ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 635

หลังจากนั้นยี่สิบกว่านาที ในที่สุดพ่อลูกทั้งสามคนที่อยู่ชั้นล่างก็ดูทีวีเสร็จแล้ว แสนรักกดปิดทีวี

“เอาล่ะ ตอนนี้ไปนอนกันได้หรือยัง”

“ครับ แด๊ดดี้”

อิคคิวที่ค่อนข้างงอแง หลังจากนั้นจึงตอบรับอย่างรวดเร็ว เขาที่รู้สึกว่าง่วงขึ้นมาแล้ว เหมือนปลาหมึกยักษ์ยังไงยังงั้น หันมาแล้วปืนขึ้นไปบนร่างกายของเขา

แสนรักไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงอุ้มเขาขึ้นมา

แล้วอีกมือหนึ่ง ก็จับมือซ้ายของลูกชายคนโตเอาไว้

เมื่อตกดึกบ้านหลังนี้ ก็เงียบสงัดเป็นอย่างมาก บวกกับฤดูหนาวที่อากาศด้านนอกนั้นเหน็บหนาว แม้แต่เสียงของแมลงต่างๆก็ไม่มีแล้ว หลังจากที่สามพ่อลูกขึ้นมา นอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานพ่นลมอุ่นๆออกมาแล้ว ชั้นสองนี้ เงียบมากเหมือนกับว่าแม้แต่เข็มเล่มหนึ่งหล่นลงพื้นก็คงจะได้ยินเสียง

“เอ๋ ทำไมไฟห้องหม่ามี๊สว่างอยู่ล่ะ”

ดวงตาของอิคคิว แป๊บเดียวเขาก็สังเกตเห็นห้องที่อยู่ตรงหัวมุมของทางเดิน เวลานี้ มีไฟแสงสีส้มลอดออกมา

อย่างครุมเครือ ยังได้ยินเสียงน้ำไหล

ชินจังเข้าใจขึ้นมาแล้ว

ทันใดนั้น หลังจากนั้นก็ดึงมือน้อยออกมาจากมือของแด๊ดดี้ที่จับอยู่ ใบหน้าน้อยขุ่นเคืองขึ้นมาแล้ววิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง

“ปัง——”

ปิดประตูลงอย่างแรง

อิคคิว：“……”

แสนรัก：“……”

กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ห้องหัวมุมนั้น ทันใดหญิงสาวที่พันผ้าขนหนูเอาไว้ บนศีรษะยังเต็มไปด้วยฟอง วิ่งออกมาจากด้านในแล้ว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ทำไมมีเสียงดังขนาดนั้นเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน”เธอมองไปที่สองพ่อลูกทั้งสองคนที่อยู่ยืนอยู่นิ่งๆด้านนอก เห็นได้อย่างชัดเจนว่ากำลังตกใจ

ดังนั้น ที่อยู่ด้านใน คือเธอจริงๆด้วย?

เธอทำไมคิดเองเออเองขนาดนั้น เธอเอาสิ่งของทั้งหมดจากชั้นบนย้ายลงมาข้างล่างแล้ว?

ดีมาก！

แววตาของชายหนุ่มเย็นชา เหมือนอยากจะหัวเราะเยาะออกมา：“คุณถามผม?”

หลังจากนั้นเขาก็เอาลูกชายที่อุ้มอยู่วางลง หันหลังแล้วเดินออกไป

เหลือเพียงเส้นหมี่ที่ยืนงงอยู่ที่หน้าประตู：“……”

ไม่ใช่สิ เธอทำอะไรผิดอีกแล้วเหรอ?

ทำให้เขาโกรธขนาดนั้น！

ไม่ใช่ว่าเธอเอาสิ่งของต่างๆย้ายลงมาอย่างรู้ความแล้วเหรอ?

ไม่ไปรบกวนเขา ไม่อยู่ให้ขวางหูขวางตาเขา ให้เขารังเกียจ เธอรู้ความขนาดนี้ เขายังไม่พอใจอีกเหรอ?

เส้นหมี่เหนื่อยใจ

ไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงเรียกลูกชายที่ถูกทิ้งไว้ตรงทางเดินมา：“มา อิคคิว หม่ามี้ไปอาบน้ำก่อน หลังจากนั้นค่อยอาบให้หนูดีไหม”

อิคคิว：“……”

ถอนหายใจออกมา สุดท้ายเขาทำได้เพียงพาตัวเอง เดินงัวเงียเข้าไปในห้องของหม่ามี๊