ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 669

บนใบหน้าของเขาเริ่มปรากฏสีหน้าของความเจ็บปวด แม้กระทั่ง ตอนที่แสนรักเอ่ยถึงเรื่องเหล่านั้นแล้ว เขาก็คิดขึ้นมาได้ ดวงตาทั้งคู่ก็เจ็บปวดแทบแตกออกจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว อย่าพูดแล้ว.....” เขาครวญครางด้วยความเจ็บปวด

แต่ในความเป็นจริง เรื่องราวเหล่านี้ เป็นได้ไหมที่เขาไม่ให้คนอื่นพูด ก็สามารถถือว่ามันไม่เกิดขึ้น

“ถูกต้อง กล่องวิดีโอมาสเตอร์เทปนั่น อันที่จริงคุณพ่อไม่ได้ถูกบังคับ เขาเต็มใจที่จะยกหุ้นส่วนเหล่านั้นให้กับคุณ แต่ เขาเซ็นชื่อเสร็จแล้ว วินาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็ฆ่าเขาตาย เขาทำอะไรผิดเหรอ?”

“เขาทำผิดเพราะว่าตลอดหลายปีมานี้ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามีลูกชายคนนี้อยู่? หรือว่าทำผิดหลังจากที่เขารู้ว่าสิ่งที่ทำนี้ไม่สามารถย้อนคืนได้แล้ว แม้ว่าเขารู้ว่าตัวเองจะไม่รอด ก็ยังคงยอมให้พวกคุณจัดการ และนำสิ่งเหล่านี้ยกให้คุณ?”

แสนรักพูดออกมาทีละคำทีละคำต่อหน้าคนคนนี้

น้ำเสียงฟังดูสำลัก และดวงตาแดงก่ำ

เขาเป็นคนที่ไม่เคยชอบอะไรเกี่ยวกับอารมณ์เศร้าอ่อนไหว แต่ ในเวลานี้ เมื่อเขาพูดถึงเรื่องราวเหล่านี้ เขาก็โกรธแค้นตัวเอง รู้สึกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก

เพราะว่า เขาก็เหมือนกับเขา ตอนนั้นล้วนแต่เป็นคนสารเลว!!

ในที่สุดคณาธิปก็ไม่ส่งเสียงใดๆ หลังจากที่เขาถอยชะงักไปสองก้าว ก็ล้มก้นกระแทกลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่วางอยู่ด้านหลัง!

ในที่สุดอากาศก็เงียบสงบลง

เวลา ก็ราวกับว่าถูกหยุดไว้ตรงนั้น

เวลานี้ ทั้งสองคนต่างก็ไม่มีใครพูดอะไร ต่างคนต่างอยู่ในห้วงอารมณ์ของตัวเอง ย้อนคิดถึงเรื่องเหล่านั้นที่พวกเขาเคยทำไว้ ทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย ให้อภัยได้ หรือ ไม่ควรให้อภัย........

“ฉันฆ่าหล่อนไม่ได้”

“อืม ผมสามารถช่วยคุณจัดการได้”

“……”

และเงียบลงเป็นเวลานานอีกครั้ง

จนกระทั่ง ผ่านไปครู่หนึ่ง ในพื้นที่อันเงียบสงัดนี้ ทันใดนั้นเหมือนจะมีเสียงของเหลวหยดหล่นลงบนพื้น ดัง “ติ๊ก... ติ๊ก...”

และบนกลางอากาศ ก็มีกลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจาย

คณาธิปกัดริมฝีปาก เพิ่งจะได้ยินประโยคที่ตัวเองถาม : “ทำไมคุณต้องทำแบบนี้?”

“เพราะว่า....อันที่จริงผมไม่ใช่คนของตระกูลนี้ ตอนนี้สิ่งเดียวที่ผมสามารถทำเพื่อตระกูลนี้ได้....ก็คือปกป้องรักษาสิ่งของของตระกูลหิรัญชาของพวกคุณ คุณ...คุณเก็บไว้ให้ดี....”

“ตึง——”

เสียงหนึ่งดังขึ้น!

ในที่สุด ผู้ชายที่พยายามทนฝืนไว้เป็นเวลานานตรงหน้าโต๊ะหนังสือ ก็ล้มลงไป

“ท่านประธาน!!”

“เร็ว รีบตามหมอมาเร็วเข้า เร็วสิ!”

“คุณชาย——”

ทันใดนั้นผู้คนที่วิ่งเข้ามา ต่างก็พุ่งไปที่หน้าโต๊ะหนังสือทันที คณาธิปมองด้วยความตกใจ เป็นเวลานานมาก เขาจ้องมองฉากอันวุ่นวายนี้ ด้วยความมึนงง

มันเหมือนกับ เป็นความฝัน

——

มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเส้นหมี่อีกครั้ง นี่เป็นเช้าของวันที่สามแล้ว