ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 627

ทันใดนั้น ภายในใจของเขาก็มีความหวังขึ้นมา

เหมือนอยู่ในขุมนรก ทันใดกลับพบว่ามีเชือกหย่อนลงมา ตัวเขาเองอาจจะคลานออกไปไม่ไหว แต่ว่า เขาก็สามารถทำให้คนที่ไม่ควรถูกชักโยง รอดพ้นไปได้

โชคดี ที่ยังทันอยู่

“พี่สาม”

“ผมเข้าใจแล้ว งั้นคุณกลับไปบอกกับเขา ผมแสนรักทั้งชีวิตนี้จะใช้นามสกุลหิรัญชาตลอดไป จะไม่มีนามสกุลที่สองอีก！”น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก พูดออกมาทีละคำกับเขาในสิ่งที่ตัดสินใจแล้ว

เจเคเข้าใจแล้ว

ไม่ยินยอมมีนามสกุลที่สองอีก งั้นก็แสดงว่า เขาจะไม่ยินยอมกลายเป็นคนของตระกูลเทวเทพ

ไม่ยินยอม ทางด้านม็อกโก ก็จะช่วยเขาปกปิดเอาไว้เสียก่อน แต่จะปกปิดได้นานแค่ไหน ก็อยู่ที่ความสามารถของเขาแล้ว

หลังจากนั้นเจเคก็ออกไป

ดลธีเข้ามา เห็นว่ารวดเร็วขนาดนี้ ในห้องพักผู้ป่วยเหลือเพียงท่านประธานที่อยู่บนเตียง เขานิ่งไปสักพัก：“ท่านประธาน คุณชายเจเค เขา......”

“พรุ่งนี้คุณไปตรวจสอบดูว่า ช่วงนี้คุณผู้หญิง ติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ญี่ปุ่นหรือเปล่า”

แสนรักตัดบทเขาอย่างเย็นชา น้ำเสียงที่ออกมานั้นไม่มีแม้ความอบอุ่น ฟังดูแล้วเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ดลธีอึ้งไป

ตรวจสอบคุณผู้หญิง

ทำไมกัน เธอจะติดต่อกับเนติคนนั้นได้อย่างไรกัน? เป็นไปไม่ได้เลย

ดลธีนึกว่าตัวเองฟังผิดไป “ท่านประธาน คุณยัง......ยังตัวร้อนไม่หายใช่ไหม คุณผู้หญิงจะยังติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นได้อย่างไร เหลวไหลหรือเปล่า”

“เหลวไหลหรือเปล่า ตรวจสอบดูก็รู้แล้วล่ะ”

เขายังคงยืนยัน

อีกทั้งครั้งนี้ น้ำเสียงของเขายิ่งเย็นชากว่าเมื่อสักครู่ เหมือนกับด้านนอกที่ลมหนาวกำลังพัดกระหน่ำ ดลธีได้ยินแล้ว ยังทนไม่ไหวจนรู้สึกหนาวขึ้นมา

เขาเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมถึงไม่เชื่อใจภรรยาของตัวเองขนาดนี้นะ?

สุดท้ายดลธีก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา หลังจากนั้นก็ไปสืบเรื่องนี้......

——

คืนนี้เส้นหมี่ไม่รู้ว่าจะผ่านไปได้อย่างไร

เธอรู้เพียงว่า หลังจากที่เธอได้สติขึ้นมา ก็เป็นรุ่งเช้าของอีกวันแล้ว

“เขาพูดอะไรกับคุณอีกเหรอ ทำไมเมื่อวานตอนเย็นคนดูเหมือนคนโง่ยังไงอย่างงั้น ถ้าไม่ใช่ฉันเป็นคนพาคุณขึ้นมา ไม่แน่คุณอาจจะหนาวตายอยู่ตรงนั้นแล้ว”

เป็นไปได้ยากมากที่ทั้งคืนแสงดาวจะเฝ้าอยู่ที่ห้องของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอตื่นขึ้นมาแล้ว เธอที่ไม่หลับไม่นอนจนดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง ทนไม่ได้จึงด่าออกไป

เส้นหมี่：“……”

ยังไม่ทันได้พูดอะไร ในสมองของเธอก็นึกถึงสิ่งที่ชายหนุ่มคนนั้นพูดกับเธออย่างไม่แคร์สองประโยคนั้น น้ำตาก็รื้นขึ้นมา ขอบตาของเธอแดงขึ้น

“ช่างเถอะช่างเถอะ คุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะบอกคุณนะ สภาพของคุณแบบนี้ อย่าให้เด็กๆเห็นเด็ดขาด ไม่งั้นในบ้านคงได้วุ่นวายกันไปหมดแน่”

แสงดาวได้เห็นสภาพของเธอในตอนนี้แล้ว ทันใดก็ปวดหัวขึ้นมา ทันใดก็ห้ามเธอเอาไว้