“พี่ชาย คุณกลับมาแล้วเหรอ”
แสนรักมองไปยังสีหน้าแววตาของลูกสาวที่อยู่ข้างเท้าของเขา ในห้องอาหารนี้ เส้นหมี่ที่ยังผูกผ้ากันเปื้อนอยู่ได้ปรากฏตัวขึ้น ในมือของเธอกำลังถือถ้วยซุปอยู่ หลังจากได้เห็นเขากลับมา จึงยิ้มกว้างออกมา
แสนรัก:“……”
แสงดาว:“ไม่ดีแล้ว มีคนกลับมาแล้ว ฉันยังสามารถอยู่ทานข้าวได้หรือเปล่านะ หิวจะตายอยู่แล้ว!”
ผู้หญิงคนนี้เปิดบทสนทนาขึ้นก่อน อีกทั้งหลังจากเธอพูดจบ ก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปในห้องอาหารที่จัดอาหารเอาไว้เต็มโต๊ะแล้ว
เส้นหมี่ยังจะขวางเอาไว้ได้เหรอ?
ยิ้มออกมาอย่างเคอะเขิน แล้วตะโกนเรียกลูกชาย:“อิคคิว รีบตักข้าวให้คุณป้าเร็ว”
หลังจากนั้นก็วางถ้วยซุปลง เดินไปหาชายหนุ่มที่อยู่หน้าประตู
“เหนื่อยไหม วันนี้ฉันทำสเต๊กเนื้อที่คุณชอบ ยังมีตุ๋นซุปไก่ด้วย คุณไปล้างมือก่อนเถอะ แล้วก็มาทานข้าวได้แล้ว”
คิ้วของเธอโก่งโค้ง แล้วก้มลงมาหยิบรองเท้าแตะออกมาจากตู้เก็บรองเท้าหนึ่งคู่ วางไว้ด้านหน้าของแสนรัก เหมือนกับว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
แสนรักมองไปที่เธออยู่นิ่งๆ
มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง เขาก็ใส่รองเท้าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ หลังจากนั้นก็เอาโน๊ตบุ๊คที่ถืออยู่ในมือส่งให้เธอ เหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นมา โอบเธอเอาไว้แล้วไปล้างมือกินข้าว
แต่ว่า ในขณะที่เขาใจอ่อนลงแล้วในวินาทีนั้น ภาพภารานินแม่ของเขาที่ถูกปืนยิงแล้วล้มลงในอ้อมกอดของเขาก็ปรากฏขึ้นมา
ทันใด หลังจากที่เขาหรี่ตาลงอย่างหนัก ก็กลับมาปกคลุมด้วยน้ำแข็งหิมะเป็นชั้นๆอีกครั้ง
“ใครให้คุณมา”
“อะไรนะ”
เส้นหมี่ที่ก้มลงไปกำลังจะหยิบกระเป๋าของเขา ได้ยินคำพูดนี้ จึงเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“ไม่มีใคร ฉันพาลูกๆมาเอง พี่ชายคุณชอบอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ งั้นฉันกับลูกๆจะย้ายมาอยู่ที่นี่ คุณดูสิ วันนี้พวกเราทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว”
เส้นหมี่ไม่ได้สนใจน้ำเสียงของเขา หลังจากได้ยิน เธอก็อธิบายกับเขาไปอย่างอารมณ์ดี
สีหน้าของแสนรักขุ่นมัวขึ้นมา:“เส้นหมี่ คุณฟังไม่เข้าใจหรือยังไง หรือว่าอยากจะอยู่ต่อหน้าลูกๆ ทำเรื่องที่ทำให้มองหน้ากันไม่ติด”
เขาไม่ได้รักษาน้ำใจแม้แต่น้อย แม้แต่ลูกๆก็พูดถึงแล้ว
ในที่สุดเส้นหมี่ก็หน้าซีดขึ้นมา
แต่ไม่นาน เธอก็เปลี่ยนกลับมาเป็นปกติ:“ฉันเข้าใจ แต่ว่าอีกไม่กี่วันก็ตรุษจีนแล้ว มีเรื่องอะไร ให้ผ่านตรุษจีนไปก่อนแล้วค่อยว่ากันไม่ได้เหรอ”
น้ำเสียงของเธอดูสงบลง สงบเหมือนกับว่ากำลังพูดคุยเรื่องทั่วไปภายในบ้านกับเขา
แสนรักที่เตรียมคำพูดรุนแรงเอาไว้ก็ต้องชะงักลง
เขานึกว่าเธอจะงอแง ร้องไห้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก