ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 673

มันคือ USB อันหนึ่ง

โซ่สีโลหะ ทำขึ้นเป็นรูปแบบพวงกุญแจ แต่เพียงแค่ดูไชยันต์ก็ค้นพบความลับของมัน จากนั้นใช้นิ้วบิด ช่องเสียบข้าวของ USB ก็โผล่ออกมา

“นี่...นี่คือ....”

“เหอะ!”

ไชยันต์ หัวเราะเหอะๆหนึ่งที ถือสิ่งของนี้แล้วก็เดินกลับไปยังสวนเล็กๆทางนั้น

สิ่งของแบบนี้ ในมุมมองของคนนี้ บางที อาจจะเป็นคู่ต่อสู้คนไหนที่เริ่มจะคิดหาเรื่องอีกฝ่ายแล้วก็ได้ จากนั้นร้องเรียน ไวท์ พาเลซ โดยไม่เปิดเผยตัวตน

และเรื่องแบบนี้ ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น

ดังนั้น เมื่อไชยันต์ นำสิ่งของอันนี้เสียบเข้าไปในคอมพิวเตอร์ เขาแทบที่จะไม่ได้ใส่ใจมันด้วยซ้ำ

แต่ไม่นาน เมื่อเปิดเล่นเนื้อหาใน USB เขาเห็นว่าคนของตระกูลเทวเทพปรากฏขึ้นด้านใน สีหน้าท่าทางของเขาค่อยๆ แข็งทื่อไปทีละนิด โดยเฉพาะตอนที่เล่นถึงพวกเขาใช้อำนาจในมือทำการแลกเปลี่ยนกันอย่างไร? ตามด้วยตอนที่เห็นชีวิตคนเหมือนผักปลา เพียงแค่ชี้นิ้ว ก็ทำให้ครอบครัวที่ไม่มีความผิดเหล่านั้นต้องบ้านแตกสาแหรกขาด

สีหน้าอารมณ์ของเขา ครู่หนึ่งเขียวครู่หนึ่งขาว ซึ่งเหมือนน่าดูกว่าเปิดโรงย้อมสีผ้าโรงหนึ่ง!

“ท่านไชท่านดูเสร็จหรือยังครับ?”

ภูวิชก็อยากดูบ้าง ดังนั้น หลังจากที่รออยู่ด้านนอกสักครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะถาม

จากนั้น ก็เกิดฉากที่วิญญาณแทบหลุดจากร่างฉากหนึ่ง ด้านในไม่ได้ให้เขาเข้าไป หลังจากที่มีเสียง “ปัง” กระสุนลูกหนึ่งก็บินลอยออกมาจากด้านใน!

พอดีเลย ยิงถูกถ้วยน้ำชาที่อยู่ด้านข้างของเขาแตกละเอียด!

“หา——”

ภูวิชถึงกับเป็นอัมพาต...

การล้อเล่นครั้งนี้ คือเล่นใหญ่มากจริงๆ หลายปีมากแล้วที่ไม่เห็นคุณท่าน ยิงปืน?

——

เมื่อแสนรักรอข่าวว่ากาวินทำงานล้มเหลว เขาก็ใช้ชีวิตอยู่ในสถานบันเทิงมาสองวันแล้ว

“ท่านประธาน ตอนนี้กาวิน ทำงานล้มเหลวแล้ว งั้นเราจะทำอย่างไรกันต่อครับ วุฒิพลรู้เรื่องที่พวกเรามาเมืองหลวงแล้ว สองวันนี้เขาค้นหาตามสถานบันเทิงทั่วเมืองหลวง เกรงว่าจะมาถึงพวกเราที่นี่ในไม่ช้า”

หลังจากที่ดลธีได้ยินข่าวนี้ ก็กังวลใจมาก

แต่ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวนี้ กลับยังคงนิ่งสงบมาก เขาจุดบุหรี่หนึ่งม้วน ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ และหลังจากสูบเข้าหนึ่งทีแล้ว ถามขึ้น : “กาวินล่ะ? เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เขาไม่เป็นอะไร ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ สิ่งของไปไม่ถึงมือของไวท์รอน พวกเราแค่กลัวว่า....”

“นายไม่ใช่บอกว่ากาวินทำสิ่งของหล่นไว้ที่ไวท์ พาเลซเหรอ? งั้นจะกลัวอะไร? มีใครเก็บก็เท่ากับเก็บไม่ใช่เหรอ? ไม่แน่ว่าคนเหล่านี้อาจจะมีประโยชน์กว่าไวท์รอน”

เขาหัวเราะ

ภายใต้แสงไฟสลัวในห้องส่วนตัวนี้ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นที่สีเลือดฝาดยังไม่ทันจะหายดี ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันโหดเหี้ยมกระหายเลือด แฝงด้วยความบ้าคลั่งเล็กน้อย