที่เขาเกลี้ยกล่อมจนยอมกลับมาแล้ว ในที่สุดเธอก็รู้สึกโล่งอก

จากนั้นก็รีบวิ่งลงมาด้านล่างรอเขาด้วยความดีใจ

เธอกลัวมากจริงๆ

การตายของภารานิน จะบอกว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ มันก็เป็นไปไม่ได้

ก็เหมือนกับที่แสนรักพูด ถ้าหากบอกเขาเร็วกว่านี้ เขาเป็นลูกชายของขุนนาย บางที เขาก็อาจจะมีแผนรับมือแล้ว สามารถปกป้องแม่ของตัวเองเอาไว้ได้

แต่ เธอเปล่า

เธอคิดเพียงแค่อยากปกป้องเขา แต่กลับเรื่องขอบเขตที่เกี่ยวข้องของเรื่องนี้ สุดท้ายจนทำให้ภารานินต้องตาย

เส้นหมี่ยืนรอที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ

แต่ ทำให้เธอต้องใจสลายอีกครั้ง ในคืนนี้ เธอรออยู่ที่ประตูสวนนานมาก กลับไม่มีผู้ชายคนนี้กลับมาที่บ้าน

เขาไปที่ไหนล่ะ?

พ่อไม่ใช่บอกว่า เขากลับมาแล้วเหรอ?

เธอเริ่มไม่สบายใจอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นอยากจะกดโทรออก

แต่ในที่สุดก็ไม่กล้าพอ สุดท้าย เพียงแค่โทรไปหาดลธีคนข้างกายของผู้ชายคนนี้

“ฮัลโหล? หัวหน้าดลธี คือ...ฉันฟังพ่อฉันบอกว่า เขาไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว เขากลับมาบ้านหรือยัง?”

“ยังครับ เขาไปที่เรืองรองแล้วครับ”

ในสายโทรศัพท์ ดลธีก็ไม่รู้จะใช้สภาพจิตใจแบบไหนมาบอกกับคุณนายท่านนี้

นี่คือสิ่งที่เขาไม่คาดคิด

เขาเข้าใจว่า ในที่สุดหลังจากที่ BOSS ท่านนี้ยินยอมที่จะออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว จะกลับไปที่บ้านทันที

แต่ เมื่อเขาขึ้นรถ กลับออกคำสั่งให้เขาไปที่ตึกวังฬาหนึ่ง

เส้นหมี่ฟังจบ ก็ไม่มีเสียงใดจากโทรศัพท์ทางนั้นเป็นเวลานานมากจริงๆ ราวกับว่าความตื่นเต้นทั้งหมดจู่ ๆ ก็ถูกราดดับด้วยน้ำเย็นๆ เธอราวกับดิ่งตกเหวอีกครั้ง

ทำไมเขาต้องไปที่เรืองรอง?

พวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วไม่ใช่เหรอ? ที่นั่นว่างเปล่า ทำไมเขายังไปล่ะ?

มือของเส้นหมี่ที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็ร่วงลงมาอย่างอ่อนแรง

“ทำไม? เขายังไม่กลับเหรอครับ?”

ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แสงดาวก็มายืนอยู่ด้านหลังของเธอแล้ว เห็นสภาพของเธอที่ดูโทรม เธอก็อดไม่ได้ที่จะบ่น

เส้นหมี่ส่ายหัว พยายามรวบรวมสมาธิอธิบายให้เธอฟัง : “น่าจะยุ่งเรื่องแม่ของเขาอยู่ ไม่มีเวลากลับมา”

“เป็นไปไม่ได้? ฉันว่าเขาตั้งใจจะไม่กลับมานะ? เขาโทษพ่อของเธอที่พาภารานินออกไปใช่ไหม? จากนั้นก็พาลมาโกรธเธอด้วย?”

แสงดาวก็ไม่ได้โง่ เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ก็พุ่งประเด็นพูดออกมาทันที

เส้นหมี่ได้ยินเข้า สีหน้าก็ยิ่งซีดขาวมากขึ้น

เธอก็ไม่อยากที่จะคิดอย่างนี้ แต่นี่คือความจริง ไม่ว่าเป็นช่วงบ่ายตอนที่เธออยู่ในห้องผู้ป่วย คำพูดที่ผู้ชายคนนี้ตะโกนใส่หน้าเธอ หรือว่าการกระทำของเขาในตอนนี้

ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดออกไป เขาไม่มีทางที่จะไม่โกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย

เส้นหมี่กลับมาด้วยความหดหู่ใจ นอนพลิกไปพลิกมาอยู่ทั้งคืน